Πολλές φορές τελευταία έχει περάσει από το μυαλό μου… να φύγω;να μείνω; τι να κάνω… Αυτό που ξέρω να κάνω καλά είναι να φεύγω και να ταξιδεύω… Μακριά από όλους και όλα… Αναρωτιέμαι κι εδώ που είμαι τι κάνω… Τίποτα απολύτως, απλά πληγώνομαι συνεχώς από διάφορα… Απογοήτευση είναι;Θυμός είναι;Ποιος ξέρει… Άρχισα να μην κοιμάμαι πάλι και το μυαλό μου να ταξιδεύει σε μέρη μακρινά…
Κι αυτό όλο με φοβίζει… Πάντοτε, όταν δεν μπορούσα να διαχειριστώ τις καταστάσεις έφευγα… Θα μου πεις είναι λύση αυτό; Για κάποιους όχι, για μένα όμως ναι… Κατά βάθος δεν θέλω να το κάνω, αλλά από την άλλη για ποιον να παλεύεις και για τι; Όπου και να κοιτάξω γύρω μου ”δυστυχισμένοι άνθρωποι” κι όλη αυτή η δυστυχία μοιράζεται παντού… Πρόσωπα θλιμμένα, κορμιά κουρασμένα από την ένταση και τα ”διάφορα”…
Ύστερα το ξανασκέφτομαι και αναρωτιέμαι πως ακόμα κι αν ”ξεφύγω” μ’ αυτό τον τρόπο, ίσως χάσω οριστικά το τρένο..το δικό μου τρένο, γιατί και η φυγή, η οποιαδήποτε φυγή έχει ημερομηνία λήξης και εισιτήριο επιστροφής… Κι όταν γυρίσεις τι; Το απόλυτο κενό και ξεκινάς πάλι από το μηδέν, σε όλα τα θέματα… Άγνωστος μεταξύ αγνώστων είσαι και ώσπου να συνηθίσεις εσύ αυτούς και αυτοί εσένα έρχεται η ώρα του αποχωρισμού πάλι…
Και τα δυο βιώματα πονάνε, τα έχω ζήσει βαθιά στο πετσί μου και το καθένα έχει τον δικό του ξεχωριστό πόνο… Ο καιρός σιγά σιγά ανοίγει, οι μέρες γίνονται ηλιόλουστες, οι καρδιές όμως συνεχίζουν να είναι ”μαύρες”… Και εγώ συνεχίζω να ζω με την ελπίδα του χαμόγελου, καμιά φορά όμως και η ελπίδα χάνεται σαν ένα κύμα που περνάει από μπροστά μας και παρασύρει ότι βρει στο πέρασμα του…
Ένας κόσμος γεμάτος από μοναχικούς ανθρώπους, τόσα εκατομμύρια άνθρωποι ψάχνουν για σένα κι εσύ ψάχνεις για το ίδιο πράγμα, να βρεις αυτό που περιμένεις, όμως συνεχίζει ο κόσμος να αλλάζει και η μοναξιά παραμένει σταθερή… Μόνη σου παρηγοριά, η μουσική, μια μπύρα και ένα μισοάδειο πακέτο τσιγάρα για να βγει η νύχτα…Και αργεί η ”ρουφιάνα”, λες και γαντζώνονται οι δείκτες του ρολογιού και δεν στρέφονται…
Άλλη μια μέρα λες θα έρθει, αύριο θα είναι όλα καλύτερα λες και ξενυχτάς με την ελπίδα του ”αύριο”..Κι όταν έρθει κι αυτό, είσαι στην ίδια θέση, εκεί που ήσουν και χτες… Και σκέφτεσαι, τι λάθος έχω κάνει; Που έχω φταίξει; Τι θα γίνει; Τόσα αναπάντητα ερωτήματα και μοναδικός σύντροφος απέναντι σου ο ίδιος σου ο εαυτός… Ο μοναδικός σύντροφος και ο μεγαλύτερος εχθρός σου… Κι όμως, θα προσπαθήσω να αντέξω και να περιμένω για όσο είναι εφικτό τουλάχιστον από μένα…
…when the flight was your only option…