Η τελευταία απόπειρα του Χόλιγουντ να αναμείξει αρχαία ιστορία και μυθολογία, των Αιγυπτίων αυτή τη φορά, στέφθηκε σε γενικές γραμμές με… αποτυχία.
Οι Θεοί της Αιγύπτου (2016) – 127 λεπτά
Περιπέτεια εποχής, φαντασίας
Σκηνοθεσία: Alex Proyas
Σενάριο: Matt Sazama & Burk Sharpless
Πρωταγωνιστούν: Brenton Thwaites, Gerard Butler, Nikolaj Coster-Waldau
Εδώ και καμιά δεκαπενταετία έχει επιστρέψει στη θεματολογία των χολιγουντιανών σεναρίων το κόνσεπτ αρχαίων πολιτισμών όπως (κυρίως) οι αρχαίοι Έλληνες, αλλά ενίοτε και οι Ρωμαίοι, οι Αιγύπτιοι και ό,τι άλλο διαπιστώνεται πως… πουλάει. Αυτή τη φορά οι σεναριογράφοι έπιασαν την αρχαία Αίγυπτο, προσπαθώντας να αναμείξουν ιστορία, θρησκεία και φαντασία μ΄ έναν τρόπο ανάλογο με την Τιτανομαχία και τους Αθάνατους.
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την ταινία, στην Αίγυπτο συνυπήρχαν θεοί και θνητοί, με τη διαφορά πως οι θεοί ήταν ψηλότεροι και πιο εντυπωσιακοί, μπορούσαν να μεταμορφωθούν σε ζώα με υπερφυσικές δυνάμεις, ζούσαν πιο πολύ (χωρίς όμως να είναι αθάνατοι) και αντί για αίμα είχαν χρυσάφι. Βασιλιάς αυτής της χώρας ο πανίσχυρος και δίκαιος Όσιρης, που αφήνει όμως το θρόνο για τον υπερόπτη, ανέτοιμο αλλά καλοπροαίρετο γιο του τον Ώρο (Coster-Waldau).
Ο κακός θεός Σεθ (Butler) όμως, αδερφός του Όσιρη, θα πάρει βίαια την εξουσία και θα βγάλει τα μάτια του Ώρου (κυριολεκτικά) και της αγαπημένης του Άθορ (μεταφορικά), εξορίζοντάς τον από το παλάτι και εγκαθιδρύοντας ένα καθεστώς τρομοκρατίας στη χώρα. Μοναδική ελπίδα ένας θαρραλέος κλέφτης θνητός, ο Μπεκ (Thwaites), ο οποίος για χάρη της δικής του αγαπημένης κλέβει το ένα μάτι του Ώρου και του το επιστρέφει για να πολεμήσει τον Σεθ και να αποκαταστήσει την τάξη.
Τα ονόματα και κάποια βασικά χαρακτηριστικά των Αιγυπτιακών θεών μένουν αναλλοίωτα, αλλά μέχρι εκεί η ιστορία και η μυθολογία, τα υπόλοιπα ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας των σεναριογράφων. Ένα σενάριο αρκετά απλοϊκό, που φυσικά δεν είναι να το πάρει κανείς στα σοβαρά, αλλά η αλήθεια είναι πως ενίοτε γίνεται γελοίο. Όχι πιο γελοίο, φυσικά, από τα ειδικά εφέ και τις σκηνές μαχών που θυμίζουν κάτι από προ 20ετίας παιχνίδια τύπου Mortal Combat χωρίς να έχουν καμιά επαφή με τη σύγχρονη τεχνολογία.
Η διανομή των ρόλων έχει κι αυτή προβλήματα. Εντάξει, οι γυναικείοι είναι όπως σε όλες τις αντίστοιχες ταινίες, καθώς απαιτούν από τις ηθοποιούς που τους έπαιξαν ελάχιστο υποκριτικό ταλέντο και ακόμη λιγότερα ρούχα. Όσο για τους ανδρικούς, οι πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες, ο κακός Σεθ και ο θεός της σοφίας Τοθ, εμφανίζονται λιγότερο απ΄ όσο έπρεπε, αφήνοντας το χρόνο στον Ώρο και το Μπεκ, οι οποίοι δεν είναι καθόλου πρωτότυποι ή απρόβλεπτοι.
Εντούτοις, η ταινία βλέπεται σχεδόν ευχάριστα, αν δεν την πάρεις στα σοβαρά. Αρκετά αστεία, εκ των οποίων κάποια ξεφεύγουν και είναι πετυχημένα, απολαυστικός Gerard Butler στο ρόλο του κακού και, κυρίως, μια απλότητα που σου επιτρέπει να παρακολουθήσεις την ταινία αβασάνιστα χωρίς να απαιτεί ιδιαίτερη αυτοσυγκέντρωση.
Εάν έχετε σκοπό να δείτε την ταινία στο σινεμά (όσο παίζεται ακόμα), θα σας συμβούλευα να κρατήσετε τα χρήματα και την ενέργειά σας για κάτι καλύτερο. Αν όμως την έχετε σπίτι σας και θέλετε να σκοτώσετε δυο ώρες με μια χαλαρή ταινία χωρίς να σκέφτεστε ιδιαίτερα, μπορείτε να τη δείτε. Ιδιαίτερα αν σας αρέσει να βλέπετε παντού χρυσάφι και ημίγυμνα (ανδρικά και γυναικεία) σώματα…
Βαθμολογία: 5,5/10
