Αγαπητοί αναγνώστες,
Το άρθρο αυτό απευθύνεται στον καθένα από εσάς ξεχωριστά, ως άτομα, ως προσωπικότητες, ως μονάδες… γιατί έχει στόχο να σας κάνει έτσι! Η μάζα έχει διαβρωτική και διαλυτική δύναμη, η οποία προσβάλλει την προσωπικότητα του ατόμου, την αυθυπαρξία του και του υφαρπάζει την αυτοαξία του. Επικρατεί πια όχι αυτός αλλά η μαζική ψυχή, η κοινή φωνή, το χωνευτήρι του συνόλου .τι είναι όμως πραγματικά αυτό που προκαλεί αυτήν την κατάσταση, αυτό που κάνει τον άνθρωπο στην πορεία της αιώνιας ζωής του, να πετά το πιο ακριβό δώρο , αυτό που μόχθησε περισσότερο για να αποκτήσει… την ελευθερία του?
Οι λόγοι είναι πολλοί αλλά δυστυχώς πηγάζουν από τις αδυναμίες και τα εγγενή ελαττώματα της φύση μας και αναφέρομαι στα ένστικτα σε αυτά τα ανεξέλεγκτα και αχαλίνωτα πάθη, που μας κυριεύουν. Πρώτο στην λίστα αυτών, είναι ο φόβος. Ο φόβος της ευθύνης, η ηρεμία που μας χαρίζει η ανωνυμία του πλήθους μας αποδεσμεύει από αυτόν και η ροπή προς την ανηθικότητα μας ιντριγκάρει, μας ηρεμεί το να μην έχουμε τον έλεγχο. Είναι εύκολο να πετάμε την ευθύνη στα χέρια του ηγέτη, του δημαγωγού, του λαοπλάνου. Και μετά; Μετά απλά είμαστε εύπιστοι στον αρχηγό, αποκτώντας μια ψευδαίσθηση ουτοπίας, μετά γινόμαστε πιόνια, μια σούμα, ένας όγκος ατόμων, στερημένων προσωπικότητας και λογικής. Μας παρασύρει το ένστικτό της αγέλης, η ανάγκη για ομαδικότητα. Η κοινωνικότητα αυτή με την οποία θα μετάνιωνε ακόμα κι ο Αριστοτέλης που τόσο απλά και μονολεκτικά χαρακτήρισε τον άνθρωπο, φύσει πολιτικό όν. Μα καμιά πολιτικότητα δεν βλέπω να κρύβει αυτή η στάση. Πολιτικότητα σημαίνει κοινή γνώμη, ελεύθερη, αυτόνομη, σημαίνει πλουραλισμός και πολυφωνία, διαφορετικότητα, δύναμη, παρρησία, ανεξαρτησία. Εγώ βλέπω μάζα. Άτομα χωρίς κριτική σκέψη. Άτομα ανίκανα να διαχωρίσουν το κακό από το καλό, το δίκαιο από το άδικο και το ταυτίζουν με το ρεύμα.
Εκεί ακριβώς αρχίζει η εκμετάλλευση του είδους μας . η υφαρπαγή της ελευθερίας μας, μέσω του υποσυνείδητού μας. Εκεί που αδυνατίζει η λογική και η ευαισθησία και παχαίνει η μνήμη, η ανάμνηση. Εκεί βρίσκεται η αχίλλειος πτέρνα μας. Εκεί πατά η διαφήμιση, οι αφίσες, το διαδίκτυο, η τηλεόραση, τα μέσα, εκεί ανθίζει η μόδα, ο συρμός… εκεί που στοιβαζόμαστε ως προφίλ και νιώθουμε κάποιοι κρυμμένοι πίσω από τις οθόνες μας, δεκτικοί ακόμα και στην πιο εξτρεμιστική θεωρία… τί χειρότερο από τα γινόμαστε έρμαια κάθε είδους άποψης, τί χειρότερο από το να χάνουμε την μοναδικότητα μας, αυτή που άλλοτε μας χαρακτήριζε? κι όμως το υπάρχει κάτι… η εθελοτυφλία μας. Αυτό που πιστεύουμε ότι οι απόψεις που μας ταΐζουν είναι κατά βάθος δικές μας. Αυτό που θεωρούμε ότι αποφασίζουμε μόνοι μας, ότι παίρνουμε πρωτοβουλίες, ότι διαθέτουμε κάποιου είδους προσωπικότητα… γελάω με την κατάντια μας. Αλλά αυτό δεν λύνει το πρόβλημα. Πρέπει να το πάρουμε απόφαση μάλλον ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να υπηρετήσει το μέσον, ότι το ρητό πάν μέτρον άριστον δεν μας χαρακτηρίζει. Ότι για μας υπάρχουν δύο πιθανότητες: ή να είμαστε απόλυτα κομφορμιστές ή ωμοί ατομικιστές. Σεν με ικανοποιεί το πόρισμα, δεν δέχομαι να παραδώσω τα όπλα… δεν ξέρω τί να κάνω, αλλά αρνούμαι να επαναπαυτώ στην απραξία,,. δεν ξέρουμε που βαδίζουμε, αλλά ξέρουμε ότι υπάρχει δρόμος!!!