Ξημερώνει και μου λείπεις ήδη τόσο πολύ κι ας έφυγες από το σπίτι πριν λίγο. Δεν έχει σημασία εμένα μου λείπεις τόσο όσο και χτες και προχτές και αύριο και κάθε μέρα… Μέρα με τη μέρα σ’ αγαπάω πιο πολύ, σ’ αγαπάω περισσότερο από όσο φαντάζεσαι… Πέρασε καιρός για να καταλάβω κι εγώ και να ξεκαθαρίσω μέσα μου τα αισθήματα μου… Περάσαμε πολλά και όλα έγιναν γρήγορα κι απότομα… Ξαφνικά κι απρόσμενα…
Οι δρόμοι μας χωρίστηκαν για λίγο και προσπάθησαν να μας βάλουν σε παράλληλους δρόμους.Δεν ήξεραν όμως ότι κάποιοι δρόμοι δεν μπορούν να γίνουν παράλληλοι γιατί πολύ απλά είναι κοινοί… Κι ο δικός μας δρόμος μάτια μου είναι κοινός, ο ένας ζει με το χαμόγελο του άλλου, παίρνει κουράγιο και αντέχει… Κάποτε ήξεραν, έλεγαν, έκριναν κι έπρατταν άλλοι για εμάς χωρίς εμάς. Τώρα πια όμως μετά την μπόρα κρίνουμε εμείς και μόνο για εμάς…
Η μπόρα πέρασε μάτια μου και εμείς βρεθήκαμε ξανά και μπήκαμε μέσα στο σπίτι μας αγκαλιάζοντας ο ένας τον άλλον με ζεστασιά, γαλήνη και ηρεμία… Αυτή η ηρεμία και η γαλήνη που εμπνέει ο ένας στον άλλον. Η καλοσύνη χέρι χέρι με την αγάπη ανοίγουν την πόρτα της καρδιάς και φτιάχνουν την πιο γλυκιά εικόνα ζωής… Της δικής μας ζωής, της ζωής που μας έκλεψαν και ο θεός μας, μας την έδωσε πάλι πίσω αφού πρώτα μας έδωσε ένα καλό μάθημα…
Ένα μάθημα με το οποίο μάθαμε να κοιτάζουμε την πλώρη μας και μόνο… Γιατί στο βάθος του ορίζοντα είναι χαραγμένα τα ονόματα μας μόνο… Εσύ κι εγώ στο ταξίδι της ζωής μας, στη θάλασσα της αγάπης μας με πυξίδα την καρδιά και τιμόνι την ελπίδα… Άλλωστε η ελπίδα μάτια μου πεθαίνει πάντα τελευταία… Όσο κι αν προσπαθήσουν να τη χτυπήσουν όσες σφαίρες κι αν περάσουν ξυστά της, αυτή αντέχει γιατί είναι το μοναδικό συναίσθημα που δεν μπορεί κανείς να μας στερήσει…
Κλείνοντας θέλω να σου πω, πως βλέποντας τα καταπράσινα μάτια σου βλέπω μέσα τους τον χτύπο της καρδιάς μου, μιας καρδιάς που χτυπάει για σένα… Μια καρδιά που ζει για σένα… Να θυμάσαι πως υπάρχω μέσα από σένα, σ’ ακολουθώ, όπως λέει και ένα από τα αγαπημένα μας τραγούδια…
…Η ελπίδα κι η αγάπη μας κλειδωμένες στις καρδιές μας…