Ανοιγοκλείνεις το παράθυρο ίσα για να δεις τον γαλανό ουρανό, να ζεσταθείς από του ήλιου την αχτίδα και κλείνοντάς το φεύγεις κι εσύ με το όνειρο…
Στ’ αλήθεια όνειρο είναι η ζωή με τους εφιάλτες της και με τα όμορφα πρωινά της σαν εκείνο το μακρινό πριν από πάρα πολλά χρόνια που ένας νέος άνδρας με τη «φορεσιά βοσκού» έτρεχε πίσω από μια καλλονή – Σουηδή φωνάζοντάς της «στάσου μύγδαλα»! Πέρασαν τα χρόνια και η φράση συνέχισε να συνοδεύει τις ρομαντικές θύμισες. Αναβίωσε στο πλατό «Πάμε Πακέτο» πριν 4 χρόνια με τους πρωταγωνιστές – ώριμοι πια – αλλά το ίδιο γοητευτικοί να θυμούνται τις στιγμές του ρομαντικού κινηματογράφου πλημμυρισμένοι από συγκίνηση. Ο Γιάννης Βόγλης – ο βοσκός με το γερακίσιο βλέμμα- βλέποντας να περνούν τα χρόνια άπραγα και ανήλιαγα μιλάει στο κοινό:
«Τότε υπήρχε πολύ ψυχή –περίσσευμα- τώρα έχουμε στενέψει – έχουμε μιζερέψει μέσα μας κι αυτό είναι το λάθος. Έχουμε έναν ήλιο που αν τον κοιτάξεις σου ανοίγει διάπλατα την καρδιά του…. Πρέπει να δώσουμε ο ένας το χέρι στον άλλο, γιατί έχουμε ξεχάσει να πιανόμαστε από τα χέρια. Να χτυπήσουμε την πόρτα στο διπλανό διαμέρισμα, γιατί έχουμε φτάσει να μην γνωρίζουμε ποιος είναι ο διπλανός μας. Μόνο ενωμένοι μπορούμε να γλυτώσουμε από αυτήν την λαίλαπα».
Η Αν Λόμπερκ γοητευμένη έτοιμη να περπατήσει στα μονοπάτια της μνήμης και να λαβωθεί από τα φτερά του «έρωτα της ψυχής» του συμπρωταγωνιστή της, τον κοιτάζει με της πρωτινής νιότης τη χαρά και την απόλυτη αθωότητα…
Σήμερα έκλεισε το παράθυρο γλυκά – νοσταλγικά, αφήνοντας θλίψη – πίκρα και μια γλύκα στα χείλη με μια φράση να αιωρείται από τα χείλη της Αν τούτη τη φορά: «Στάσου! Στάσου!».
Ο αγαπημένος συμπρωταγωνιστής της εκείνου του μακρινού πρωινού, έφυγε με του Απρίλη το πρωινό φύσημα!
Εύα Καπελλάκη – Κοντού [Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”].