Όταν πριν λίγους μήνες ψηφίστηκε το σύμφωνο συμβίωσης ομοφύλων ζευγαριών, πράγμα που αποτέλεσε την πρώτη νομική διάταξη υπέρ των ομοφυλόφιλων, η Κόλαση κατέλαβε τη γη. Και όχι, δε μιλώ για τις φανερές αντιδράσεις, αλλά για εκείνες που υποβόσκουν μέσα στην καρδιά του φυσιολογικού. Το φυσιολογικό ερχόταν να επιτεθεί στο αφύσικο, το ανώμαλο. Και το έκανε με μια τεράστια έκρηξη.
Οι κατακρίσεις έδιναν και έπαιρναν (και συνεχίζουν να δίνουν και να παίρνουν). “Με ποιο δικαίωμα τόλμησαν οι ομοφυλόφιλοι να ζητήσουν και άλλα; Ποιος τους είπε πως μπορούν να ζουν ελεύθεροι; Ποιος τους αφήνει να κυκλοφορούν ελεύθεροι; Οι πρόγονοι μας θα ντρέπονταν για εμάς.” Αυτά άκουγα σα χαλασμένο πικάπ κάθε μέρα. Το τραγικό της υπόθεσης είναι πως οι αθεράπευτα φυσιολογικοί, δεν έμειναν στα λόγια. Οι επιθέσεις και όχι μόνο ψυχολογικές, μα και σωματικές που δέχονται οι ομοφυλόφιλοι σε καθημερινή βάση ή με την πρώτη ευκαιρία που θα τους πετύχουν στο δρόμο οι Σταυροφόροι του Κανονικού, ήταν από τις χειρότερες που θα μπορούσε να υποστεί κανείς. Η κοινωνική διάκριση έφτασε στο ζενίθ της και δεν μπορούσε κανείς να το σταματήσει. Ή μήπως μπορεί;
Από μικρή, μου άρεσε να βλέπω το διαφορετικό να ξεχωρίζει. Είχε κάτι το εξαίσιο και συνάμα το παράξενο. Με συνάρπαζε σε κάθε πτυχή του. Όπου και αν βρισκόταν. Σε ένα κόσμο γκρίζο που αφήνει τους ανθρώπους να ζουν μέσα στην αδιαφάνεια, γιατί να μην υπάρχει και κάτι πιο φωτεινό, κάτι που να χαρίζει μια νότα στην ζωή; Δεν μπορεί να είμαστε όλοι ίδιοι, μα και να είμαστε, γιατί να καταδικάσουμε το διαφορετικό και να μην το αφήσουμε να ανέβει στην επιφάνεια να αναπνεύσει; Εξάλλου και εμείς για εκείνο, αλλιώτικοι είμαστε. Αυτό μας κάνει μοναδικούς.
Αναρωτιόμουν από πότε αφήσαμε την ανθρωπιά μας πίσω και καταπιαστήκαμε με ηθικές τρίτων. Σα να μην έχουμε εμείς οι ίδιοι άποψη, αλλά υποστηρίζουμε εκείνες του διπλανού, επειδή ακούγονται όμοιες, στο περίπου, με τις δικές μας. Η ομογενοποίηση ιδεών δεν φάνταζε ποτέ κατώτερη στα μάτια μου. Ο καθένας έχει την δική του γνώμη και κανείς δεν μπορεί να του την στερήσει. Αυτό δε σημαίνει ότι θα πρέπει να αναιρεί κάποιες άλλες επειδή δεν του είναι «κοινωνικά, θρησκευτικά και πολιτικά αποδεκτές».
Το είναι κανείς ομοφυλόφιλος σήμερα, ταυτίζεται με την βιολογική ανωμαλία και τις φράσεις λύτρωσης: “Γιατρέ δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι να τον αλλάξουμε; Να μην είναι….έτσι;”Λες και πρόκειται για μια αρρώστια. Και ο τρίτος που λέγαμε πριν, θα βρεθεί ως δια μαγείας να μπλεχτεί στο θέμα που δεν τον αφορά για να απαντήσει πως η κατάρα που έπεσε στην οικογένεια είναι μη αντιστρέψιμη. Κατάρα, που αγαπά κάποιον. Κατάρα που είναι διαφορετικός. Κατάρα που λάμπει το φως τη μοναδικότητάς του. Κατάρα σε εμάς που τολμά και αναπνέει τον αέρα μας και τον κλέβει ξεδιάντροπα.
Φανταστείτε έναν κόσμο που οι ετερόφυλοι είναι παράνομοι. Που λιθοβολούνται επειδή αγάπησαν άτομο του αντίθετου φύλου. Που δεν έχουν πια φίλους, επειδή εν μια νυκτί μετατράπηκαν σε σιχαμένα όντα. Που δεν μπορούν να χαρούν τον έρωτα και την αγάπη, το μεγαλύτερο και δυνατότερο συναίσθημα στον πλανήτη μας, ελεύθεροι χωρίς να τους κακολογούν και να τους επιτίθενται. Που κλείνονται στον εαυτό τους και πολλές φορές οδηγούνται σε ακραίες πράξεις, εις βάρος τους. Που η ανθρωπότητα έγινε τόσο κακιά και μισητή.
Σας θυμίζει τίποτα;
Γιατί δεν μπορούμε να αποδεχτούμε τον ζευγάρι ομοφυλοφίλων που κυκλοφορεί στο δρόμο ερωτευμένο και χαμογελαστό, όπως κάθε άλλο ζευγάρι; Γιατί δεν σταματούμε να ασχολούμαστε με την ερωτική ζωή των πάντων; Γιατί κάνουμε κακό στο συνάνθρωπό μας; Γιατί μας πείραξε το σύμφωνο συμβίωσης;
Μας στερεί ελευθερίες;
Μας απαγορεύει τίποτα;
Θα πληρώσουμε παραπάνω φόρους;
Θα καταχραστούν δικαιώματά μας;
Η απάντηση σε όλα είναι ΟΧΙ.
Φυσικά να μη μιλήσουμε για το δικαίωμα τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια. Εκεί ήταν η μεγαλύτερη χαρά του συνανθρώπου. Η υιοθεσία από ανώμαλους, είναι καταστροφική. Όλο και περισσότερα παιδιά θα μετατρέπονται σε ομοφυλόφιλους, transgender, λεσβίες και αμφιφυλόφιλους. Αγαπημένη η φράση “Με όποιο δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις”. Το μίασμα θα περάσει και στις επόμενες γενιές και το ανθρώπινο είδος θα εξαφανιστεί. Σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας ακούγεται. Είναι τραγικό να προτιμά κανείς να μείνει ένα παιδί στο ορφανοτροφείο και να μην αφήνει ένα ομόφυλο ζευγάρι να του χαρίσει τη ζεστασιά, την αγάπη, την στοργή και την θαλπωρή που προσφέρει με μια ανοικτή αγκαλιά. Τα ίδια συναισθήματα που κάθε ζευγάρι, ανεξαρτήτως φύλου, μπορεί να προσφέρει.
Με πείραζε πάντα που σε κάθε πρόταση, οι αντιδράσεις έπεφταν βροχή. Πέσαμε να φάμε τον διπλανό μας επειδή διεκδίκησε κάτι που για τους υπόλοιπους ήταν αυτονόητο. Κυκλοφορούμε σε ένα φαύλο κύκλο μίσους και δεν μας ενοχλεί η αυτοκαταστροφή. Αρκεί να πάρουμε και άλλους μαζί μας. Παίζουμε όλοι τους Θεούς, διαπράττοντας «ὓβριν», με τις μουχλιασμένες μας απόψεις να αντανακλούν στους επόμενους. Το μυαλό θολώνει, ο νους τυφλώνεται με την «ἂτην». Συνεχίζουμε να καταπιανόμαστε με ανοησίες, να προκαλούμε την καταστροφή των πάντων και κάνοντάς μας δυστυχισμένους. Ο λαός κάποια στιγμή θα ξυπνήσει και θα φέρει τη «νέμεσιν». Η οργή και η εκδίκηση θα φουντώσουν και ο φαύλος κύκλος θα επεκτείνεται και θα μας καταπίνει χωρίς τελειωμό, μέχρι τη «τίσιν», την απόλυτη καταστροφή. Εκεί θέλουμε να φτάσουμε. Γιατί αν ευτυχήσουν και άλλοι μαζί μας, θα καταντήσουμε χαρούμενος λαός. Και κάτι τέτοιο δεν το θέλουμε, έτσι;
Την ίδια στιγμή που ο ρατσισμός και ο σεξισμός, βρίσκονται αντιμέτωποι με αμέτρητους μαχητές εναντίον τους, η ομοφοβία δεν αποτελεί καν θέμα προς συζήτηση. Η φόβος και τα χαμηλά ποσοστά ανοχής και αποδοχής, δεν μας τιμούν. Τα παιδιά μας υποφέρουν στα σχολεία και στο σπίτι από λανθασμένα μαθήματα και συμπεριφορές ακραίες. Αλίμονο σε εκείνο που αποκαλυφθεί. Ο κοινωνικός αποκλεισμός βοηθά στην αυτοσυντήρηση συντηρητικών ιδεών που μας αποστασιοποιούν. Ας παίξουμε κρυφτό με την μοναξιά, την κατάθλιψη, την απομόνωση, την ντροπή, τον εξευτελισμό και το bullying. Ας χάσουμε.
Ως το τέλος της ζωής μου δε θα σταματήσω να φωνάζω και να υποστηρίζω τα πιστεύω μου. Κανείς να μην το κάνει. Αρκεί εκείνα τα πιστεύω να μην είναι θρεμμένα με την οργή, το μίσος και τα φαντάσματα του παρελθόντος και των προηγούμενων. Στη ζωή πρέπει να μοιράζουμε χρώματα και να βάφουμε το σήμερα και το αύριο με ποικιλομορφία. Είμαστε όλοι ελεύθεροι. Είμαστε όλοι διαφορετικοί. Είμαστε όλοι άνθρωποι.
Και όλοι αξίζουμε τα πάντα.
https://www.youtube.com/watch?v=CnOJgDW0gPI