Δύο χρόνια μετά το Moonlight, την ταινία-έκπληξη που είχε αποσπάσει τότε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, ο Μπάρι Τζένκινς επανέρχεται με ακόμη ένα δράμα που εστιάζει στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινότητα των μαύρων στις Ηνωμένες Πολιτείες, με σχεδόν αποκλειστικά έγχρωμο καστ και αρκετές ομοιότητες, αλλά και διαφορές, με το προηγούμενο πολυβραβευμένο έργο του.
If Beale Street Could Talk (2018) – Κοινωνικό δράμα, 117΄
Σκηνοθεσία – Σενάριο: Barry Jenkins
Πρωταγωνιστούν: KiKi Layne, Stephan James, Colman Domingo, Regina King
Μια νεαρή αφροαμερικανή, στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης, προσπαθεί να αντιμετωπίσει το γεγονός πως ο αγαπημένος της βρίσκεται στη φυλακή, περιμένοντας να δικαστεί για ένα αδίκημα που δε διέπραξε, ενώ αυτή περιμένει το παιδί τους.
Όποιος/α έχει δει το Moonlight θα εντοπίσει αμέσως τις ομοιότητες, στη θεματολογία, τις αφηγηματικές τεχνικές και το στιλ με το οποίο επενδύει την ταινία του ο Τζένκινς. Στο επίκεντρο τίθεται και πάλι η κοινότητα των μαύρων, αυτή τη φορά στον αμερικανικό βορρά, στο Χάρλεμ, και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένα νεαρό ζευγάρι.
Πρόκειται για την Τις (Layne) και το Φόνι (James), φίλοι από μικροί που ανακάλυψαν και ζουν τον έρωτα. Παρά τις οικονομικές και κοινωνικές δυσκολίες, μένουν μαζί, αγαπημένοι και ετοιμάζονται για το πρώτο τους παιδί. Τότε, ωστόσο, έρχονται τα σκούρα όταν ο Φόνι καταλήγει προφυλακισμένος, περιμένοντας να δικαστεί για ένα αδίκημα το οποίο δεν διέπραξε μεν, τα στοιχεία όμως (συν το ρατσιστικό στερεότυπο που θέλει τους μαύρους επιρρεπείς στο έγκλημα) είναι εναντίον του, και χρήματα για επαρκή νομική υποστήριξη δεν υπάρχουν. Η εγκυμοσύνη, ταυτόχρονα, προκαλεί ανάμικτα συναισθήματα, από χαρά και ανυπομονησία μέχρι αναστάτωση και ανησυχία στους γονείς και τις ευρύτερες οικογένειες των δύο ηρώων.
Ο Τζέκινς εγκαταλείπει εδώ τη χρονολογική αφήγηση και παραθέτει τα γεγονότα με “μπερδεμένη” σειρά, προσπαθώντας να καλύψει τις απορίες για το παρελθόν ακριβώς τη στιγμή που αυτές δημιουργούνται. Αν και προφανώς ο ρατσισμός και το χρώμα διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο, δεν πρόκειται για μια ταινία “από μαύρους για τους μαύρους”. Τα συναισθήματα, οι φιλοδοξίες, τα προβλήματα, οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι πρωταγωνιστές δε γνωρίζουν χρώμα, καταγωγή ή φύλο. Πρόκειται για μια βαθιά ανθρώπινη ταινία, η οποία προσπαθεί πάνω απ΄όλα να κάνει το θεατή να ταυτιστεί μ΄αυτά που βλέπει.
Στο Moonlight, η ιστορία δεν είχε συνεχή αφήγηση, με διακριτά γεγονότα της ζωής του κεντρικού ήρωα να παρουσιάζονται διαδοχικά χωρίς πληροφορίες για το τι συνέβη ενδιάμεσα. Ο Τζένκινς εδώ προσπαθεί να μην πέσει στην ίδια παγίδα, αλλά αντ΄αυτού σε γεμίζει με πολλές πληροφορίες και αναλώνεται αρκετή ώρα να σου παρουσιάζει την ίδια ή παρόμοιες καταστάσεις, με τα σημαντικά γεγονότα να είναι λίγα και σε χρονική απόσταση – τόσο πραγματική όσο και κινηματογραφική – μεταξύ τους. Αποτέλεσμα είναι η ταινία να έχει αρκετά διαστήματα χωρίς ιδιαίτερη ουσία, στα οποία πλατειάζει και ενίοτε κουράζει.
Με πλήρως αφροαμερικανικό καστ (ελάχιστοι λευκοί εμφανίζονται, κι αυτοί σε δευτερεύοντες ρόλους) και μια γυναίκα στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ο σκηνοθέτης αντιτίθεται στα χολιγουντιανά στερεότυπα και προσπαθεί να δείξει μια διαφορετική οπτική, κάτι που επιχείρησαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αρκετές ταινίες που ξεχώρισαν τη χρονιά που μας πέρασε. Το καστ έχει αρκετούς χαρακτήρες που μοιράζονται το χρόνο επί της οθόνης, με τις ερμηνείες της πρωταγωνίστριας KiKi Layne και της βραβευμένης με Όσκαρ για την εμφάνισή της Regina King (στο ρόλο της μητέρας της πρώτης) να ξεχωρίζουν. Γενικά το καστ αποτελεί ένα σφιχτοδεμένο σύνολο που ανταποκρίνεται ικανοποιητικά στις προσδοκίες του σκηνοθέτη και τις ιδιαιτερότητες του σεναρίου.
Εν ολίγοις, η νέα ταινία του αναμφίβολα ταλαντούχου Μπάρι Τζένκινς παρουσιάζει τα ίδια θετικά και αρνητικά στοιχεία με την προηγούμενη. Ανθρώπινη, ενδιαφέρουσα, αληθινή, σε κερδίζει με την απλότητα με την οποία αφηγείται τα γεγονότα. Από την άλλη ωστόσο, φαίνεται να στριφογυρίζει γύρω από τα ίδια θέματα, να έχει λιγότερα πράγματα να σου πει από αυτά που προτίθεται και να μην κατορθώνει να σε απορροφήσει παρά μόνο κατά διαστήματα. Σε μια χρονιά όπου οι αντιρατσιστικές ταινίες, με επίκεντρο την αφροαμερικανική κοινότητα και όχι μόνο, ήταν πολυπληθείς και εξαιρετικές (Green Book, BlacKkKlansman, Black Panther), τούτο το έργο αποτελεί μια χρήσιμη προσθήκη στη λίστα, αλλά παραμένει κατώτερο των προαναφερομένων.
Βαθμολογία: 7/10
