Ο μόνος περιορισμός, που επιδέχεται η τέχνη, είναι η πραγματική της ελευθερία, κι αυτό ορίζεται μόνο από την ίδια της τη φύση. Ελευθερία στην έκφραση συναισθημάτων κι απόψεων. Διάφοροι επιτήδειοι κατά καιρούς, έχουν προσπαθήσει να την ορίσουν, να δογματίσουν στο τι επιτρέπεται και τι δεν επιτρέπεται και ποιες είναι οι μορφές της. Στην πραγματικότητα, αυτοί προσβάλλουν κάθε ουσία και αξία της. Ο κάθε καλλιτέχνης το μόνο που οφείλει:να είναι πραγματικά ελεύθερος.
Υπάρχει, όμως, μια παγίδα στην οποία “πέφτουν” πολλοί “καλλιτέχνες”. Το ότι “η τέχνη δεν έχει όρια”, δε σημαίνει ότι ο καθένας βαπτίζεται καλλιτέχνης και μπορεί να εκμεταλλεύεται αυτήν την ελευθερία για δικούς του σκοπούς (να γίνει δημοφιλής, να αποκτήσει χρήματα ή να περνάει απλώς την ώρα του). Η τέχνη υπήρχε πολύ πριν ανακαλυφθούν το χρήμα, τα ΜΜΕ και τα υλικά αγαθά. Γεννήθηκε μαζί με ‘μας. Γι’ αυτό, και μάς χρειάζεται όπως κι εμείς χρειαζόμαστε εκείνη. Χωρίς δημιουργό, είναι απλώς μια ιδέα. Όταν αποκτήσει δημιουργό, γίνεται αντιληπτή, απτή και χρήσιμη. Κι εμείς, μπορούμε να εκφράσουμε αντιλήψεις, σκέψεις, συναισθήματα, είτε ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα είτε στη σφαίρα της δικής μας φαντασίας.
Το μέσα μας λοιπόν, αυτό που ονομάζουμε ψυχή κι αποτελεί κι αυτό μια ιδέα, η τέχνη μπορεί να του δώσει υπόσταση. Ο μόνος της όρος να είμαστε ελεύθεροι, αλλά ανεπιτήδευτοι!
