Μέσα στην σημερινή μόδα είναι και τα tattoo. Και όταν αναφέρομαι στην σημερινή εποχή, εννοώ τις τελευταίες 5 δεκαετίες κυρίως, δεδομένου ότι στην αρχή αποτελούσε θέμα ταμπού. Φυσικά η ιστορία της σχεδίασης με χρήση μελάνης και βελόνας στο σώμα, αυτό που σήμερα ονομάζουμε tattoo, είναι εξαιρετικά μεγάλη και χρονολογείται από το 2500 π.Χ. περίπου, όταν χρησιμοποιείτο είτε στα πλαίσια θρησκευτικών τελετουργιών είτε ως σύμβολα κοινωνικής θέσης ή απλά για λόγους παράδοσης και αισθητικής. Ίσως μπορούμε να ανατρέξουμε ακόμα πιο πίσω, αφού έρευνες δείχνουν ότι ίσως να χρονολογείται και από το 3000 π.Χ. όταν το 1991 ανακάλυψαν μέσα σε έναν παγετώνα στις Άλπεις, την 
αποκαλούμενη «μούμια του Ότζι» ή αλλιώς άνθρωπος των πάγων, που έφερε σημάδια από τελείες και σταυρούς. Φυσικά δεν μπορούμε να πούμε ότι θεωρείτο τέχνη από κανέναν, καθώς οι λόγοι ήταν πιο πρακτικοί όπως προείπα.
Πολλοί ωστόσο θεωρούν την μόδα των tattoo σήμερα ως τέχνη. Ενδεχομένως με μία ευρύτερη έννοια, την έννοια της ζωγραφικής και του σχεδιασμού περίτεχνων σχημάτων και εικόνων, και της δυσκολίας που έχει αυτό, να μπορούσε να θεωρηθεί ως τέχνη. Ωστόσο η προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν αποτελεί τέχνη.
Τέχνη κατ’εμέ είναι αυτή καθεαυτή η ζωγραφική και ο σχεδιασμός. Όμως το είδος της ζωγραφικής που χρησιμοποιεί ως καμβά το σώμα δεν το θεωρώ τέχνη και θα εξηγήσω γιατί. Η Τέχνη κατ’εμέ είναι ένας τρόπος έκφρασης μέσω του οποίου εξυψώνει την ψυχή, μας βοηθά να ανακαλύπτουμε τον πνευματισμό που κρύβουμε μέσα μας και άρα τον εαυτό μας, εκμαιεύει συναισθήματα αγνά, που κρύβονται μέσα μας και μας κάνει, μέσω του εαυτού μας, να αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας και να τον κοιτάμε κατάματα, όπως όταν κοιταζόμαστε στον καθρέπτη. Έτσι και η τέχνη αποτελεί κατά μία έννοια τον καθρέπτη της ψυχής μας. Όλοι μας έχουμε έναν τρόπο να εκφραζόμαστε, το έργο που προκύπτει από αυτήν την έκφραση αποτελεί ένα είδος τέχνης.
Όμως τα tattoo έχουν ως μοναδικό στόχο να καλλωπίσουν το σώμα, με αποτέλεσμα να υποθάλπουν και να στηρίζουν την κατώτερη και επιφανειακή ανάγκη ορισμένων ανθρώπων, δηλαδή να εστιάζουν στο σώμα τους. Οι άνθρωποι εκείνοι που έχουν ως κέντρο τους, ως κεντρικό στόχο της ζωής τους και αποκλειστική επιθυμία τους, να έχουν ένα όμορφο σώμα, καλλωπισμένο όπως εκείνοι προτιμούν και πλουμιστό κατά τις επιταγές της σύγχρονης μόδας, είναι άνθρωποι του αιθεροφυσικού και είναι καταδικασμένοι να δυστυχήσουν, και ίσως να κάνουν και τους ανθρώπους που είναι γύρω τους να δυστυχήσουν επίσης. Όπως είπε ο Βούδας, οι άνθρωποι που έχουν ως κέντρο τους την ύλη, και οτιδήποτε είναι φθαρτό από τον χρόνο, είναι καταδικασμένοι να πονέσουν. Οι άνθρωποι πρέπει να στοχεύουν στον πλουτισμό της ψυχής με αξίες και ιδανικά. Εκείνοι λοιπόν που είναι δεμένοι με το σώμα τους πέραν του δέοντος είναι καταδικασμένοι να πονέσουν. Και αυτόν τον πόνο, τον υποθάλπει και τον στηρίζει η μόδα γενικά και ειδικά η μόδα των tattoo που είναι σήμερα το θέμα μας, χωρίς να θέλω φυσικά να κατηγορήσω τους “tattoo artists” για κάτι, προσπαθώ μόνο να το διαχωρίσω από την πραγματική τέχνη που προορισμός της είναι η εξύψωση της ψυχής και η προσπάθεια για στροφή των ματιών μας προς τα μέσα, κάτι που προκαλεί αφύπνιση, κατά τα λεγόμενα του Γιουγκ. Θεωρώ λοιπόν πως ο ρόλος των tattoo δεν είναι αφυπνιστικός ή εξυψωτικός, αλλά πολύ κατώτερος και επιφανειακότερος . Ίσως ακόμη κάποιος να το θεωρούσε και άκρως επικίνδυνο. Ασχέτως από τις ασθένειες που μπορούν να προκληθούν από τυχόν μολυσμένες βελόνες που όμως δεν θέλω να σταθώ εκεί γιατί μια μόλυνση μπορεί να 
προκληθεί ακόμη και στον οδοντίατρο ο οποίος να μην περιποιήθηκε σωστά ένα σφράγισμα ή από ένα γιατρό που δεν φρόντισε σωστά μια πληγή. Θέλω να σταθώ στην επικινδυνότητα που αφορά ψυχολογικούς λόγους, δηλαδή την ίδια την ψυχή. Το tattoo σε ένα νεαρό σφριγηλό σώμα είναι ενδεχομένως όμορφο, καθώς όμως το σώμα γερνά, το tattoo χαλάει και μαραζώνει μαζί του και ο ιδιοκτήτης του, καθώς διαπιστώνει ότι γερνά και εκεί ίσως γεννηθεί το άγχος θανάτου, αναλόγως πάντα το επίπεδο των συνειδητοποιήσεων που έχει αναπτύξει ο εκάστοτε άνθρωπος.
Σίγουρα πολλοί θα διαβάζουν τώρα αυτό το άρθρο με κάθε επιφύλαξη και ίσως στεναχωρώ πολλούς tattoo artists ή tattoo lovers, όμως αυτή είναι η γνώμη μου και μόνον. Ωστόσο δεν θέλω σε καμία περίπτωση να πω ότι δεν πρέπει να έχουμε ένα ρωμαλέο και όμορφο σώμα ή ότι αυτό είναι αμάρτημα, πράξη επαίσχυντη και πρέπει να ποινικοποιηθεί. Σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να υπαινιχτώ τέτοιες μεσαιωνικές οπισθοδρομικές αντιλήψεις γιατί τότε θα κινούμασταν στο άλλο άκρο. Άλλωστε το σώμα είναι ο ναός της ψυχής και γι’αυτό οφείλουμε να το σεβόμαστε και να το τιμάμε. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν πρέπει να βρίσκεται στο κέντρο μας. Ακόμη και ο χριστιανισμός θεωρεί την βεβήλωση του σώματος ως αμάρτημα και πράξη καταδικαστέα, διότι όπως προανέφερα το σώμα είναι ο ναός της ψυχής και αυτόν τον ναό που φιλοξενεί την ατομική ψυχή, που ο Θεός τόσο απλόχερα μας χάρισε, οφείλουμε να το διατηρούμε παρθένο και αγνό. Αυτή είναι και η θρησκευτική σκοπιά με μια δόση υπερβολής και απολυταρχισμού.
Ωστόσο όποια από τις εξηγήσεις κι αν προτιμάτε, το θέμα είναι ένα. Ότι οφείλουμε να ασχολούμαστε με ψυχαγωγικά θέματα και πρέπει να σκεφτόμαστε προσεκτικά πότε θα ονομάσουμε κάτι τέχνη.
