Στον καιρό της αμφισβήτησης σε τί να πιστέψεις… στον καιρό που χρειάζεσαι όσο ποτέ άλλοτε από κάπου να κρατηθείς και να πιστέψεις, κατάφεραν κάποιοι «μάγκες» να καταντήσουν την θρησκεία ένα τεράστιο «ότι να ’ναι». Απηύδησε ο κόσμος, απηύδησα κι εγώ. Γι’ αυτό κι έχω από χρόνια διαχωρίσει την έννοια της θρησκείας από την πραγματική πίστη. Έτσι ηρεμεί η ψυχή μου πως το λένε.
Πώς σε έκαναν έτσι Θεέ μου… εσύ για αγάπη μίλησες, όχι για φανατισμούς, μίση, δηθενισμούς. Ξεφτιλίστηκε η πιο όμορφη θρησκεία στον κόσμο από τους ίδιους τους υποστηρικτές της… Μετατράπηκε σε θρησκεία φόβου και άγραφων νόμων που μόνο ευτυχία και γαλήνη δε φέρνουν.
Τους βλέπεις στις εκκλησίες, στα μοναστήρια, σε εξομολογήσεις, σε μυστήρια και έξω της κακομοίρας, πώς να βγάλει ο ένας το μάτι του αλλουνού. Και το χειρότερο; Η κρίση αυτή ίσως και να ξεκίνησε από τους ίδιους τους εκπροσώπους της. Μεγάλη ιστορία και αμαρτωλή από τους πιο “άγιους” ανθρώπους.
Μέσα σε όλο αυτό το μαύρο χάλι όμως, υπάρχουν ρε παιδάκι μου αυτοί οι άνθρωποι που στέκουν μόνοι τους κλεισμένοι σε κελιά ή ακόμα και στον έξω κόσμο μέσα στις «λαϊκές» εκκλησίες, που έχουν αυτό το άρωμα ουρανού, αυτήν την ηρεμία και διαύγεια που δεν μπορεί να μην αισθάνεσαι το Θεό όταν βρίσκεσαι κοντά τους. Κάποιοι γέροντες, κάποιοι ιερείς που λειτουργούν σε ξεχασμένα μέρη, κάποιοι απλοί άνθρωποι, καθημερινοί κι όμως τόσο χαρισματικοί. Για αυτούς σου λέω, που τους έστειλε ο Θεός να σου υπενθυμίσει πως η αγάπη είναι η μοναδική πηγή έκφρασής του στον κόσμο αυτόν.
Βάφτισε το Θεό σου όπως θες, δήλωσε ακόμα και άθεος δε με απασχολεί καθόλου, μπορείς να δώσεις αγάπη; Μπορείς να βάλεις ένα λιθαράκι να γίνει ο κόσμος αυτός καλύτερος; Αυτό έχει σημασία για μένα. Το προσπαθώ άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε με πλήρη αποτυχία, αλλά το προσπαθώ. Μόνο η αγάπη κινεί τον κόσμο αυτό και δεν υπάρχει πλάσμα που να μην την έχει ανάγκη. Χάρισε την λοιπόν και θα σου επιστραφεί!