Αίσθηση προκάλεσε η δήλ
ωση του Ροναλντίνιο σε συνέντευξη στη Νέα Υόρκη ότι φέτος θα είναι η τελευταία του χρονιά. Πιο αναλυτικά ο Βραζιλιάνος σταρ δήλωσε: «Είμαι πια γέρος, είμαι 36… Δεν είμαι πια 26 όπως ήμουν κάποτε και κοιτάζω το τι θα κάνω με την καριέρα μου. Το πλάνο είναι να παίξω ακόμα έναν χρόνο. Είμαι αφοσιωμένος σε νέα πλάνα, που σχετίζονται με τη μουσική, αλλά και το ποδόσφαιρο που όπως ξέρετε είναι τα δύο πάθη μου. Εξετάζω νέα πράγματα που πάντα μου άρεσαν και θα δούμε τι θα κάνουμε αυτή τη χρονιά.»
Ίσως αν κάποιος δει πιο ψύχραιμα αυτή την δήλωση να αναρτωτηθεί για ποιο λόγο προκάλεσε αίσθηση, ειδικά αφού ο Ροναλντίνιο αυτή τη στιγμή δεν έχει συμβόλαιο με κάποια ομάδα και η ηλικία του δεν είναι παράλογη για «συνταξιοδότηση». Ωστόσο αυτά που έχει προσφέρει ο συγκεκριμένος παίχτης στο άθλημα, ο τρόπος με τον οποίο χάιδευε την μπάλα και με μαγικό τρόπο την έστελνε στα αντίπαλα δίχτυα, το αθώο του, σχεδόν παιδικό, χαμόγελο ύστερα από κάθε φαντασμαγορική του ενέργεια τον καθιστούν στις συνειδήσεις των απανταχού φιλάθλων ως τον ποδοσφαιριστή που δεν θα πάψει ποτέ να υπάρχει. Και μπορεί τα τελευταία χρόνια να έχει προτιμήσει την καλή ζωή από την πίεση που θα είχε ένας ποδοσφαιριστής του επιπέδου του στα μεγάλα ευρωπαϊκά κλάμπ, ωστόσο στα 18 χρόνια της καριέρας του είναι από τους μόνους που έχουν σηκώσει με τις ομάδες που αγωνίστηκαν και το Champions League και το Copa Libertadores, αλλά το πιο βασικό του κατόρθωμα είναι η ευρεία αποδοχή και αγάπη που εισπράττει ακόμα και σήμερα από τον κόσμο. Γιατί βραβεία πολλοί παίρνουν, το χειροκρότημα του κόσμου και ειδικά ατόμων με εντελώς διαφορετικές ποδοσφαιρικές καταβολές, ελάχιστοι.
