Σάββατο μεσημέρι… Γυρνούσα σπίτι μετά από το φαγητό και πέτυχα έναν γνωστό. «Θα δεις τον τελικό;» ρωτάω για να πάρω την απάντηση «μπα δεν με ενδιαφέρει ένας τέτοιος αγώνας». «Καλά κάνεις» με ακούω να λέω. Αυτό το καλά κάνεις που λες υποκριτικά όταν ρωτάς τον άλλον αν καπνίζει ή για το οτιδήποτε που θεωρείται μη κοινωνικά αποδεκτό. Μόνο που αυτό το καλά κάνεις έμοιαζε κάπου μέσα μου αληθινό. Δεν ήθελα να ασχοληθώ αλλά μπάλα είναι πάντα θα με τρώει. Ούτε να γελάσω δεν είχα όρεξη στο άκουσμα της ανακοίνωσης ότι αυτός ο τελικός θα γράψει ιστορία. Το ρολόι δείχνει λίγο μετά τις 7… Μπαίνω να δω τι παίζεται λίγο πριν τη σέντρα. Οοοο τι έκπληξη επεισόδια στο γήπεδο του Βόλου. Αφού ρε μαλάκα Κώστα ξέρεις τι θα γίνει τι ασχολείσαι; Αφού με τρώει… Κηδεία στο Βόλο δεν έγινε… Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει πεθάνει χρόνια και μέσα και έξω από τις 4 αυτές υπέροχες άσπρες γραμμές που φαντάζουν σαν τη πιο όμορφη φυλακή του κόσμου. Απόδειξη και το χθεσινό παιχνίδι. Έγινε το μνημόσυνο και μετά στα τσιπουράδικα του υπέροχου Βόλου να πιούμε στην υγεία του μακαρίτη.
Για το παιχνίδι δεν θα πω πολλά. Της πλάκας από ποιότητα δεν είδα ούτε μια συνεργασία, να φεύγει η μπάλα ψηλά και έχει ο Θεός μωρέ… Μόνο ο Χριστοδουλόπουλος ξεχώρισε ατομικά και το ματς το πήρε ο πιο τυχερός από πολλές απόψεις που δεν είναι της παρούσης. Έλεγα να γράψω σήμερα κάτι για τα επεισόδια. Πάλι φταίνε οι οπαδοί πάλι η ΕΠΟ που δεν όρισε γήπεδο από την αρχή της σεζόν πάλι οι ομάδες. Γνωστά αυτά. Φταίνε μόνο αυτοί; Μάλλον όχι. Φταίμε και εμείς που κάτσαμε να δούμε από τον καναπέ το ματς. Όλοι βρίζουν τους οπαδούς. Δεν έχουν ιδέα όμως τι γίνεται με αυτά τα παιδιά. Κάποιοι από αυτούς έχουν μυαλό αλλά κάνουν ότι κάνουν για το μεροκάματο. Δύσκολες μέρες δεν βρίσκουν δουλειά πάμε στην εύκολη λύση. Παιδιά από διαλυμένες οικογένειες χωρίς να έχουν κάποιον να τους προστατέψει πάνε και ξεσπάνε στο γήπεδο. Παιδιά χωρίς παιδεία και κριτική σκέψη τα οποία χειραγωγούνται από αυτούς που θέλουν να γίνουν τα επεισόδια. Παιδιά που έχουν καύλα με το ποδόσφαιρο και την ομάδα τους και καταστρέφουν αυτό που αγαπούν νομίζοντας ότι κάνουν κάτι σωστό. Η γαμημένη η πολιτεία δεν ασχολείται χρόνια τώρα. Εμείς όμως; Αυτά τα παιδιά δεν έχουν φίλους, κοπέλα, συγγενείς; Κάποιον να τους μιλήσει; Έχουν… Εσένα… Έχουν όμως και εμένα… Αλλά τι κάνω εγώ; Κρύβομαι πίσω από μια οθόνη το παίζω φωστήρας αλλά και εγώ δεν κάνω τίποτα για αυτά τα παιδιά που μεγαλώνουν, γίνονται άνδρες και συνάμα δολοφόνοι είτε με μαχαίρια είτε με την ελληνική σημαία. Ενώ είμαστε περισσότεροι δεν κάνουμε τίποτα. Η αδιαφορία είναι μια λύση λένε. Μάλλον οδηγεί όμως στο τέλμα. Βλέπω να έχει πεθάνει εδώ και χρόνια κάτι που αγαπώ απίστευτα πολύ. Θα μου πει κάποιος «ρε μαλάκα πρότεινε λύσεις τι κάθεσαι και γράφεις;».
Εκεί είναι το πρόβλημα. Δεν ξέρω αν έχω λύσεις μέσα μου ξέρω όμως ότι δεν θέλω να τις πω. Όχι γιατί δεν θα γίνουν γιατί δεν με νοιάζει. Σιχάθηκα κάθε χρόνο τα ίδια όλους τους εμπλεκόμενους αλλά πιο πολύ εμένα. Ο Βόλος ίσως ήταν μια από τις άπειρες τελευταίες ευκαιρίες να αρχίσει κάτι καλό. Επιλέξαμε όμως πάλι το μνημόσυνο τα τσίπουρα και τα πανηγύρια γιατί μόνο σε αυτά είμαστε καλοί. Άντε και του χρόνου μάγκες και χειρότερα…
