Πριν λίγες μέρες το ποδοσφαιρικό τμήμα της Μπαρτσελόνα έκανε επίσημη πρόταση στον Ronaldo de Assis Moreira ή αλλιώς Ronaldinho Gaúcho να αναλάβει πόστο στην ομάδα. Εκείνος δέχθηκε και ανακοίνωσε την απόφασή του να αποσυρθεί από το ποδόσφαιρο. Από εκείνη τη στιγμή και μετά το ποδόσφαιρο δεν θα χαμογελάσει ποτέ ξανά.
Ένας χαμογελαστός τύπος:
Αυτό ήταν ο Roni. Πέρα από τις μαγικές ενέργειες του, τις ασύλληπτες ντρίμπλες του και τα γκολ που παραπέμπουν σε μια ιδιοφυΐα ήταν ένα παιδί με το πιο αγαθό χαμόγελο του κόσμου. Ότι και να γινόταν, σε νίκη, ήττα, γκολ, άδικες αποφάσεις εκείνος χαμογελούσε. Και εκεί είναι όλο το νόημα. Έβλεπε το ποδόσφαιρο σαν παιχνίδι. Σαν ένα παιχνίδι όπως αυτά που έπαιζε με τους φίλους του σε κάποια παραλία της Βραζιλίας. Όταν όλοι δίπλα του μιλούσαν για νίκη ή ‘θάνατο’, όταν τα εκατομμύρια είχαν μετατραπεί στον κυρίαρχο του αθλήματος αυτός συνέχιζε να χαμογελά χωρίς να νοιάζεται για όλα αυτά.
Το μεγαλύτερο ταλέντο:
Πιστεύω πως ήταν το μεγαλύτερο ταλέντο που πέρασε από το άθλημα. Σε καμιά περίπτωση δεν ήταν ο καλύτερος ποδοσφαιριστής καθώς φρόντισε ο ίδιος με την αστάθεια του για αυτό. Όμως όλα αυτά που έκανε στο γήπεδο δεν παραπέμπουν στο ποδόσφαιρο αλλά σε τέχνη. Και σε καμιά περίπτωση δεν είναι προϊόν προπόνησης αλλά πηγαίου ταλέντου και αστείρευτης φαντασίας. Ουσιαστικά σταμάτησε το ποδόσφαιρο όταν έφυγε (για πολλούς και διάφορους) λόγους από την Barca για λογαριασμό της Milan. Και δεν επέστρεψε ποτέ. Φαινόταν ότι δεν θα επέστρεφε. Αλλά καλύτερα έτσι. Ναι δεν μπορέσαμε να τον απολαύσουμε σε όλο του το μεγαλείο για πολλά χρόνια αλλά δεν του άξιζε να είναι μέρος αυτού του ποδοσφαίρου. Ήταν ‘πολύς’ για το άθλημα όπως είναι σήμερα. Δεν είχε καμιά θέση σε ένα τυποποιημένο ποδόσφαιρο στο οποίο οι αθλητές βρίσκονται περισσότερη ώρα στο γυμναστήριο παρά στο γήπεδο. Δεν έχει θέση σε ένα ποδόσφαιρο που έχει γίνει διαγωνισμός δύναμης και αντοχής στο οποίο πρωταγωνιστούν ποδοσφαιριστές εγκλωβισμένοι στην τακτική και με μόνο ιδανικό την ‘ότι και να γίνει’ νίκη. Εκείνος έμαθε να παίζει ελεύθερα και αυτό θα έκανε, οπότε δεν είχε θέση. Όμως ακόμα και στην μη ανταγωνιστική κατάσταση που βρισκόταν δεν σταμάτησε ποτέ να προσφέρει στιγμές μαγείας.
Οι τίτλοι δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να αντικατοπτρίσουν την αξία του. Κέρδισε όμως σχεδόν τα πάντα. Το παγκόσμιο κύπελλο του 2002 με μια από τις πιο ευλογημένες γενιές Βραζιλιάνων ποδοσφαιριστών, όπως Ronaldo, Rivaldo, Roberto Carlos, το Champions League του 2006 στο οποίο οδήγησε την Barca μετά από 14 χρόνια ανομβρίας καθώς και πρωταθλήματα και κύπελλα. Φυσικά δεν θα μπορούσε να μην είναι κάτοχος της χρυσής μπάλας, τίτλος ο οποίος απλά ήταν ένας φόρος τιμής στις στιγμές που πρόσφερε.
Στιγμές μαγείας:
Τι να πρωτοθυμηθείς; Είναι πολλά και δεν έχει νόημα να τα γράψω. Θα αναφερθώ σε δύο χαρακτηριστικά του γκολ. Το ένα με την εθνική και το άλλο με την Barca. Το πρώτο ήταν στο μακρινό 2002 στο Mundial που τελέστηκε στα γήπεδα της Ιαπωνίας και Νότιας Κορέας. Το παιχνίδι ήταν εναντίων της ιδιαίτερα δυνατής Αγγλίας και το διακύβευμα μια θέση στις 4 καλύτερες ομάδες του κόσμου. Το ματς είχε στραβώσει από νωρίς και το 1-0 του 1ου ημιχρόνου υπέρ της Αγγλίας δυσκόλευε τα πράγματα. Στα αποδυτήρια όμως ένα άσημο παιδί με χαμογελαστό πρόσωπο είπε σε όλους «αναλαμβάνω εγώ». Κανείς δεν μπορούσε να αντιληφθεί τι εννοούσε. Αφού η Βραζιλία ισοφαρίζει σε 1-1 με γκολ του Rivaldo μετά από μια απίστευτη ενέργεια του Roni, έρχεται εκείνο το ιδιοφυές 1-2. Ήμουν 7 χρονών τότε όταν εν αγνοία μου παρακολούθησα ένα από τα πιο ιδιοφυή γκολ που έχουν σημειωθεί. Φάουλ κοντά στη σέντρα του γηπέδου. Στην περιοχή Άγγλοι και Βραζιλιάνοι μάχονται για την καλύτερη θέση, σπρωξιές, τραβήγματα φανέλας. Παίρνει φόρα για τη σέντρα, τελευταία στιγμή υψώνει το βλέμμα και παρατηρεί ότι ο David Seaman έχει κάνει ένα βηματάκι προς τα εμπρός. Αλλάζει απόφαση, μετατοπίζει το βάρος προς τα πίσω, διευρύνει τη γωνία που χτυπά τη μπάλα με το δεξί. Η μπάλα σηκώνεται ασυνήθιστα πολύ, παίρνει περίεργη καμπύλη και αγκαλιάζει το ‘Γ’ του Άγγλου keeper που απλά παρακολουθεί την πορεία της μπάλας. 1-2 λοιπόν και τι άλλο; Ένα τεράστιο αγαθό χαμόγελο για πανηγυρισμό. Νίκη και τελικά κούπα για τη Βραζιλία.
Το άλλο γκολ είναι αυτό κατά της Chelsea του Mourihno. Σε ένα από τα καλύτερα ποδοσφαιρικά παιχνίδια σημειώθηκε το πιο ‘καλλιτεχνικό’ γκολ του αθλήματος. Με ένα απίστευτο εικοσάλεπτο ξέσπασμα η Chelsea είναι μπροστά με 3-0. Η Barca με γκολ του Roni από την βούλα κάνει το 3-1 και θέλει άλλο ένα. Και το βρίσκει. Ο Ronaldinho είναι μόνος στο ημικύκλιο της περιοχής και μπροστά του είναι ένα από τα καλύτερα δίδυμα στοπερ του πλανήτη με άλλους 3-4 αντιπάλους να καραδοκούν. Ε και; Μπορεί να σουτάρει, να πασάρει, να ντριπλάρει, να τη γυρίσει πίσω, να τη δώσει δίπλα, να σεντράρει. Ο χρόνος όμως έχει παγώσει. Αυτό που ακολουθεί δύσκολα περιγράφεται (και δεν χρειάζεται). Αφού ‘σβήνει το τσιγάρο’ του τρεις φορές εκτελεί τον καλύτερο τερματοφύλακα, τότε, του κόσμου ο οποίος όρθιος παρακολουθεί και θαυμάζει ένα από τα πιο σπουδαία έργα τέχνης στην ιστορία του ανθρώπου. Μπορεί τελικά εκείνο το βράδυ η Barca να μην τα κατάφερε αλλά δεν είχε καμία απολύτως σημασία. Το μόνο που αρμόζει είναι ένα χειροκρότημα όπως αυτό των υποστηριχτών της Real Madrid σε εκείνο το αλησμόνητο 0-3 με το απίστευτο show εκείνου του χαζοχαρούμενου παιδιού.
Μπορεί να μην ήταν ηγέτης ήταν όμως καλλιτέχνης, ένας αρτίστας. Μπορεί να μην ήταν μαχητής αρχηγός και ήρωας αλλά ήταν ο πιο cool τύπος που πέρασε από το άθλημα. Εκείνο το αιώνιο παιδί που είχε το πιο όμορφο άσχημο χαμόγελο, που του άρεσε να παίζει ποδόσφαιρο.
Obrigado Roni! Εσύ και το χαμόγελό σου θα του λείψουν πολύ.
