Με τον Ολυμπιακό να βρίσκεται στην κορυφή της βαθμολογίας, τον ΠΑΟ να χάνει στην Λεωφόρο από την Ξάνθη και την ΑΕΚ να τεστάρεται στη Λάρισα από την ΑΕΛ άλλη μια αγωνιστική φτάνει στο τέλος της. Οι ομάδες δεν παρουσίασαν κάτι διαφορετικό σε αυτή την αγωνιστική, αφού φάνηκαν τα ίδια “όπλα” αλλά και αδυναμίες που παρουσίαζαν πριν τη διακοπή. Κατά τη διάρκεια της διακοπής του πρωταθλήματος, η Εθνική κατάφερε να περάσει τα πρώτα εμπόδια στο δρόμο για το Μουντιάλ της Ρωσίας νικώντας την Κύπρο και την Εσθονία παρά τις κακές εμφανίσεις και τους τραυματισμούς. Στις νίκες αυτές η εθνική έδειξε δύο σημαντικά στοιχεία: πρώτον, το γεγονός πως είναι και πάλι “ομάδα” εντός και εκτός αποδυτηρίων και κυρίως το γεγονός πως διαθέτει παίκτες με την ατομική ποιότητα που τους επιτρέπει να “λάμψουν” και να πάρουν τις νίκες ακόμα και σε μία κακή βραδιά. Η πλειοψηφία των παικτών αυτών είναι λεγεωνάριοι, προέρχονται δηλαδή από ομάδες του εξωτερικού και προηγμένα πρωταθλήματα. Και με αυτό ακριβώς θα ασχοληθούμε σήμερα, τις ελληνικές ποδοσφαιρικές “εξαγωγές”.
Ο κορμός της Εθνικής ομάδας αποτελείται από μια φουρνιά παικτών οι οποίοι μέσα από καλές εμφανίσεις στη Superleague, το Champion’s League, το Euro και το Μουντιάλ κέρδισαν μεταγραφές αρκετών εκατομμυρίων στα καλύτερα πρωταθλήματα του κόσμου, με τους ίδιους να αποτελούν βασικά “γρανάζια” στις ομάδες τους. Κάτι αντίστοιχο όμως δεν ισχύει σε καμία περίπτωση για τους Έλληνες προπονητές. Η πλειοψηφία τους είναι γυρολόγοι των μικρομεσαίων ομάδων της Superleague, σπάνια συμπληρώνουν περισσότερο από 2-3 σεζόν στον πάγκο της ίδιας ομάδας και ακόμα πιο σπάνια κάνουν το μεγάλο βήμα στην καριέρα τους. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που διαμορφώνουν αυτή τη κατάσταση, τους οποίους θα εξετάσουμε παρακάτω:
- Δεν τους δίνονται ευκαιρίες και εμπιστοσύνη. Σε καμία αγορά δεν θα μπορέσεις να εξάγεις το προιόν σου, αν δεν το διαφημίσεις πρώτα, πόσο μάλλον στην ποδοσφαιρική αγορά. Οι ομάδες που παλεύουν για τον τίτλο και την έξοδο στην Ευρώπη δεν εμπιστεύονται τους νέους Έλληνες προπονητές, επιλέγοντας τεχνικούς από την κεντρική Ευρώπη ή την Ιβηρική. Παίκτες όπως ο Μανωλάς, ο Σάμαρης και ο Μήτρογλου πήραν ακριβές μεταγραφές στο εξωτερικό επειδή τους δόθηκε εμπιστοσύνη, υπομονή και “ψήθηκαν” σε συνθήκες έντονης πίεσης και πρωταθλητισμού. Πως θα γίνει αυτό με τους προπονητές όταν για παράδειγμα ο Ολυμπιακός προτιμάει τον Μπέντο από τον Ουζουνίδη και μια λάθος αλλαγή κοστίζει στο Δέλλα τη θέση του στον πάγκο της ΑΕΚ;
- Δεν αξιοποιούν τις λίγες ευκαιρίες. Όταν οι ευκαιρίες που σου δίνονται είναι ελάχιστες, δεν υπάρχει χώρος για λάθη. Ο Αναστασίου άφησε έργο στον ΠΑΟ, αλλά έφυγε λόγω των εμμονών του σε σχήματα και πρόσωπα που δεν λειτουργούσαν, ενώ στη Ρόντα φέρνει άσχημα αποτελέσματα. Ο Δέλλας απομακρύνθηκε άδικα από την ΑΕΚ, αλλά παρουσίασε έναν πολύ κακό Ατρόμητο. Ο Γρηγορίου όταν κλήθηκε να κάνει το βήμα παραπάνω από την Κέρκυρα στον Ατρόμητο, απέτυχε παταγωδώς. Ας ελπίσουμε να μην συμβεί το ίδιο με τους Κορακάκη και Ελευθερόπουλο σε Ατρόμητο και Αστέρα αντίστοιχα. Λαμπρές εξαιρέσεις ο Ουζουνίδης και ο Πετράκης που κυνήγησαν την Ευρώπη και αποτελούν τους αρχιτέκτονες των επιτυχιών του ΠΑΣ και του Πανιωνίου.
- Κακό σύστημα κατάρτισης. Οι τρομερές εξαγωγές παικτών και προπονητών του Ελληνικού μπάσκετ δεν είναι ένα τυχαίο φαινόμενο, αλλά οφείλονται στην εμπιστοσύνη, την συστηματική δουλειά και αναβάθμιση των ακαδημιών σε όλα τα επίπεδα και φυσικά στον διορισμό πλήρως καταρτισμένων ατόμων σε καίριες θέσεις. Στο ποδόσφαιρο δίνεται περισσότερη έμφαση στο παρελθόν των προπονητών ως παίκτες παρά στις γνώσεις. Για του λόγου το αληθές μάλιστα οι σχολές προπονητικής της ΕΠΟ έχουν ως προαπαιτούμενο για την παρακολούθηση τους την ύπαρξη δελτίου σε ποδοσφαιρική ομάδα, ενώ μερικοί από τους καλύτερους προπονητές στον κόσμο είναι θεωρητικοί του αθλήματος. Παράλληλα, υπάρχει σημαντική υποβάθμιση των ΤΕΦΑΑ της χώρας, ενώ σε χώρες με προπονητική παράδοση όπως η Πορτογαλία, το πτυχίο από μια γυμναστική ακαδημία έχει πολύ μεγάλη βαρύτητα.
Η ΕΠΟ και οι ομάδες οφείλουν να ασχοληθούν με την κατάσταση, και ένα καλό πρώτο βήμα θα ήταν να ακολουθήσουν την δομή λειτουργίας που έχει το Ελληνικό μπάσκετ, επιλέγοντας άτομα σε σημαντικές θέσεις με περισσότερο τεχνοκρατικά κριτήρια, αφού πλέον οι προπονητές δεν έχουν ως όπλο τους τη εμπειρία στα γήπεδα, αλλά είναι επιστήμονες με συγκεκριμένη μεθοδολογία.