Θέλει δύναμη ο έρωτας, μα πιο πολύ θέλει μαγκιά… Όσο δυνατός κι αν είσαι, αν δεν είσαι μάγκας να το παλέψεις μέχρι τέλους, τότε το παιχνίδι έχει ήδη τελειώσει και μάντεψε ποιος θα είναι ο χαμένος… Αρχικά πρέπει να το παραδεχθείς και να περάσεις από όλα τα στάδια, εκείνο της αϋπνίας, της ταχυκαρδίας, της ψυχρολουσίας και όλα όσα συνεπάγονται… Μα πως να κοιμηθείς όταν το κορμί σου ιδρώνει τα σεντόνια σου και οι δείκτες του ρολογιού καρφώνουν το μυαλό σου σαν σφαίρες…
Πώς να κλείσω τα μάτια και να προσπαθήσω να καλμάρω την καρδιά μου όταν χτυπάει τόσο γρήγορα και νομίζω πως σε μια μικρή στιγμή θα ξεψυχήσω πάνω στο ιδρωμένο σεντόνι μου… Δεν αντέχεται το πάπλωμα τα βράδια, δεν αντέχεται ούτε και το μπλουζάκι, σηκώνομαι και κάνω τσιγάρο, βάζω μουσική, με τα μάτια πρησμένα κοιτάζω το ρημαδιασμένο ρολόι κι έχει πάει η ώρα ήδη 3. Κι εγώ είμαι καθηλωμένη στον καναπέ και δεν ξέρω καν τι περιμένω.
Ξαφνικά μου ήρθε η ιδέα να ντυθώ, να βάλω το μαύρο μου παντελόνι και τις ψηλοτάκουνες γόβες μου και να την κάνω… Να πάρω το αυτοκίνητο και να αρχίσω να γυρίζω την Αθήνα μέσα στη νύχτα. Σε μια μόνο στιγμή το μετάνιωσα κιόλας, η λογική μπήκε μπροστά στην καρδιά και αναρωτήθηκα αμέσως και τι “θα καταλάβεις” αν το κάνεις; Θα ξενυχτήσεις οδηγώντας, τουλάχιστον μείνε εδώ και ξενύχτησε στον καναπέ…
Άνοιξα το παράθυρο βγήκα στη βεράντα και είχε μια βραδιά, ξελογιάστρα η ρουφιάνα, με πήρε και με σήκωσε σαν είδα τον ουρανό, λαμπερός και φωτεινός, το φεγγάρι είχε ξαμοληθεί μέσα στα σύννεφα και άστραφταν τα πάντα από αυτή την πλανεύτρα πανσέληνο… Άντε να κοιμηθείς τώρα σκέφτηκα και μπήκα ξανά μέσα στο σπίτι, τα φώτα κλειστά και τα μάτια θολά, το κορμί κουρασμένο…
Πήγα πάλι στο κρεβάτι και ξάπλωσα αυτή τη φορά γυμνή, μήπως και καλμάρω το κορμί και την ψυχή μου… Τα αποτελέσματα βέβαια ήταν τα ίδια, ξαφνικά αφόρητη ζέστη και πονοκέφαλος σαν να έχεις πιει 3 μπουκάλια κρασί. Η ώρα πήγε κιόλας 4 κι εγώ εκεί ξάγρυπνη και εντελώς αρνητική στο οτιδήποτε… Αχ, ας ξημέρωνε Σάββατο ψιθύρισα στον εαυτό μου αλλά τίποτα δεν άλλαζε, το κινητό συνέχιζε να γράφει “Δευτέρα, 04:01”, τι να κάνω, να στείλω μήνυμα,αφού δεν θα απαντήσει, να τον πάρω τηλέφωνο; Σίγουρα θα το έχει αφήσει στο σαλόνι και θα κοιμάται στην κρεβατοκάμαρα.
Να πάρω το αμάξι να πάω να τον δω; Όχι δεν θα το κάνω, ξέρει που θα με βρει αν το θελήσει… Ευτυχώς που είμαι εγωίστρια και ελέγχω κάποια πράγματα όσα μπορώ βέβαια… Αν ήταν είπε 10 χρόνια νεότερος θα με έκλεβε μου είπε κι αυτή η γ@μημένη κουβέντα του καρφώθηκε στο μυαλό μου… Μα καλά πόσο χαζός είναι; Τι φοβάται ρε γαμώτο μου; Δεν νιώθει; Καρδιά δεν έχει; Πως μπορεί και ελέγχει τόσο την καρδιά του; Τι κάθομαι και σκέφτομαι, άντε να βρω απαντήσεις σε όλα αυτά…
Έσκισε τα κύματα ανάμεσα μας για να με γνωρίσει, το πάλευε με ψυχή και με κορμί και ξαφνικά τελεία επειδή του μίλησα για μένα, επειδή κατάλαβε πως δεν έχει να κάνει με τα γνωστά τσόκαρα της εποχής… Γιατί τελεία ρε μεγάλε; Με ρώτησες εμένα; Τι νόμισες πως ανήκω στη ρόδα, τσάντα και κοπάνα; Δεν ανήκω εκεί μεγάλε, είμαι από άλλη πάστα, από άλλο θεό. Έναν θεό αλήτη και μάγκα που δεν μπορεί να τιθασεύσει τα αισθήματα του… Από άλλο κόσμο, ένα κόσμο τρελό και όμορφο, επικίνδυνο και λαχταριστό…
Ήθελα να ήξερα που πήγε η περιέργεια σου να με γνωρίσεις, να με δεις και να με αγκαλιάσεις από κοντά. Μπορείς να δώσεις απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα; Σιγά να μην μπορείς, αν μπορούσες δεν θα υπήρχαν αναπάντητα ερωτήματα. Κι εγώ κάθομαι και ασχολούμαι με τα “αν” σου και τα “πρέπει” σου, λες και δεν με ξέρω.Λες και έχω φοβηθεί ποτέ να ζήσω τη ζωή μου όπως θέλω εγώ; Λες κι έχω βάλει ποτέ όρια και φραγμούς στα θέλω μου και ειδικά στον έρωτα..
Δεν θα με τιθασεύσεις εμένα όμως, δεν θα με γειώσεις, έχω περάσει δια πυρός και σιδήρου πολλές φορές για να καώ τώρα. Δεν υπάρχει περίπτωση να πέσω στην παγίδα σου. Πάλεψε το να με χάσεις και θα τα καταφέρεις στο υπόσχομαι, είσαι τόσο πολύ κοντά στο χείλος του γκρεμού. Σε ένα γκρεμό όμως που θα πέσεις μόνος σου, γιατί απλά εγώ έχω ξαναπέσει και ξέρω καλά πως είναι να γκρεμίζεται η ζωή σου σε μερικά λεπτά…
…Μάθε λοιπόν πως, ο δικός μου ο δρόμος μ’ έχει χρόνια διαλέξει, στην οδό γράφει μόνος…