Τελικά οι τυχαίες playlist που σου επιβάλλει το you tube μπορεί να βγουν σε καλό. Εκεί, λοιπόν, που άκουγα κάτι ξεχασμένα τραγούδια των 2000 στα ξαφνικά μου πετάει μια φωνή τελείως αλλόκοτη για τα αυτιά μου. Μία φωνή που δεν μπορείς να την πεις ωραία και μελωδική αλλά σίγουρα μπορείς να την πεις ξεχωριστή. Ο Paolo Nutini, θεωρώ ότι προσφέρει μία μοναδική ακουστική εμπειρία, όχι τόσο γιατί η μουσική που γράφει κι ερμηνεύει είναι κάτι ιδιαίτερο, αλλά γίνεται ιδιαίτερο με την φωνή του. Η βραχνάδα του σε συνδυασμό με τον γρήγορο και δυναμικό ρυθμό των τραγουδιών, εξιτάρει τις αισθήσεις (τουλάχιστον τις δικές μου). Είναι ο τύπος που θες να ακούσεις στις στεναχώριες σου αλλά και στις χαρές σου. Βέβαια επαναλαμβάνω ότι πέρα από τη φωνή του, δεν έχει κάτι άλλο που να είναι πρωτότυπο. Η μουσική κι οι στίχοι των τραγουδιών του είναι κοινότυποι. Παρόλα αυτά αξίζει να τον ακούσεις για την φωνή του.
Στη συνέχεια μου ξεπρόβαλλε το Latinoamerica από τους Calle 13. Όπως είναι φανερό πρόκειται για μία μπάντα με ισπανόφωνα κομμάτια. Έμεινα σ’ αυτό το κομμάτι για δύο λόγους. Καταρχήν με ενθουσίασε το γεγονός ότι είναι σαν να ακούς δύο διαφορετικά τραγούδια, καθώς από τη μία κάποια κουπλέ είναι σαν μία ρυθμική ομιλία, ο ρυθμός της οποίας εντείνεται από το άκουσμα των ισπανικών και από την άλλη το ρεφρέν το ερμηνεύει μία γυναίκα που η χροιά της φωνής της σου παρουσιάζει όλο το νόημα του κομματιού, σου μεταδίδει σου τον πόνο και τον θυμό που νοιώθει, συναισθήματα που προκύπτουν από τα κοινωνικά προβλήματα και τις αγριότητες της Λατινικής Αμερικής.
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι για να βρεις ωραία τραγούδια δεν χρειάζεται να ψάχνεις συνεχώς στα ραδιόφωνα και τα τσαρτ. Η ωραία μουσική έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις ακόμα και από εκνευριστικά πράγματα, όπως η playlist του you tube.
