Οι βιογραφίες των ροκ σταρ είναι η νέα μόδα στο είδος του μιούζικαλ. Μόδα πολλά υποσχόμενη, καθώς συνδυάζει εξαιρετική μουσική με συναρπαστικά σενάρια, καθώς οι ζωές των περισσότερων εξ αυτών υπήρξαν ιδιαίτερα ανατρεπτικές και πολυτάραχες. Μετά τον Φρέντι Μέρκιουρι και το οσκαρικό Bohemian Rhapsody, πήρε σειρά ένας εν ζωή καλλιτέχνης, ο Έλτον Τζον, η πορεία του οποίου υπήρξε εντελώς αντίθετη από συνηθισμένη…
Rocketman (2019) – Βιογραφία/μιούζικαλ, 121′
Σκηνοθεσία: Dexter Fletcher
Σενάριο: Lee Hall
Πρωταγωνιστούν: Taron Egerton, Jamie Bell, Bryce Dallas Howard
Η ζωή και το έργο του Βρετανού αστέρα της μουσικής Έλτον Τζον από τα δύσκολα παιδικά του χρόνια μέχρι την καταξίωση στη μουσική σκηνή και τη μάχη του με τις καταχρήσεις.
Γενικά δεν είμαι καθόλου λάτρης της ιδέας να γυρίζεται στην οθόνη βιογραφία ενός προσώπου, ανεξαρτήτως επαγγέλματος και λοιπών στοιχείων, το οποίο βρίσκεται ακόμα στη ζωή. Μηδένα προ του τέλους μακάριζε, έλεγε ο Σόλωνας, κι είχε απόλυτο δίκιο. Ωστόσο, το Rocketman αποφεύγει τις παγίδες αυτής της κίνησης καθώς σταματά την ιστορία του αρκετά παλιά, διακόπτοντας κάθε σύνδεση με το παρόν και, κατά συνέπεια, δεν αποτελεί ακριβώς βιογραφία καθώς αφηγείται αποσπασματικά κάποια στάδια της ζωής του Έλτον Τζον, χωρίς να ασχολείται καθόλου με το τι έκανε ο εν λόγω καλλιτέχνης από ένα χρονικό σημείο και μετά.
Σε παρόμοιο μοτίβο με το Bohemian Rhapsody, το έργο ασχολείται κυρίως με τα πρώτα βήματα του Τζον στη μουσική. Εκκεντρικός, διαφορετικός από το περιβάλλον του και κουβαλώντας το στίγμα, ιδιαίτερα μεγάλο τότε, της ομοφυλοφιλίας, ο Τζον δυσκολεύτηκε αρκετά να βρει το δρόμο του. Ακόμα κι όταν τα κατάφερε, όταν έγινε ένας από τους μεγαλύτερους αστέρες στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα, τα απωθημένα του, οι συγκρούσεις με την οικογένειά του και η απρόβλεπτη λογική που τον χαρακτήριζε τον έσπρωξαν σε λάθος ανθρώπους, σ΄έναν τρόπο ζωής που μόνο στην καταστροφή μπορούσε να τον οδηγήσει, κι ας παρέμενε σε κορυφαίο επίπεδο επαγγελματικά.
Το σενάριο ακολουθεί τα διαφορετικά στάδια της ζωής και της καριέρας του τραγουδιστή συνοδευόμενο πάντα από τραγούδια του, μερικά εκ των οποίων είναι γνωστά πρακτικά σε όλους. Όπως και στο Bohemian Rhapsody, αν είσαι λάτρης της μουσικής του καλλιτέχνη που απεικονίζεται στην οθόνη η ταινία κυλάει πολύ πιο ευχάριστα, λόγω της μουσικής και όχι μόνο, και παρουσιάζει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Το δύσκολο στοίχημα της ταινίας, κατά τη γνώμη μου, είναι να κρατήσει το ενδιαφέρον και στο μέρος του κοινού που δε γνωρίζει τόσο καλά το αντικείμενό της και ν΄αποδώσει καλαίσθητα και με ρεαλισμό τα σημεία της ζωής του που περιγράφει. Η αντικειμενική αλήθεια είναι χρήσιμη αλλά παρεκκλίσεις γίνονται και χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα, εξάλλου δεν πρόκειται για ντοκιμαντέρ. Η ταινία πετυχαίνει, πάντως, να αποτυπώσει την πολύπλοκη ψυχοσύνθεση του Έλτον Τζον, τα κίνητρα και τις αδυναμίες του.
Αυτό, φυσικά, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στον πρωταγωνιστή Taron Egerton, ο οποίος αποδίδει με μαεστρία έναν ιδιαίτερο και απαιτητικό ρόλο. Δε γνωρίζω αν έπαιξε ρόλο πως ο πρωταγωνιστής και το πρόσωπο το οποίο υποδύεται έπαιξαν μόλις προ διετίας μαζί στην ίδια ταινία (Kingsman 2), αλλά ο μόλις 29χρονος Άγγλος ηθοποιός απέδειξε ακόμα μια φορά πως έχει τεράστιες δυνατότητες. Στα θετικά της ταινίας, επίσης, η λεπτή ισορροπία που κρατά ανάμεσα στο χιούμορ και στο δράμα.
Δε θα ασχοληθώ ιδιαίτερα με το γεγονός πως η ταινία περιέχει σκηνές ομοφυλοφιλικού σεξ με πρωταγωνιστή τον Τζον, νομίζω πως πια έχουμε ξεπεράσει αυτά τα ταμπού και δεν υπάρχει κανένας λόγος να θεωρούμε τέτοιες σκηνές διαφορετικές από αντίστοιχες ετεροφυλοφιλικές. Είναι γεγονός, ωστόσο, πως αυτές οι σκηνές ενισχύουν την ιδέα του ρεαλισμού και της βαθιάς διείσδυσης του σεναρίου στην προσωπικότητα του Τζον, στα στοιχεία του χαρακτήρα του πίσω από τον σταρ με τις εκκεντρικές, πολύχρωμες εμφανίσεις που γνωρίζουμε εδώ και μισό περίπου αιώνα.
Αν και ελαφρώς κατώτερο του Bohemian Rhapsody (σε σημαντικό βαθμό γιατί ο Έλτον Τζον είναι μεγάλο όνομα της μουσικής αλλά δε συγκρίνεται με τον Μέρκιουρι), το Rocketman αποτελεί μια ικανοποιητική βιογραφία που βλέπεται -και ακούγεται- ευχάριστα και μας μαθαίνει άγνωστες πτυχές του προσώπου που περιγράφει. Ταινίες σαν αυτές αποτελούν ίσως τη νέα ελπίδα του μιούζικαλ να αναβιώσει σαν είδος, έστω μ΄αυτόν τον μάλλον ανορθόδοξο τρόπο, και με μεγάλα όπλα τη μουσική και το σενάριο -το οποίο πρακτικά έχουν γράψει οι ίδιοι οι τραγουδιστές με το βίο και την πολιτεία τους- κατορθώνουν να κερδίσουν τις καρδιές του κοινού.
Βαθμολογία: 7/10