Συχνά λέγεται για μια ταινία ότι είτε θα την λατρέψεις είτε θα την μισήσεις. Ήλπιζα ότι θα μπορούσα να κατατάξω και το Fido σε μια από αυτές τις δύο κατηγορίες, αλλά είναι αδύνατο. Η συγκεκριμένη ταινία κυκλοφόρησε το 2007, ανήκει στα είδη της κωμωδίας, του τρόμου και του δράματος, καθώς περιλαμβάνει στοιχεία και από τα τρία αυτά κινηματογραφικά είδη παρά τις διαφορές τους και πρωταγωνιστής όπως και μεγάλο μέρος των προσώπων που εμπλέκονται στην ιστορία είναι ζόμπι.
Η ιστορία φαίνεται να τοποθετείται κατά το 1950, όπου οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν μετατρέπονται σε ζόμπι. Ο μόνος τρόπος για να μην γίνουν ζόμπι είναι αν όταν πεθάνουν το κεφάλι θαφτεί ξεχωριστά από το υπόλοιπο σώμα. Οι άνθρωποι βέβαια χάρη στη δράση της εταιρίας Zomcom έχουν καταφέρει να υποτάξουν τα ζόμπι, επειδή όταν φοράνε ένα κολάρο και πάνω του λάμπει ένα κόκκινο φως αυτό σημαίνει ότι δεν κινδυνεύουν από την ανάγκη των ζόμπι για ανθρώπινη σάρκα και είναι εντελώς ασφαλή ώστε να τα χρησιμοποιούν για τις δουλειές που δεν καταδέχονται να κάνουν πλέον οι άνθρωποι, όπως υπηρέτες, εργάτες και άλλες. Σε έναν κόσμο που ακόμα και μικρά παιδιά μαθαίνουν σκοποβολή με αληθινά όπλα για να μπορούν να σκοτώνουν με μια σφαίρα στον εγκέφαλο τα ζόμπι μεγάλωσε και ο Timmy Robinson (Kesun Loder). Η μητέρα του, Helen (Carrie-Anne Moss) και ο πατέρας του, Bill Robinson (Dylan Baker) είναι τόσο απασχολημένοι με την προσωπική τους ζωή και το τι πιστεύουν οι άλλοι για αυτούς που ξεχνούν να δείξουν την αγάπη τους στο παιδί τους. Όλα, όμως, θα αλλάξουν όταν στη ζωή τους μπει το ζόμπι Fido (Billy Connolly).
Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Andrew Currie και πολλά καλά μπορούν να ειπωθούν για την εργασία του. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα είναι καταφανής η πρωτοτυπία που χαρακτηρίζει και ολόκληρο το έργο, καθώς αρχίζει με ένα ασπρόμαυρο ενημερωτικό βίντεο που πιάνει λιγότερο χώρο στην οθόνη από τις συνηθισμένες διαστάσεις των ταινιών και πληροφορεί τους θεατές για τους πολέμους ανάμεσα στους ανθρώπους και τα ζόμπι και το πώς κατάφεραν οι πρώτοι να υποδουλώσουν τους δεύτερους. Παράλληλα, έχει μεγάλη σημασία ο τρόπος με τον οποίο επέλεξε να τραβηχτούν και να προβληθούν πολλά πλάνα. Για παράδειγμα, αφού συνελήφθη ο Fido, η κάμερα δείχνει τον διευθυντή ασφαλείας, Mr. Bottoms (Henry Czerny), αλλά δεν βρίσκεται στο ίδιο ύψος με αυτόν. Αντίθετα, είναι πιο χαμηλά, ώστε αυτός να φαίνεται μεγαλύτερος, γεγονός που υποδηλώνει την εξουσία και την επιρροή που ασκεί στα πρόσωπα της ιστορίας είτε το θέλουν είτε όχι. Χρησιμοποιώντας και πάλι το ίδιο παράδειγμα, μπορεί επίσης να σημειωθεί ότι η κάμερα γέρνει και τα πλάνα στραβώνουν όταν κάτι “στραβό”, κάτι τραγικό ή άδικο έχει συμβεί και έχει επηρεάσει αρνητικά τη ζωή των πρωταγωνιστών.
Πέρα από τον τρόπο που προβάλλονται τα πλάνα, σημασία έχει και το τι προβάλλουν. Αν και δεν αναφέρεται στην ταινία ο χρόνος της ιστορίας, χάρη στα ρούχα και τα αντικείμενα που χρησιμοποιούνται από τους χαρακτήρες μπορεί να καταλάβει ο θεατής ότι μεταφέρθηκε στην δεκαετία του 1950. Έτσι, λοιπόν, τα κουστούμια που φορούν οι άντρες, τα φουστάνια και τα κουρέματα των γυναικών, τα προσεγμένα και πολύχρωμα αυτοκίνητα, αλλά και τα διάφορα αντικείμενα, όπως οι χτένες για τα μαλλιά, καταφέρνουν να κάνουν τις λέξεις για να εκφραστεί η ημερομηνία άχρηστες. Επίσης, άχρηστη φαίνεται να καθίσταται ολόκληρη η γλώσσα και όχι μόνο οι λέξεις, καθώς ο πρωταγωνιστής της ταινίας πέρα από μερικές άναρθρες κραυγές δεν είπε ούτε μία λέξη. Παρόλα αυτά, είναι η ερμηνεία του Billy Connolly ως Fido που ξεχώρισε. Και μόνο οι εκφράσεις του, οι οποίες είναι ρεαλιστές και ανθρώπινες, παρά το γεγονός ότι δεν ήταν άνθρωπος δήλωναν ξεκάθαρα τα συναισθήματα και τις σκέψεις του.
Όσον αφορά τα όσα λέχθηκαν, υπεύθυνοι ήταν οι Robert Chomiak, Andrew Currie και Dennis Heaton βασιζόμενοι στην ιστορία του τελευταίου. Αν και το σενάριο είναι καινοτόμο και καταφέρνει να κάνει τον θεατή να τρομάξει και να γελάσει από τη μια στιγμή στην άλλη, υπάρχουν ορισμένα σημεία που θα μπορούσαν να είχαν αποδοθεί καλύτερα, καθώς ορισμένα γεγονότα συμβαίνουν μόνο και μόνο για να υπάρξει εξέλιξη χωρίς όμως να υπάρχει φυσική ροή. Αυτό γίνεται φανερό όταν ο Timmy στην αρχή δίνει διαταγές στο ζόμπι χωρίς κανένα ίχνος συμπάθειας, αλλά από την στιγμή που ο Fido βλέπει κάποια παιδιά να τον κοροϊδεύουν και να τον απειλούν και το σώζει, αλλάζει κατευθείαν η σχέση τους και γίνεται φιλική. Αντίστοιχα, η μητέρα αρχίζει ξαφνικά να νοιάζεται για τις σκέψεις και τις ικανότητες του παιδιού της ύστερα από μια σκηνή που έδειξε ότι υπάρχει έλξη μεταξύ αυτής και του Fido.
Συνοψίζοντας, το Fido είναι μια ταινία που θα πρότεινα να την δούμε μόνο όσοι θέλουν να παρακολουθήσουν κάτι διαφορετικό από τις αμερικανικές, χολυγουντιανές ταινίες και όσοι ενδιαφέρονται να ξαφνιαστούν και να τους γεννηθούν ανάμεικτα και πρωτόγνωρα αισθήματα και σκέψεις.
