Υπάρχουν διάφορα είδη βιβλίων. Βιβλία λογοτεχνικά, επιστημονικά, εκπαιδευτικά, παιδικά, βιβλία που τα διαβάζεις μια φορά και τα αφήνεις και άλλα που τα έχεις πάντα στη βιβλιοθήκη σου και ανατρέχεις κάθε τόσο σ’ αυτά γιατί τα έχεις αγαπήσει πολύ.
Υπάρχουν όμως και αυτά τα βιβλία που και η όψη τους και μόνο σε γεμίζει συναισθήματα χαράς και νοσταλγίας. Που όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν ξεχνάς ποτέ το εξώφυλλο ή κάτι έστω από το περιεχόμενό τους. Που όλοι σχεδόν τα αναγνωρίζουν, τα θυμούνται και τα αγαπούν, ακόμα κι αν δεν είναι λάτρεις του διαβάσματος. Γιατί τα βιβλία αυτά αντιπροσωπεύουν όχι την απόκτηση γνώσεων ή την αποστήθιση πληροφοριών, αλλά την αθωότητα και την παιδική τους ηλικία.
Ξεκινάω με το πιο αγαπημένο, το οποίο τουλάχιστον για τους λίγο πιο παλιούς, είναι σίγουρα μια πολύ πολύ γλυκιά ανάμνηση. Το αναγνωστικό της Α’ δημοτικού… Το βιβλίο που μας έμαθε να διαβάζουμε, με τα καραβάκια και τις ελληνικές σημαίες.
Το επόμενο επίσης λατρεμένο και σχολικό, το είχαμε συνοδοιπόρο σε όλο το δημοτικό και μας έμαθε τόσα πολλά ποιηματάκια που μάλλον δε θα ξεχάσουμε ποτέ. “Ντίλι ντίλι το καντήλι” και “Εμένα με λένε Φακή”…
Άλλο ένα πασίγνωστο βιβλίο, που νομίζω ότι όλοι μα όλοι έχουμε διαβάσει, είναι “Τα ψηλά βουνά”. Από τα πρώτα λογοτεχνικά βιβλία που διαβάσαμε, από τα πρώτα βιβλία που πήραμε για δώρο. Όχι άδικα έχει χρησιμοποιηθεί και ως αναγνωστικό του δημοτικού παλιότερα.
Τέλος, ένα βιβλίο που αν και οι περισσότεροι δεν προλάβαμε, όλοι αναγνωρίζουν το εξώφυλλό του, το οποίο έχει αγαπηθεί και έχει γίνει πλέον το πιο κλασικό εξώφυλλο αναγνωστικού αλφαβηταρίου και υπάρχει σχεδόν σε όλες τις βιβλιοθήκες, αφού ξανακυκλοφόρησε σαν αξία διαχρονική.