Έρωτα μου, θαλασσινή μου αγάπη, ήξερα πως κάποια στιγμή η μεγάλη αυτή Κυρία της καρδιάς μου, θα μου έκανε το μεγαλύτερο δώρο της ζωής μου… Αυτό που λαχταρούσα και περίμενα για χρόνια, αυτό που θα μου άξιζε και θα ήταν το άλλο μου μισό… Κάθε μέρα ονειρευόμουν τη μέρα που θα σφίξω το χέρι του δικού μου αγαπημένου και θα μου έλεγε, ”έλα αγάπη μου, πάμε μαζί χέρι-χέρι”… Τα χρόνια περνούσαν και η επιθυμία άρχισε να μεγαλώνει κι είναι εκείνες οι στιγμές, που βλέπεις τριγύρω σου ζευγάρια ερωτευμένα και ναι μεν χαίρεσαι με τη χαρά τους, αλλά χαμογελώντας αναρωτιέσαι πότε θα έρθει και η δική μου στιγμή…
Η στιγμή που θα σκιρτήσει η καρδιά μου τόσο δυνατά που να καταλάβω, πως εδώ ανήκω, εδώ είμαι, εκείνος ο άνθρωπος είναι για μένα κι εγώ για εκείνον… Είναι ο άνθρωπος μου, το άλλο το μισό μου, το υπόλοιπο κομμάτι της καρδιάς μου, η συντροφιά μου και η μεγάλη μου αγάπη… Και κάπως έτσι έρχεται η στιγμή που μέσα σε λίγο χρόνο καταλαβαίνεις πως είναι για σένα, είναι αυτό που περίμενες και λαχταρούσες…
Είναι ”εσύ” και αρχίζεις να ερωτεύεσαι και η καρδιά σου χτυπάει τόσο δυνατά που είναι σαν να την ακούς…Το μυαλό σου ταξιδεύει συνεχώς, η σκέψη σου εκεί, καθηλωμένη πάνω του και τα χέρια σου αδειανά, ψάχνουν την αγκαλιά του, το χάδι του, την ανάσα του και το φιλί του…Ο χρόνος περνάει βασανιστικά αργά και βασανίζεσαι…Είναι και το μόνο που μπορείς να κάνεις, τον βλέπεις σε φωτογραφία, τον ακούς να σου μιλάει, να σου λέει σ’ αγαπάω, αλλά δεν μπορείς να τον αγγίξεις…
Κι είναι κάτι ώρες που θέλεις να σπάσεις τις οθόνες, να τον άγγιζες για λίγο και μετά ας έμπαινε πάλι το γυαλί ανάμεσα σας. Τα συναισθήματα αμέτρητα, τα σκιρτήματα επίσης και ξαφνικά όλα ξεσπούν σε… δάκρυα! Δάκρυα χαράς μα και συνάμα νοσταλγίας, δάκρυα για εκείνον, τον Θαλασσινό σου έρωτα, τον Άνθρωπο σου, εκείνον που διάλεξε η καρδιά σου και το συναίσθημα σου απλά υπάκουσε στη διαταγή της…
Όταν η καρδιά μιλάει το μυαλό μπαίνει στην άκρη, η λογική κάθεται στη μοναξιά της και το συναίσθημα αρχίζει και τρέχει… τρέχει να προλάβει τους χτύπους της καρδιάς!!! Είναι και το μόνο που μπορεί να κάνει, δεν έχει άλλη επιλογή… Γίνεται σκλάβος της καρδιάς και απλά την ακολουθεί!!! Ο δρόμος φώτισε κι όλα τα φανάρια έγιναν πράσινα τρέχει η καρδιά, τρέχει και το κορίτσι, αναστενάζει για να προλάβει το χρόνο και να αγκαλιάσει τον αγαπημένο της, να χαθεί στα βήματα του και να γίνουν ένα…
Είναι εδώ στο λιμάνι πια, στο μουράγιο και περιμένει τη στιγμή που θα τον δει και τα μάτια της θα λάμψουν για χίλιους λόγους ταυτόχρονα… Την άγκυρα της την φουντάρισε και ξέρει πια πως την Πλοιαρχία της ψυχής της, την πήρε εκείνος…
Σ’ αγαπάω…