Οι τίτλοι τέλους θα πέφτουν πάντα πριν προλάβουν οι μακροπρόθεσμες συνειδητοποιήσεις σου να βαφτούν με μελανές πινελιές ερχόμενες σε επαφή με τον αδέκαστο χρόνο. Κι ας καταστρώνεις μεγαλεπήβολα και μελετημένα σχέδια υπεκφυγών από τα χνάρια που αφήνει ξωπίσω σου ο καιρός. Κι ας στήνεις εις μάτην παγίδες για να αποτρέψεις το παρελθόν να γυρνάει στο μέλλον και να στοιχειώνει τις επιπόλαιες επιλογές σου. Θα βρίσκεις πάντα το χθες να κοιτάει το είδωλό σου στον καθρέφτη αιτώντας την αποπομπή της δυσπιστίας σου. Και το άρωμα της επίμονης παραδοχής θα σχηματίζεται γύρω από την ύπαρξή σου ευελπιστώντας σε μια βαθιά ανάσα που θα τελματώσει κάθε πρότερη άρνησή σου.
Τους τίτλους τέλους τους ονειρεύτηκες ενδελεχώς και με ασίγαστη προθυμία τους ενορχηστρώνεις κάθε φορά που αποφασίζεις να κάνεις την μεγάλη έξοδό σου από τις άβολες συγκυρίες κάποιων πτυχών της ζωής. Μα αγνοείς πως τυχαίνει να γίνονται κι ο ερμητικός φαύλος κύκλος που σε κλείνει μέσα του. Κι εσύ, με μάτια κλειστά, καταλήγεις να παίζεις τυφλόμυγα με αντίπαλο τον ίδιο σου τον εαυτό από τον οποίο κάποτε κρύβεσαι επιμελώς κι άλλες φορές ξεχύνεσαι σε ένα ανελέητο κυνηγητό για να τον συναντήσεις και να τον χαρτογραφήσεις. Κι ας συνθέτουν τα κομμάτια του παζλ μια άλλη πραγματικότητα από αυτή που σου σύστηνε μέχρι πρότινος η διόπτρα σου. Μια πραγματικότητα που εκτεινόταν κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της παρατήρησής σου. Μετά την τυφλόμυγα, θα επιδοθείς σε ένα αέναο κρυφτό χωρίς χρονικούς περιορισμούς.
Οι τίτλοι τέλους, όμως, που έγιναν η αγαπημένη σωτηρία των πρόσκαιρων στιγμών σου θα κρύβουν πάντα μέσα τους ένα μελλοντικό αδιέξοδο που δεν μπόρεσε καμιά αρχή να διαπραγματευτεί.
