Αυτή τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο πέφτει βροχή δυνατή και ως γνωστόν η βροχή φέρνει μνήμες στο μυαλό. Πάντα τη θεωρούσα ένα είδος κάθαρσης γιατί ναι μεν σκέφτεσαι διάφορα κομμάτια της ζωής σου και ίσως για κάποιους είναι από θλιβερό έως οδυνηρό, όμως όπως πέφτουν οι σταγόνες της βροχής είναι σα να καθαρίζεται έστω παροδικά και η ψυχή από ότι την βαραίνει.
Περίεργη λειτουργία έχει το μυαλό του ανθρώπου, ανασύρει σκέψεις και μνήμες που νομίζει κανείς ότι έχουν χαθεί μέσα στα σκοτάδια μας. Όμως τελικά τίποτα δεν ξεχνιέται εντελώς! Η ζωή του ανθρώπου είναι σαν ένα παζλ κάθε κομμάτι μια ανάμνηση, μια ελπίδα, μια προσδοκία, ένας στόχος… Λάθος κομμάτια μερικές φορές, δεν ταιριάζουν το χαλάμε το ξαναφτιάχνουμε, κάπως έτσι είναι και οι ανθρώπινες σχέσεις άλλες κουμπώνουν και άλλες ποτέ και με τίποτα. Ο άνθρωπος κατά τη διάρκεια της ζωής του γνωρίζει αρκετά πρόσωπα, όμως επιλέγει ποιοι ταιριάζουν στη ζωή του. Στην πορεία της ζωής του προστίθενται νέα πρόσωπα, φεύγουν κάποια άλλα εκούσια η ακούσια. Ακούσια εννοώ το θάνατο ή λόγους για τους οποίους κάποιος χωρίς τη θέληση του πρέπει να απομακρυνθεί, δηλαδή δε θες να χάσεις κάποιον άλλα δεν είναι καν επιλογή σου.!
Θαύμαζα πάντα τους ανθρώπους που δείχνουν πως δεν πληγώνονται που συνεχίζουν τη ζωή τους, όμως πάντα αναρωτιόμουνα πως είναι δυνατόν να έχεις αγαπήσει ανθρώπους και να λένε πως σ΄ έχουν αγαπήσει και αυτοί και να τους βλέπεις στο δρόμο και να μη λέτε ούτε γεια, να είστε ξένοι. Αναρωτιέσαι πόσο εύκολα τελικά ξεχνάει κανείς!! Δεν ξέρω αν μοιάζουμε με τρένα που σε κάθε σταθμό παίρνουμε και αφήνουμε επιβάτες, σα μια μικρογραφία της ζωής και αν τον καθοριστικό ρόλο παίζει αυτός που θα φτάσει μέχρι τον τελευταίο σταθμό, επιβάτης στου καθενός μας το τρένο… Το σίγουρο πάντως είναι πως εσύ, ο κάθε εσύ που διαβάζεις τώρα αυτές τις γραμμές, είσαι ο μοναδικός φίλος του εαυτού σου μέχρι το τέλος. Οι άλλοι έρχονται και παρέρχονται, κάτι παίρνουν, κάτι δίνουν όμως σπάνια φτάνεις μέχρι το τέλος της ζωής σου με τα ίδια πρόσωπα που ξεκίνησες. Αυτός είναι και ο λόγος που πρέπει να φροντίζουμε και να αγαπάμε τον εαυτό μας γιατί είναι η μοναδική 24ωρη σταθερά μας από την αρχή έως το τέλος της ζωής μας..
Πόσες φορές πληγωθήκαμε για να μην πληγωθεί κάποιος άλλος; Πόσες φορές κλάψαμε; Όλα αυτά για κάποιο άλλο πρόσωπο είτε φίλο, σχέση, συγγενή που σήμερα ίσως δε μας μιλάει καν. Τίποτα πιο σπουδαίο από το να μπορεί να μαζεύει κανείς τα κομμάτια του από τις διάφορες στεναχώριες της ζωής, να τα έχει καλά με τον εαυτό του και να προχωράει!
Η βροχή μόλις σταμάτησε, σε λίγο θα βγει το ουράνιο τόξο, η ζωή συνεχίζεται και εσύ μόνο εσύ μπορείς να αλλάξεις τη ζωή σου!