Και κάποτε έρχεται κι εκείνη η αναθεματισμένη στιγμή που δεν νιώθεις πλέον. Όχι, γιατί παύεις να αγαπάς/να νοιάζεσαι αλλά γιατί κουράστηκες. Κουράστηκες να δίνεις και να παίρνεις πίσω ψέμα, πόνο, υποκρισία και λόγια. Αισθάνεσαι ότι άδειασες, αισθάνεσαι ότι άδειαζες με τον καιρό. Οι μέρες δεν είναι πλέον σύμμαχος σου , ο χρόνος σταματάει να είναι ο καλύτερος γιατρός κι εσύ πλέον πλήττεις να είσαι πρωταγωνιστής σε ένα κακογραμμένο έργο. Θέλεις να ξεφύγεις, να ζήσεις όπως ζούσες κάποτε, έτσι όπως κι εσύ ο ίδιος κατά βάθος γνωρίζεις μέσα σου πως δεν θα ζήσεις. Όχι, γιατί δεν θες αλλά γιατί δεν μπορείς. Η συνήθεια άσχημο πράγμα.
Η ρουτίνα, οι ίδιες καταστάσεις, οι ίδιοι άνθρωποι όλοι μία ενιαία μάζα στα παιχνίδια του μυαλού. Όλα, φαντάζουν τόσο ξένα ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι. Κανείς δεν είναι όπως ήταν , τίποτα δεν είναι ίδιο. Μήπως είναι ιδέα σου; Ένα ακόμα άρρωστο παιχνίδι του μυαλού σου; Σκηνοθετημένο τέλεια με τόσες λεπτομέρειες; Γεννήθηκες μόνος, ζείς στο περίπου. Ζείς; Ή απλά επιβιώνεις; Βάλε την προσωπίδα σου και υποκρίσου για άλλη μία φορά ότι είσαι καλά, ότι αντέχεις. Μόνο φρόντισε μην πληγώνεις άλλο άτομα που αγαπούν εσένα τον ίδιο. Σ’ αγαπούν είναι άδικο να τους το ξεπληρώνεις με το χειρότερο τρόπο. Η αγάπη είναι για να μοιράζεται, το να αγαπάς άλλωστε δεν είναι τίποτα, το να αγαπιέσαι είναι κάτι ,το να αγαπάς κι να αγαπιέσαι όμως είναι τα πάντα.
Μην προσαρμόζεσαι σε καταστάσεις που σε σκοτώνουν μέρα με τη μέρα. Μην αφήνεις τον εαυτό σου, την ψυχή σου την ίδια να καταστρέφεται σε ξένα χέρια. Δείξε τι αξίζεις όχι για τους γύρω σου, για εσένα τον ίδιο. Πάρε αποφάσεις καθοριστικές, είναι κρίμα να χαλιέσαι για πράγματα που δεν αξίζουν – τουλάχιστον όχι όσο εσύ ο ίδιος- πίστεψε σε σένα.
Πολλοί πιστεύουν πως αυτό που πουλάει (στις τηλεοπτικές σειρές, στα τραγούδια ακόμα και σε απλά κείμενα όπως αυτό εδώ) είναι η αγάπη, οι σχέσεις, ο έρωτας. Εγώ δεν συμφωνώ με αυτήν την άποψη. Σειρές, τραγούδια και άρθρα για την αγάπη και τον πόνο που προκαλεί έχουμε δεί, έχουμε ακούσει, έχουμε διαβάσει και θα ξανά δούμε και και και… Όμως, κάτι που να μιλάει για τον ανθρώπινο πόνο της ψυχής που δεν γεννιέται από έναν άνθρωπο που ερωτεύεσαι πόσο συχνά βλέπουμε;
Το παιδί που ήσουν κάποτε είναι χαρούμενο για αυτό που έχεις γίνει; Για όσα έχεις καταφέρει; Δώσε μια απάντηση στον εαυτό σου και αν είναι αρνητική τότε σκέψου ότι δεν είναι όλοι λάθος κάπου φταις κι εσύ. Μπορείς να το αλλάξεις κάν’ το σαν χάρη για το παιδί που ήσουν κάποτε…;;
