Περπατάμε σε τάξη επικοινωνούμε σε αταξία. Περιμένοντας κάποιο τρένο να περάσει, κάποια ευχή να πραγματοποιηθεί, κάποια νέα κατηγορία να μας κυκλώσει. Κορνάρουμε στις συνειδήσεις μας με μία αστραπιαία επίγνωση της αδιόρθωτης αλαζονείας. Φεύγουμε για να βρούμε τις απαντήσεις μας, όμως οι απαντήσεις βρίσκονταν απ΄την αρχή στο κέντρο του κρανίου μας. Αναβλητικοί και μεθυσμένοι. Λίγο μικρότεροι από άστρα. Λίγο μεγαλύτεροι από αστερόσκονη. Και μια μικρή μας κίνηση στην άλλη άκρη του κόσμου μπορεί να επηρεάσει καθοριστικά την πορεία της εξέλιξης κάποιων άλλων, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.
Είμαστε όλοι φαινόμενα της πεταλούδας. Πετάμε από μέρος σε μέρος αφήνοντας μια μικρή ανασφάλεια για το μέλλον και μια μεγάλη ανάμνηση για το παρελθόν. Και το πέταγμά μας μπορεί με κάποιον τρόπο να δώσει ζωή σε χιλιάδες άλλους ξένους που δεν έμαθαν ακόμα να πετάνε. Κι αυτή είναι η δύναμή μας. Μα επιμένουμε με τόσο έντονο το συναίσθημα της τελειότητας να μεταφέρουμε την ευθύνη μας στους άλλους. Μέσα σε μία μεγάλη θεωρία στιγμών, ένα κυνήγι ευτυχίας που ποτέ δεν μπορεί να έχει χάπυ έντ μιας και το να κυνηγάς να εγκλωβίσεις τον αέρα μέσα σε μπαλόνια ανακωχής, είναι μία συνήθεια τόσο μάταιη σχεδόν όσο και αυτή του gps όταν μιλά σε αποπροσανατολισμένους ανθρώπους με φράσεις όπως ”Στρίψτε βορειοανατολικά”.
Θα έπρεπε λοιπόν να ζούμε σαν πεταλούδες. Θα μπορούσαμε να πούμε πως ένα πλήρες ανθρώπινο ον έχει μέσα του την ουσιαστική δύναμη της ευθύνης και της κριτικής ικανότητας. Αλλά μία διαμάχη ανάμεσα στον κοινωνικό ιδεαλισμό και στο νεορομαντισμό μας εμποδίζει να δεχτούμε πως ενώ στεκόμαστε σ΄αυτόν τον γαλαξία ως μέρη του τυχαίου επηρεάζουμε σαφώς το χρονοδιάγραμμα. Θα ΄πρεπε λοιπόν η κοινωνική δράση και η οικειότητα να λειτουργούν παράλληλα κι όμως επιμένουμε να απορρίπτουμε ένα άγιο συμπέρασμα για το οποίο αλληλοσκοτώνονται όλοι οι άνθρωποι ανά τους αιώνες.
Η οικειότητα και η εκλογή είναι δύο δρόμοι παράλληλοι που οδηγούν στην ευτυχία. Όσο αυτή μπορεί να διαρκέσει μέσα σε έναν χρόνο ο οποίος ποτέ δεν υπάρχει ίδιος για όλους. Είναι σαν δύο διπλανές λωρίδες ενός αυτοκινητόδρομου. Αλλάζουμε συνεχώς λωρίδα από αναποφασιστικότητα και λογική κρίση, μα οι ευτυχισμένες στιγμές είναι εκείνες ακριβώς οι στιγμές της ευθύνης που κινούμε με μανία και μία κάποια σιγουριά το τιμόνι απ΄τη δεξιά στην αριστερή λωρίδα και αντιστρόφως. Και όλη αυτή η δράση μας έχει μια καθοριστική επίδραση σε κάποιο άλλο σημείο του πλανήτη, που τώρα είναι χειμώνας κι όλοι εμείς αλλοδαποί.
Συνοπτικά υπάρχουν δύο τραγωδίες σ’ αυτή τη ζωή. Η μία είναι να εντοπίζεις στην κοινωνία το πρόβλημα και η άλλη είναι να ψάχνεις στη κοινωνία για τη λύση.
Αν κατατάσεις τον εαυτό σου σε μία κατηγορία που εφηύρε η κοινωνία την πάτησες. Αν είναι να είμαστε κάτι να είμαστε ο καθένας ο ορισμός του. Κι αν πολλοί ορισμοί μαζί κάνουν ένα όραμα ακόμη καλύτερα, να προσθέσουμε τους ορισμούς μας όχι τους εαυτούς μας. Να ενσαρκώσουμε την επιλεκτικότητα σαν ηθοποιοί. Και οφείλουμε άλλωστε σε κάποιο σημείο της ζωής μας να μάθουμε να ξεχωρίζουμε τον καραγκιόζη απ΄τον ηθοποιό. Ο πρώτος δεν έχει λύσει ακόμα τα υπαρξιακά του ερωτήματα και δε μπορεί να λύσει και των άλλων. Ο δεύτερος είναι τεχνίτης και επιστήμονας. Αν χρειαστεί θα καταστρέψει και την ίδια του την ύπαρξη για να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα των άλλων κι αυτό είναι αυτοσκοπός του.
Κι αυτή η μικρή διαδικασία αυτογνωσίας που θα μας δείξει το δρόμο από το ”φταις” στο ”φταίμε”, απ΄το ”μπορώ” στο ”μπορούμε” μοιάζει αρκετά με το πίνακα του οφθαλμίατρου, βάζοντας τον κατάλληλο φακό μπορείς να δεις με διαύγεια τα πάντα.
Μόνο μην ψάχνεις για νίκες. Ξεκίνα να ψάχνεις για ισοπαλίες. Κανείς δε βγαίνεις νικητής στη μάχη. Σε καμία μάχη. Γιατί καμία μάχη δεν υπήρξε ποτέ πραγματικά. Αν ψάχνεις για νίκες αυτός εδώ ο πλανήτης δεν είναι το σωστό μέρος. Εδώ τα ετερώνυμα συντηρούν το ένα το άλλο, συνθέτοντας μαζί μια κόλλα που συντηρεί με τη σειρά της τον φυσικό κόσμο σε μια αρμονία αντιθέτων. Το γιανκ και το γιν, ο έρωτας και ο θάνατος, ο ήλιος και το φεγγάρι, το πρωτόνιο και το ηλεκτρόνιο, η μέρα και η νύχτα, ο χειμώνας και το καλοκαίρι. Καταλαβαίνεις λοιπόν πόσο ουτοπική είναι η εμμονή μας στις νίκες. Μην ψάχνεις λοιπόν για νίκες. Ψάξε για ανανάδες, καταιγίδες, και φεγγάρι. Και τότε έχεις ήδη νικήσει.