Μια γυναίκα που πολλές θα ήθελαν να την μοιάσουν.
Μια γυναίκα που γεννήθηκε όπως όλοι εμείς.
Μια γυναίκα που έζησε την ζωή της όσο καμία άλλη της εποχής της.
Μια γυναίκα που η ζωή δεν της χαρίστηκε, της στέρησε το πολυτιμότερο πράγμα που είχε , το παιδί της. Δοκιμάστηκε, όπως η Παναγία. Λύγισε μα μπόρεσε να βρεί την δύναμη να σταθεί στα πόδια της. Να είναι μια αληθινή Κυρία.
Μια γυναίκα που πάλεψε με νύχια και με δόντια , σε συνθήκες καθόλου βολικές και μέτριες.
Μια γυναίκα που ότι και να γινόταν στεκόταν βράχος.
Μια γυναίκα που το όνομα της , ήταν προμήνυμα για την ζωή της.
Ελπινίκη < Ελπίδα + Νίκη.
Ήταν πρωτοπόρα για την εποχή της. Δεν είχε μάθει να υπακούει σε κανόνες, σε όχι , μη και πρέπει. Έβγαινε, είχε φίλους , διασκέδαζε.
Δεν συμβιβάστηκε σε κάτι, τα έκανε όλα όπως ήθελε η ίδια.
Αγάπησε, πόνεσε, έκλαψε, γέλασε, στερήθηκε για τέσσερα ολόκληρα χρόνια τον γιό της . Πήγε μακρυά να δουλέψει, όχι τόσο για αυτήν αλλά για ένα μέλλον καλύτερο του παιδιού της.
Όπως ένα νόμισμα έχει δύο πλευρές έτσι κι αυτή……….
Ήταν μια γυναίκα αυστηρή, είχε επιτακτικό ύφος, τώρα που μεγαλώνω την καταλαβαίνω , την δικαιολογώ.
Ήταν μια γυναίκα που φορούσε ένα παράξενο πέπλο στο πρόσωπο της για να καλύψει όλους τους φόβους της.
Ήταν μια γυναίκα που πολλοί της φέρθηκαν σαν να ήταν ένα «πορτοφόλι» , κι αυτό το διαπίστωσε αρκετά αργά, αλλά τουλάχιστον το κατάλαβε.
Μπόρεσε να κάνει την σιωπή τραγούδι.
Μέσα στα μεγάλα, μαύρα, μελαγχολικά μάτια της έκρυβε ωκεανούς που ποτέ δεν τους άφηνε να βγούν προς τα έξω.
Φέρθηκε σαν άντρας όταν έπρεπε εκεί που έπρεπε.
Δεν φοβόταν να πεί την γνώμη της.
Δεν επιβίωσε, έζησε.
Πέθανε απο ειλικρίνεια, όπως κάνουν τα τζιτζίκια μα εμείς το παίρνουμε για γκρίνια.
Μπορεί το σώμα να έχει «φύγει» , η ψυχή της όμως είναι εδώ.
Δεν θα φύγει, δεν θέλει να φύγει , δεν θέλω να φύγει.
Έσβησε ένα πρωί στις 28 Ιουλίου 2011.
Έφυγε όπως ένα πουλάκι «το σκάει» απο το κλουβί του, και πλέον είναι ελεύθερο.
Πλέον είσαι ελεύθερη….γιαγιά.
 Νίκη(σε) | Εκεί που ο χρόνος σταμάτησε | 28.07.2011){kind=link}