Μία από τις πιο πολυαναμενόμενες συναυλίες έλαβε χώρα την Κυριακή που μας πέρασε στο Θέατρο Βράχων στον Βύρωνα. Δεν είναι άλλη βέβαια από την εμφάνιση των Villagers of Ioannina City, οι οποίοι παρουσίασαν στο αθηναϊκό κοινό το νέο τους άλμπουμ με τίτλο “Age of Aquarius”.
Πέρασαν πέντε χρόνια από την τελευταία τους κυκλοφορία και αρκετός καιρός από την τελευταία τους εμφάνιση μπροστά στο ελληνικό κοινό και αν μη τι άλλο αυτή την συναυλία την περίμεναν πολλοί. Έτσι κι εγώ με μεγάλη ανυπομονησία κατάφερα αν και αργοπορημένη να καταφθάσω στο Θέατρο Βράχων λίγο πριν τις εννιά και μισή, την ώρα δηλαδή που είχαν ανακοινώσει ότι θα βγουν στην σκηνή, και παρόλ’ αυτά κατόρθωσα να μη προλάβω το πρώτο τραγούδι αλλά να το ακούω από μακριά. Ο λόγος γι’ αυτό ήταν φυσικά η μεγάλη ουρά που εξακολουθούσε να υπάρχει παρόλο που, όπως διαπίστωσα λίγο αργότερα, το Θέατρο είχε ήδη γεμίσει ασφυκτικά. Έχασα, δυστυχώς, το συγκρότημα που άνοιγε την συναυλία, τους Their Methlab, οι οποίοι όπως πληροφορήθηκα υπήρξαν ένα πολύ καλό ζέσταμα για τον κόσμο που είχε έρθει από νωρίς. Ακούγοντας, λοιπόν, το τραγούδι “Welcome” από μακριά ήδη είχα καταλάβει ότι αυτό το live θα καλύψει όλες μου τις προσδοκίες.
Μπαίνοντας μέσα στο πλήθος και σπρώχνοντας ευγενικά για μια καλύτερη θέση και ενδεχομένως μια θέα προς την σκηνή, ξεκίνησαν να παίζουν το ομώνυμο τραγούδι και να αρχίζουν τα καλωσορίσματα. Δεν πέρασαν ευτυχώς πολλά τραγούδια ώσπου να αποκτήσω πλήρες οπτικό πεδίο και να αντικρίσω τον Κωνσταντή Πιστιόλη με την ποικιλία πνευστών οργάνων του. Αυτό που έκανε σίγουρα εντύπωση είναι η παρουσία τριών γυναικών στα φωνητικά και τα πολύ εντυπωσιακά βίντεο που υπήρχαν στο πίσω μέρος της σκηνής σε μια μεγάλη οθόνη. Είχαμε, άλλωστε, προειδοποιηθεί για έκθεση σε ευαίσθητα εφέ για την όρασή μας!
Ο ξένος στίχος του νέου άλμπουμ μετά και το “Nova” από τα παλιά, δεν άργησε να σπάσει και να ακουστεί πρώτο απ’ όλα η “Περδικομάτα” και λίγο αργότερα το “Ζβάρα”. Κάπου εκεί πρέπει να έφτασα μια ανάσα μακριά από το pit και τα καπνογόνα. Η ένταση είχε φτάσει στην κορυφή και η άποψή μου ότι ζωντανά αξίζουν ίσως και περισσότερο από τις ηχογραφήσεις εντεινόταν όσο περνούσε η ώρα. Είχαν δημιουργήσει ένα απόλυτα ισορροπημένο live δίχως χώρο για παράπονα. Λίγο αργότερα στο “Father Sun”, το μοναδικό από τα καινούργια που είχα προλάβει να ακούσω, παρατήρησα ότι ο στίχος είχε χαραχτεί στις μνήμες πολλών αν και είναι ολόφρεσκο κομμάτι.
Το φοβερό ήταν να κοιτάς ψηλά και υπό τον ήχο των ηπειρώτικων ήχων να χαζεύεις τα βράχια που σε περιβάλλουν και ξάφνου μια παρέα που είχε ανέβει ψηλά για να δει από εκεί την συναυλία, να ανάβει ένα καπνογόνο και πολλοί από εμάς εκεί κάτω να δείχνουμε αυτούς τους λίγους εκεί ψηλά. Το τέλος πλησίαζε και μας είχαν αφήσει χωρίς το πολυπόθητο “Καρακόλια”. Δεν γινόταν να τελειώσει διαφορετικά βέβαια και φυσικά μας το χάρισαν σε μια εκτεταμένη εκδοχή με πολλές διαφοροποιήσεις και το κοινό να τραγουδά τους πρώτους στίχους ολομόναχο! Η ανατριχίλα ήρθε κάπου στη μέση εκεί που σε συνεπαίρνει η μουσική μέχρι να μπει ο τελευταίος στίχος-φωτιά και κάπου εκεί ξεπρόβαλαν τα μηνύματα στην οθόνη για τον Αλέξη, για τον Παύλο, για τον Ζακ, για τους πρόσφυγες! Το μήνυμα στάθηκε ηχηρό χωρίς να μιλήσει κανείς μας! Κι έτσι τελείωσε…
Αμφιβάλλω αν υπήρξε κάποιος δυσαρεστημένος από αυτή την εμφάνιση. Η απουσία τόσων χρόνων τους εξέλιξε και η σκηνική τους παρουσία ξεσήκωσε ένα τεράστιο κοινό, δεν χρειάστηκαν υπερβολές για να γίνει κάτι τέτοιο άλλωστε αφού η αφοσίωση και το πάθος τους στη μουσική τους κάνει να δουλεύουν πολύ αποτελεσματικά.
Το νέο άλμπουμ δεν πατάει σε ασφαλή μονοπάτια, αλλάζει τον ήχο μετατρέποντάς τον σε πιο prog ακούσματα και με αισθητή την παρουσία της γκάιντας. Δεν υπάρχουν διασκευές, κυριαρχεί ο αγγλικός στίχος που σίγουρα θα διευρύνει την καριέρα τους στο εξωτερικό. Με λίγα λόγια, πειραματίζονται προς το καλύτερο κρατώντας ακόμη αυτήν την σφραγίδα που τους κάνει ξεχωριστούς.
Ακούστε εδώ ολόκληρο το νέο άλμπουμ: