Ένας από τους σπουδαιότερους και πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς μας, αν όχι ο πιο σπουδαίος, ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο, έγινε 45 ετών πριν από λίγες ημέρες. Στο άρθρο αυτό θα σταθούμε σε μερικές από τις μαγικές στιγμές του στην ήδη πλούσια και γεμάτη διακρίσεις και αριστουργήματα καριέρα του, εστιάζοντας στη συνεργασία του με τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες της σύγχρονης εποχής.
Ο Ντι Κάπριο συστήθηκε στο κινηματογραφικό κοινό στην τρυφερή ηλικία των 19 ετών, το 1993, με την υποψήφια για Όσκαρ ερμηνεία του στην ταινία What’s Eating Gilbert Grape? στο πλευρό του επίσης ανερχόμενου τότε Τζόνι Ντεπ. Ωστόσο, η καταξίωση ήρθε τέσσερα χρόνια αργότερα. Ήταν ο Τζέιμς Κάμερον, ο σκηνοθέτης των μεγάλων blockbuster επιτυχιών, που έδωσε στον 23χρονο ηθοποιό με το παιδικό πρόσωπο τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο θρυλικό Τιτανικό. Η ερμηνεία του Ντι Κάπριο στην ταινία, αν και περιέχει ψήγματα του ταλέντου του, είναι μάλλον ανώριμη, σχεδόν παιδική, δείγμα απειρίας και ακατέργαστου δυναμικού. Ωστόσο, τον έκανε μεγάλο σταρ μέσα σε μια μέρα και του έδωσε την ευκαιρία να κυνηγήσει ακόμα πιο σημαντικούς –και πιο ποιοτικούς- ρόλους.
Ελάχιστοι το θυμούνται, αλλά ο πρώτος μεγάλος δημιουργός που έσπευσε να εκμεταλλευτεί τη δημοσιότητα του Ντι Κάπριο λόγω Τιτανικού ήταν ο πάντα διορατικός Γούντι Άλεν. Ήταν στην ταινία Διασημότητες (1998) όταν οι δυο τους συνεργάστηκαν. Η ταινία θεωρείται από τις λιγότερο αξιομνημόνευτες στην πλούσια καριέρα αμφοτέρων, ωστόσο έδωσε στον Ντι Κάπριο το know-how της συνεργασίας μ΄έναν τόσο σπουδαίο δημιουργό, γεγονός που τον βοήθησε πολύ στη συνέχεια.
Με την έλευση του νέου αιώνα, έχοντας πατήσει πλέον τα 25 του χρόνια, ο Ντι Κάπριο ήταν έτοιμος να δεχτεί μεγαλύτερες προκλήσεις, απαιτητικούς ρόλους ευρείας γκάμας υπό τις οδηγίες των καλύτερων της έβδομης τέχνης. Και ο πρώτος που του έδωσε ένα τέτοιο ρόλο ήταν ο Στίβεν Σπίλμπεργκ στο πανέξυπνο Πιάσε Με Αν Μπορείς (2002), όπου ο 28χρονος τότε ηθοποιός υποδύεται έναν από τους πιο επιτυχημένους παραχαράκτες της αμερικανικής ιστορίας, στο πλευρό του σπουδαίου – και αγαπημένου ηθοποιού του Σπίλμπεργκ- Τομ Χανκς. Δυστυχώς, Σπίλμπεργκ και Ντι Κάπριο δεν έχουν επιχειρήσει να ενώσουν τις δυνάμεις τους ξανά έκτοτε. Με την ερμηνεία του στην ταινία αυτή, πάντως, ο Ντι Κάπριο είχε αποδείξει περίτρανα πως τα καλύτερα έρχονταν.
Κάπου τότε ήταν η κρίσιμη καμπή στην καριέρα του, όταν ο δρόμος του διασταυρώθηκε μ΄αυτόν ενός ιερού τέρατος στο χώρο της σκηνοθεσίας, ιδιαίτερα σε ό,τι έχει να κάνει με το γκανγκστερικό είδος. Πρόκειται φυσικά για τον Μάρτιν Σκορτσέζε, ο οποίος βρήκε στον Ντι Κάπριο το διάδοχο του Ρόμπερτ Ντε Νίρο, έναν ηθοποιό ο οποίος μπορούσε να παίξει ό,τι του ζητούσε. Από τον εκκεντρικό παραγωγό του Χόλιγουντ και πρωτοπόρο της αεροναυπηγικής Χάουαρντ Χιουζ (Ιπτάμενος Κροίσος, 2004), στον κατάσκοπο της αστυνομίας της Βοστόνης εναντίον της τοπικής ιρλανδικής μαφίας (Πληροφοριοδότης, 2006), έπειτα ήρθε ο επιφανής ντετέκτιβ με το σκοτεινό παρελθόν (Νησί των Καταραμένων, 2010) και η τελευταία – μέχρι την επόμενη – συνεργασία τους ήρθε με το Λύκο της Wall Street, το 2013, και την επικά κωμικοτραγική ερμηνεία του Ντι Κάπριο. Όλες οι ταινίες αριστουργήματα, το ίδιο και οι ερμηνείες του, απορίας άξιον –και έναυσμα για πολύ χιούμορ- το γεγονός ότι δεν κατόρθωσε να κερδίσει Όσκαρ για κάποια από αυτές τις ερμηνείες.
Συνεχίζοντας τη… συλλογή μεγάλων σκηνοθετών, ο Ντι Κάπριο συνεργάστηκε με έναν πιο κοντά στην ηλικία του δημιουργό, τον Κρίστοφερ Νόλαν, στο φαντασμαγορικό πλην υπερβολικά περίπλοκο Inception, παίζοντας για άλλη μια φορά ένα ρόλο τελείως διαφορετικό από τους υπόλοιπους. Αν και το στιλ του Νόλαν δε φάνηκε να του ταιριάζει, ο 35χρονος πια Ντι Κάπριο έδωσε μια μεστή, επαγγελματική ερμηνεία που ανέβασε επίπεδο την ταινία ποιοτικά και εμπορικά.
Last but not least – και αφήνω εκτός λίστας το σκηνοθέτη χάρη στον οποίο τελικά κέρδισε το Όσκαρ, Αλεχάνδρο Ινιαρίτου – ο Ντι Κάπριο συνεργάστηκε δις τα τελευταία χρόνια με τον Κουέντιν Ταραντίνο. Οι δυο τους μοιράζονται το πάθος για το σινεμά, τον επαγγελματισμό που τους διακρίνει και την πρόθεση να δοκιμάζουν διαρκώς καινούρια πράγματα. Έτσι, στην πρώτη τους συνεργασία (Django ο Τιμωρός, 2012) ο Ντι Κάπριο δέχτηκε να παίξει… δεύτερο βιολί πίσω από τους Τζέιμι Φοξ και Κρίστοφ Βαλτζ. Ωστόσο, η ερμηνεία του, στο ρόλο του αδίστακτου γαιοκτήμονα και ιδιοκτήτη δεκάδων σκλάβων στον προεμφυλιακό αμερικανικό νότο, είναι ανατριχιαστική, πιστή στη φιλοσοφία του Ταραντίνο αλλά ταυτόχρονα με φαρδιά πλατιά την προσωπική σφραγίδα του ερμηνευτή. Έτσι, σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής ένωσαν ξανά τις δυνάμεις τους φέτος, στο Κάποτε στο Χόλιγουντ, αυτή τη φορά με τον Ντι Κάπριο να πρωταγωνιστεί, μαζί με τον Μπραντ Πιτ, και να παίζει ξανά έναν πολύ διαφορετικό χαρακτήρα από τους προηγούμενους ρόλους του. Ξανά με μεγάλη επιτυχία.
Προφανώς οι σκηνοθέτες που αναφέρθηκαν στο άρθρο αυτό είναι μερικοί μόνο από αυτούς με τους οποίους έχει συνεργαστεί ο οσκαρικός πια Λεονάρντο Ντι Κάπριο, συγκεκριμένα, αυτοί που κρίθηκαν από τον υποφαινόμενο ως οι πιο σημαντικοί. Το σίγουρο είναι πως, μόλις στα 45 του, ο Ντι Κάπριο έχει ήδη στο ενεργητικό του μια πληθώρα μεγάλων πρωταγωνιστικών ρόλων σε ταινίες-ορόσημα που έχουν σκηνοθετήσει μεγάλα ονόματα της έβδομης τέχνης. Με την επιστροφή του, μάλιστα, μετά την μακροχρόνια αποχή του από τις κινηματογραφικές επάλξεις, έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε πως τα καλύτερα μας τα φυλάει για τη συνέχεια…