Ο Κουέντιν Ταραντίνο επιστρέφει με μια ταινία – φόρο τιμής στον κινηματογράφο. Πιο συγκεκριμένα, στο Χόλιγουντ. Ακόμα πιο συγκεκριμένα, στο Χόλιγουντ της δεκαετίας του 1960, αλλά και σε όλη την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Όπως μαρτυρά και ο τίτλος, ο Ταραντίνο μας δείχνει, από τη δική του μοναδική σκοπιά, τι συνέβη κάποτε στο Χόλιγουντ…
Κάποτε στο Χόλιγουντ (Once Upon a Time in Hollywood, 2019)
Μαύρη κωμωδία/δράμα, 162΄
Σκηνοθεσία – Σενάριο: Quentin Tarantino
Πρωταγωνιστούν: Leonardo DiCaprio, Brad Pitt, Margot Robbie, Margaret Qualley
Ένας ηθοποιός, ο οποίος αισθάνεται ότι η καριέρα του βρίσκεται σε τέλμα, και ο κασκαντέρ του, με τον οποίο είναι εκτός από συνεργάτες και πολύ καλοί φίλοι, προσπαθούν να βρουν τα πατήματά τους σε μια κινηματογραφική πραγματικότητα, αλλά και μια κοινωνία γενικότερα, που αλλάζει ραγδαία…
Για δεύτερη φορά στην καριέρα του, ο Ταραντίνο ασχολείται, έμμεσα έστω αυτή τη φορά, με πραγματικά γεγονότα. Η πρώτη ήταν στους προ δεκαετίας Άδωξους Μπάσταρδους, στους οποίους επίσης ασχολήθηκε, ακροθιγώς έστω, με τον κινηματογράφο, τη μεγάλη του αγάπη. Η νέα του απόπειρα, ωστόσο, δε φαίνεται να έχει πολλά κοινά ούτε με τους Άδωξους Μπάσταρδους ούτε, ακόμα περισσότερο, με οποιαδήποτε άλλη ταινία του.
Η ταινία είναι στημένη γύρω από το δίπολο Λεονάρντο Ντι Κάπριο – Μπραντ Πιτ, δύο ιερά τέρατα του σύγχρονου σινεμά, οι οποίοι έχουν συνεργαστεί ξανά μαζί του και ξέρουν ακριβώς τι πρέπει να κάνουν. Και το κάνουν. Ο Ντι Κάπριο καλείται να διαχειριστεί έναν απαιτητικό ρόλο, έναν κινηματογραφικό και τηλεοπτικό σταρ που δεν είναι στα καλύτερα του αλλά ούτε ακριβώς σε κρίση, περισσότερο σε μια κρίσιμη καμπή της καριέρας αλλά και της ζωής του στην οποία ψάχνει τη σωστή επιλογή.
Ο Μπραντ Πιτ, από την άλλη, διαχειρίζεται ένα ρόλο ακόμα πιο απαιτητικό, για τον εντελώς αντίθετο ρόλο. Ο κασκαντέρ τον οποίο υποδύεται δεν έχει ταυτότητα, δε γνωρίζουμε τίποτα γι΄ αυτόν πέρα από σκοτεινές φήμες του παρελθόντος. Δεν έχει συγκεκριμένο στόχο, δε μοιράζεται τις σκέψεις και τα συναισθήματά του όπως ο σταρ με τον οποίοι είναι αχώριστοι και σε προσωπικό επίπεδο. Θα μπορούσαμε να πούμε πως ο Ταραντίνο δίνει λευκή επιταγή στον Πιτ να διαμορφώσει το ρόλο όπως αυτός επιθυμεί, και ο τελευταίος τον δικαιώνει απόλυτα με μια από τις καλύτερες ερμηνείες της πλούσιας καριέρας του.
Αυτά τα δύο ιδιαίτερα πρόσωπα ζουν και δραστηριοποιούνται σ΄ ένα κάδρο γεμάτο νοσταλγία αλλά και σάτιρα: το μεταβαλλόμενο Χόλιγουντ στα τέλη της δεκαετίας του ΄60, εκεί που ο κινηματογράφος όπως τον ήξεραν μέχρι τώρα έδινε τη θέση του σε κάτι καινούριο, εκεί που τίποτα δεν ήταν δεδομένο, εκεί όπου οι σταρ ανέβαιναν κι έπεφταν από την κορυφή εξίσου απότομα κι εντυπωσιακά. Εκεί που η αμερικανική κοινωνία άλλαζε κι αυτή ραγδαία και χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση. Τα αυτοκίνητα, οι μόδες, οι ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές αλλά και οι ταινίες της εποχής, φαινόμενα όπως οι χίπις και οι διαμαρτυρίες για τον πόλεμο στο Βιετνάμ περνούν όλα φευγαλέα, είναι το παρασκήνιο, όχι τόσο όπως όντως ήταν αλλά όπως τα φαντάζεται (ή θα ήθελε) ο Ταραντίνο να είναι.
Στα πλαίσια αυτά υπάρχει κι η Σάρον Τέιτ (Ρόμπι), η πανέμορφη και διάσημη ηθοποιός με το φριχτό τέλος. Ο Ταραντίνο έχει δεχθεί κριτική για την απεικόνιση τόσο της Τέιτ, ως μιας όμορφης γλάστρας που μιλάει σπάνια και απλώς απολαμβάνει τη ζωή, όσο, ακόμα περισσότερο, του Μπρους Λι, τον οποίο παρωδεί μέχρις… αηδίας στα ελάχιστα λεπτά στα οποία τον εμφανίζει. Η Ρόμπι, πάντως, είναι εκθαμβωτική ως Σάρον Τέιτ, και πρέπει να θυμόμαστε πως, όπως και στους Άδωξους Μπάσταρδους, ο Ταραντίνο δεν απεικονίζει την πραγματικότητα αλλά μια επιτηδευμένα, στα δικά του πρότυπα, διαστρεβλωμένη μορφή της. Γενικότερα, η υπόθεση Μάνσον περνάει μάλλον στα ψιλά του σεναρίου, παρότι αποτέλεσε την αρχική έμπνευση για το τελευταίο.
O 56χρονος δημιουργός χρησιμοποιεί το σενάριο ως ευκαιρία για ν΄ αναδείξει την αγάπη του και τη νοσταλγία του τόσο για την έβδομη τέχνη όσο και για την εποχή που απεικονίζει, επομένως η ταινία είναι αρκετά «φυσιολογική» για τα στάνταρ του. Οι γνώστες των ταινιών του θα περιμένουν πιθανότατα σε αρκετές στιγμές κάτι να συμβεί, κάτι που θα φέρει τη σφραγίδα του. Υπομονή, το συγκλονιστικό φινάλε θα σας δικαιώσει.
Το Κάποτε στο Χόλιγουντ είχε τα φόντα και τις δυνατότητες να γίνει ένα ταραντινικό αριστούργημα, επιπέδου Pulp Fiction. Ασύλληπτο καστ, ενδιαφέρουσα ιστορία, μοναδικοί χαρακτήρες και μια παλαβή εποχή για ντεκόρ. Ωστόσο, τελικά πρόκειται «απλώς» για μια πολύ καλή ταινία, καλογυρισμένη και διασκεδαστική, εφάμιλλη με τις περισσότερες του δημιουργού. Πιθανότατα ο Ταραντίνο ήθελε περισσότερο να κάνει το κέφι του και δεν ενδιαφέρθηκε για το κάτι παραπάνω. Σε κάθε περίπτωση, έχουμε ακόμα ένα άκρως αξιόλογο έργο του, το οποίο, μάλιστα, λόγω της ομαλής πλοκής και της έλλειψης, σε μεγάλο βαθμό, των γνωστών ιδιορρυθμιών του δημιουργού του, παρακολουθείται ευχάριστα ακόμα κι αν οι ταινίες του είδους δεν είναι του γούστου σου.
Βαθμολογία: 8/10
