Ένα αντίο; Ένα αντίο ποτέ δεν είναι εύκολο…είτε το επιλέγεις είτε όχι. Θέλει αβάσταχτη υπομονή κι άλλο τόσο κουράγιο. Δεν υπάρχουν όμορφοι χωρισμοί. Το να χωρίζεις με τον σύντροφο σου έχει λύπη, απογοήτευση, στεναχώρια, ίσως φόβο για το πώς θα είναι η ζωή μετά…Αυτός ήταν η καθημερινότητά σου. Ένας χωρισμός δεν είναι ποτέ εύκολος. Ένας χωρισμός είναι ακόμα πιο δύσκολος όταν μας επιβάλλεται ξαφνικά, δηλαδή όταν ο ένας σύντροφος αναπάντεχα και μονόπλευρα αποφασίζει να χωρίσουμε. Και πώς το αποφασίζει; Τι έγινε στα ξαφνικά; Αυτή είναι η αγάπη; Αυτός είναι ο έρωτας; Αυτό ήθελες να ζήσεις; Αυτό άξιζες; Τι σκατά θα κάνεις; Ακούς; Μίλα μου! Μην φεύγεις πάλι!
Ερωτήματα πολλά. Ξυπνούν από το πουθενά. Έτσι στα ξαφνικά. Ξαφνικά όλα τα γιατί στο μυαλουδάκι σου, ξαφνική και η φυγή του. Όλα γίνονται τόσο αναπάντεχα ξαφνικά; Ή μήπως είσαι εσύ ο μωρός και ο κουτός και δήθεν κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις; Δεν θες να καταλάβεις. Και να σου πω κάτι; Μην…Ούτε γω θα θέλα στη θέση σου. Ούτε εγώ θέλω. Ζήσε σε έναν κόσμο μαγικό, φτιαγμένο από αγάπη, αγάπη που δίνεται απλόχερα, που μήτε μετριέται μήτε απαρνιέται. Ζήσε. Μην ακούς. Συνέχισε να πιστεύεις ότι μια μέρα θα γυρίσει. Θα γυρίσει και θα ζητήσει συγγνώμη κι εσύ θα τον δεχτείς. Εσύ τον αγαπάς. Αυτός δε ξέρει τι θέλει πια…Ναι…ίσως…μπορεί…δε ξέρω…θα δούμε…Λέξεις τόσο απλές, τόσο μικρές που προκαλούν τόσο πόνο. Εσύ θα τον περιμένεις…Όσο χρειαστεί;
Όχι όχι και πάλι όχι. Το σενάριο άλλαξε, θα αλλάξει ΤΩΡΑ! Τι είσαι εσύ; Ο χαζός που πάντα θα είναι εκεί; Η καβάντζα; Ξύπνα πια. Η περίοδος χάριτος τελείωσε! Βρες τον εγωισμό σου. Ήρθε η ώρα να κάνει αυτός ένα βήμα μπροστά. Νοιάζεται; Θα το κάνει. Μην έχεις την ελπίδα όμως. Ότι είναι να γίνει θα γίνει. Τώρα πρέπει να είσαι εσύ καλά. Να σταθείς στα πόδια σου. Γιατί όσες αγάπες, όσοι φίλοι, όσοι άνθρωποι κι αν περάσουν από τη ζωή σου…στο τέλος της μέρας πάλι μόνος σου θα είσαι. ΒΡΕΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!
Και όπως είπε κάποτε η Χλόη Κουτσουμπέλη:
Θα ξαναβρεθούμε κάποτε.
Θα φοράς το πρόσωπό σου
και την γκρίζα καμπαρντίνα,
θα φυσάει ανάλαφρα
όπως σ’ εκείνη μας τη βόλτα
(θα περπατάς στο κάτω πεζοδρόμιο
κι εγώ πάντα στο πάνω
για να μπορώ λιγάκι να σε φτάνω).
ασφόδελοι θα πετούν ανάμεσά μας
τα αρχαία ερείπια
θα γεμίσουν γύρη
μια πάχνη θα σκεπάσει το φιλί μας.
Τα χείλη σου ζεστά.
Ύστερα εσύ δεν – θα τελειώσει αυτό
Κι εγώ δεν – θα φύγει αυτό
δεν θα σου στείλω μήνυμα
ότι δεν θέλω να σε χάσω
(ο αέρας πάντα παρασέρνει τα μηνύματα
γι’ αυτό άδεια φύλλα σέρνονται στους δρόμους)
στην Ανταρκτική λιώνει ένας σβώλος χιόνι
κι αλλού μια ήπειρος βουλιάζει στο κενό.
Στην αρχαία αγορά ένας άντρας, μια γυναίκα
περπατούν χαρούμενοι
ανυποψίαστοι για ό,τι θα συμβεί.
One Comment
Χρυσα
Υπέροχο άρθρο!!!