Την Τετάρτη ο Άδωνις έδωσε ένα ακόμα ρεσιτάλ έξω από ένα νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Δεν με εκπλήσσει καθόλου το γεγονός. Ίσως λίγο ο τόπος. Και αυτό γιατί ο κατά τα άλλα υπουργός υγείας μας έχει συνηθίσει να προελαύνει κυρίως στα κανάλια πρωί – μεσημέρι – βράδυ οπού και αναλώνεται σε καυγάδες με όποιον βρεθεί απέναντί του. Κοινός παρονομαστής κάθε καβγά είναι η κενή επιχειρημάτων σκέψη του υπουργού.
Εξηγούμαι. Οι φορές που μας έχει προσφέρει στιγμές απείρου κάλλους ο κ. Γεωργιάδης είναι τουλάχιστον πολλές -αν όχι αμέτρητες. Σε κάθε περίπτωση λοιπόν όταν ο διάλογος φτάνει σε οριακό σημείο (ή πιο απλά ο υπουργός ακούει λόγια μη αρεστά) καταφεύγει σε ένα “επιχείρημα” πασπαρτού: “Είσαι αριστερός εσύ για αυτό τα λες αυτά. Κουμμουνίζεις. Αυτά που λέει το ΠΑΜΕ και το Κ.Κ.Ε μην μου τα λες. Εγώ είμαι πατριώτης εσείς είστε απλά κουμμούνια που θέλετε το κακό της Ελλάδας. Είστε λαϊκιστές”. Ενίοτε θα γράψει και κανένα πιασάρικο tweet να χαρούν και οι ψηφοφόροι του. Ποιος δεν θυμάται το απίστευτο tweet “κουμμούνια δεν σας φοβόμαστε” μετά από διαμαρτυρία σε νοσοκομείο που επισκέφτηκε;
Ο Άδωνις Γεωργιάδης μοιάζει να έχει έρθει από άλλη εποχή. Λες και με τρόπο μαγικό έκανε ένα άλμα στο χρόνο – περίπου 68 χρόνων ήταν το άλμα- κρατώντας ατόφια την εμφυλιοπολεμική ρητορική. Βέβαια κάτι τέτοιο δεν ισχύει δυστυχώς. Αυτό θα ήταν μια ανακουφιστική δικαιολογία. Τότε θα τον διατηρούσαμε και σε κάποιο μουσείο ως την πιο χαρακτηριστική καρικατούρα του χθες με μια σκοτεινού χρώματος ρεκλάμα για να ταιριάζει και στις μνήμες που (μας) φέρει. Αντιθέτως, είναι πολιτικός αυτής της εποχής που γαλουχήθηκε όπως οι περισσότεροι πολιτικοί με το δίλημμα “εμείς ή οι άλλοι”. Και κάτω από αυτό το δίλημμα αυτό-αναγορεύεται φορέας κάθε θετικής αξίας (αλήθειας, πατριωτισμού, ελπίδας). Λογικό. Πόσα προεκλογικά προγράμματα άλλωστε της εκάστοτε αξιωματικής αντιπολίτευσης σφυρηλατήθηκαν με βάση το συλλογισμό: “τι είπαν οι άλλοι να πω το αντίθετο” στη λογική δηλαδή των απόλυτων αντιθέσεων;
Μακρηγορώ. Ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι με λίγα λόγια μια χαρακτηριστική περίπτωση πολιτικού που διαρθρώνει τον πολιτικό του λόγο στη βάση μιας μανιχαϊστικής λογικής που κάνει την πολιτική να θυμίζει οπαδική διαμάχη. Παραλόγως δεν είναι κάτι που ξενίζει. Προφανώς δεν είναι ο πρώτος που ορθώνει έτσι την πολιτική του καριέρα και ούτε ο τελευταίος πιθανότατα. Η αλλαγή στο τρόπο ανέλιξης προσώπων στην πολιτική σκηνή είναι μείζον ζήτημα και σε μεγάλο βαθμό στηρίζεται στην αρχή της ελεύθερης αγοράς σχετικά με τη ζήτηση και την προσφορά (όσο υπάρχει ζήτηση θα υπάρχει και προσφορά). Χρειάζεται λοιπόν στροφή πάνω απ’ όλα στην πολιτική συνείδηση της κοινωνίας και συγκεκριμένα στην αναζήτηση μιας κατεύθυνσης με ουσία και προοπτική αντί της επιλογής ενός πολιτικού σχεδιασμού με δομικό υλικό την αντίθεση σε οτιδήποτε λένε οι άλλοι.