Αν δε μπορώ να ορίσω μια αίσθηση λόγω άγνοιας, τότε η αίσθηση αυτή μου είναι άγνωστη, καθώς δεν γνωρίζω τι βιώνω. Και αν κάποιος ορίσει την αίσθηση αυτή για εμένα, τότε πάλι μου είναι άγνωστη καθώς δεν ξέρω τι βιώνει αυτός “ο κάποιος” και αν ταυτίζεται με αυτό που εγώ αισθάνομαι. Αν το δεχτώ, τότε παύω να υπάρχω, παύω να σκέπτομαι , αφού η αντίληψή μου είναι σχετική, όπως σχετικός είναι ο χώρος, ο χρόνος, ακόμη και η όραση. Υιοθετώ την αντίληψη του ως δική μου. Μα αν όλα είναι σχετικά, τότε τίποτα δεν είναι απόλυτο, συνεπώς μπορώ να ορίσω μια έννοια κατά τη δική μου σκέψη, καθιστώντας απλώς ανήθικη την επιβολή αυτής της “δοξασίας” σε οποιονδήποτε και από την πλευρά του μικρόμυαλη την αποδοχή της. Όμως αν όλα είναι απόλυτα τότε όλα είναι σχετικά. Απόλυτα, ως προς το “τι είναι”, σχετικά ως προς την αντίληψη κάποιου για το “περί τίνος πρόκειται”. Άρα, όλα είναι σχετικά.
Τι είναι έρωτας? Άγνωστο! Ίσως είναι η μόνιμη σκέψη ενός ατόμου, ίσως είναι απλά μια εμμονή. Κανείς δεν γνωρίζει την εμπειρία του πόθου μα την ιδέα της λαγνείας. Ποιος άραγε μπορεί να ορίσει το σωστό και το λάθος, το δίκαιο και το άδικο? Ασπαζόμαστε αυτό που αντικειμενικά είναι δίκαιο και σωστό, όμως ορίστηκαν από κάποιον κάνοντας έτσι αδύνατο το διαχωρισμό της αντικειμενικότητας των εννοιών αυτών από την υποκειμενικότητα που τις διέπει. Η αντικειμενικότητα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της υποκειμενικότητας.
Σαν ένα νεκρό καρδιογράφημα, που ο κάθε σπάνιος, σύντομος και τέλος ασήμαντος παλμός, κάνει το ενδιαφέρον του εξωτερικού παρατηρητή να ζωντανεύει με την προσδοκώμενη ελπίδα μεταβολής της κατάστασής του, έτσι και η κοινωνία- αδιάφορη πλέον σε έναν εξωτερικό παρατηρητή, έλκεται σα την πεταλούδα από το φως της λάμπας, από τη μικρή παροδική έκρηξη ιδεών που κατά καιρούς στιγμάτισαν την ανθρωπότητα και ύστερα χάθηκαν, λόγω του ίδιου του ανθρώπινου νου -τόσο άνους- που νοτισμένο από αρχέτυπα ασυνείδητα κατέπνιξε τις παράλογες φωνές του υποσυνείδητου. Τα πρότυπα αυτά, δοσμένα από κάποιον αρκετά ευφυή ώστε να δώσει τον δικό του ορισμό σε μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων, δημιουργούν μια μάζα στοιχείων με μια στάση τόσο παράλογα παθητική απέναντι σε μια λογική ενέργεια. Τρομάζω ακόμη και στην ιδέα πως οι άνθρωποι “προσηλυτίζονται” τόσο ανεμπόδιστα και εύκολα, σε έναν τρόπο ζωής τόσο κοινότοπο που ακόμη και η συναναστροφή με άλλα άτομα είναι ανούσια εφόσον δεν έχει τίποτε να προσφέρει. Στην πραγματικότητα, η συνεχής προσπάθεια και θέληση του ανθρώπου να κοινωνικοποιηθεί και να μυηθεί σε ένα σύστημα σύναψης σχέσεων είναι ανόητη, αφού η εμπειρία αυτή πρόκειται για μια ψευδαίσθηση και καθόλου δε διαφέρει από μια συνομιλία με τον καθρέπτη.
Φυσικά, η απαιτούμενη επιβεβαίωση, και αναγνώριση που είναι αναγκαία για την ψυχική ηρεμία του ατόμου αλλά και για την ίδια την αυτοεπιβεβαίωση, την εισπράττει κανείς μέσω συνοπτικών διαδικασιών παραγωγής πανομοιότυπων προϊόντων. Διότι μόνο έτσι θα υπάρξει κοινή γνώμη ώστε κάποιος να είναι αρεστός σ’ αυτήν ή κατά τα πρότυπα της και αυτομάτως αρεστός και αποδεκτός από τον εαυτό του. Πρόκειται για ένα κοινό μυστικό. Εσφαλμένα η άρνηση της παραδοχής της μαζοποίησης φαντάζει “ανόητη”· αντιφατική συνεπώς, ειρωνική, αστεία και εξευτελιστική εφόσον υποτίθεται πως αναφερόμαστε σε ένα έλλογο ον το οποίο χρησιμοποιεί τη σκέψη και τη λογική του ώστε να τιθασεύσει τη ματαιοδοξία και φιλαρέσκειά του. Για την ακρίβεια, η πράξη αυτή είναι ευφυέστατη! Δεδομένου του ότι καθείς πράττει το καλύτερο για τον εαυτό του και δεδομένου του ότι όλοι διαθέτουμε τη στοιχειώδη αυτοεκτίμηση, η παραδοχή μιας τέτοιας ενέργειας- της προσωπικής ένταξης σε μια ομάδα με κοινές πεποιθήσεις ακόμη και με κοινό τρόπο σκέψης αναιρεί σχεδόν κάθε ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Ακριβώς όπως ο ένοχος αποδεικνύει την αθωότητά του όχι ισχυριζόμενος πως είναι αθώος, μα υιοθετώντας τη στάση του αθώου. Εξ άλλου με λίγο μακιγιάζ και τη βοήθεια της υποκριτικής τέχνης, μεταμορφωνόμαστε σε έναν διαφορετικό άνθρωπο, ο ηθοποιός που κρύβουμε μέσα μας ερμηνεύει εξαιρετικά το ρόλο του…
Ένα βιβλίο· πολλές σελίδες, μια ιστορία. Όλα τα τεχνάσματα του συγγραφέα αποσκοπούν στην επική και τραγική απόδοση του τέλους· του σκοπού της ιστορίας. Και αυτό που με λυπεί περισσότερο από κάθε τι, είναι πως οι σελίδες αυτές καμία σημασία δεν έχουν, το μόνο που έχει αξία στο βιβλίο είναι η σύλληψη του συγγραφέα, ο ρόλος του χαρτιού είναι απαραίτητος και βοηθητικός για να εκφραστούν τα μαγικά του λόγια. Έτσι στον φανταστικό κόσμο της σκέψης και του χαρτιού προτιμήστε να δημιουργήσετε την ιστορία σας και όχι να συμπληρώσετε το παραμύθι κάποιου άλλου. Το παραμύθι που αρχίζει, εκεί που ξεκινά η πραγματικότητα.
Όπως και στη φυσική λοιπόν, έτσι συγκροτούνται και οι “ανθρώπινες μάζες”, η πολυχρησιμοποιημένη αυτή ορολογία. Αποτελούνται από στοιχεία μεταξύ τους που σχηματίζουν ένα σώμα. Ένα σώμα ασθενικό που δεν επιδέχεται θεραπείες, μα αποδέχεται την κατάστασή του. Ακούσια και συνάμα εκούσια μοιρολατρεί περιμένοντας την επόμενη χορήγηση “δόσης” αναλγητικού για την ανία.