Τις τελευταίες ημέρες το καλοκαίρι μπήκε για τα καλά, αφήνοντας τις ξαφνικές βροχές και καταιγίδες των προηγούμενων ημερών. Με την ευκαιρία της αργίας του Αγίου Πνεύματος ο κόσμος βρήκε ευκαιρία να δροσιστεί και να ξεκινήσει τα μπάνια κάνοντας ένα διάλειμμα από τα καθημερινά προβλήματα. Έτσι κι εγώ στην αγαπημένη μας Αθήνα που είναι παντός καιρού, φαντάζομαι ο καθένας θα λέει τα καλύτερα για την πόλη του, προτίμησα δροσερές γωνιές που βοήθησαν να χαλαρώσω και να γεμίσω μπαταρίες. Και όχι μόνο. Παρατήρησα τον κόσμο κάνοντας μια γλυκόπικρη διαπίστωση, τα τελευταία χρόνια λόγω των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών που βρισκόμαστε επανήλθε ενεργά το αίσθημα της αλληλεγγύης και της προσφοράς. Μέσω εθελοντικών δράσεων αναπτύχθηκαν οι ηθικές αξίες των ατόμων όπως η αγάπη, η φιλία και η υπευθυνότητα, ενώ ολόκληρη η κοινωνία απολαμβάνει τα οφέλη της αγαθοεργίας και της δικαιοσύνης.
Αλλά, σχεδόν πάντα υπάρχει αυτό το “αλλά” είδα και κάτι που δεν μου άρεσε. Όταν είμαστε σε περίοδο χαλάρωσης και διακοπών σταματάμε αυτόματα να σκεφτόμαστε τις ανάγκες των συνανθρώπων και γενικότερα της πόλης που μας φιλοξενεί υπερισχύοντας το “εγώ” μας. Παράδειγμα βλέπουμε στις παραλίες τι γίνεται κάθε χρόνο, υπάρχουν βέβαια νέα άτομα που εργάζονται καθημερινά τις περισσότερες φορές εθελοντικά, για να κρατάνε καθαρές παραλίες και να τις απολαμβάνουμε όλοι μας. Δεν αρκεί όμως αυτό. Δεν είναι σωστό να συνεχιστεί άλλο. Είναι σαν να κάνουμε γενική καθαριότητα στο σπίτι μας και να έρχεται κάποιος άλλος να φέρνει τα σκουπίδια του. Θα μας άρεσε?
Όλοι μας θέλουμε και γκρινιάζουμε όταν πηγαίνουμε σε μια παραλία και δεν μπορούμε να βρούμε ένα μέρος χωρίς σκουπίδια. Το θέμα είναι πως το αντιμετωπίζουμε. Γκρινιάζουμε για αυτά που βλέπουμε, βρίσκουμε με δυσκολία ένα μέρος να κάτσουμε και όταν θα φύγουμε το αφήνουμε όπως είναι δίπλα μας? Όπως και το σπίτι μας έτσι και μια πόλη δεν αυτοκαθαρίζεται και θέλει καθημερινή φροντίδα από όλους. Θα μου πείτε υπάρχουν άτομα που πληρώνονται για να καθαρίζουν, αυτό δεν σημαίνει ότι εμείς πρέπει να γινόμαστε άνθρωποι των σπηλαίων και να μην σεβόμαστε την πόλη που ζούμε ή μας φιλοξενεί αλλά και τους συνανθρώπους που προσπαθούν με κόπο να κρατήσουν μια πόλη καθαρή για όλους μας.
Κριτική έχουμε μάθει να κάνουμε εύκολα, το σημαντικό είναι να τηρούμε και να κάνουμε πράξη πρώτοι εμείς αυτά που ζητάμε από τους άλλους.
“Συν Αθηνά και χείρα κίνει” είναι μια φράση που λέγεται για όσους τα περιμένουν όλα από το Θεό ή την τύχη, χωρίς να κάνουν τίποτα οι ίδιοι σε μια δύσκολη στιγμή. Αν αλλάξει ο τρόπος συμπεριφοράς μας τότε θα γίνει ένα σημαντικό βήμα για την καλυτέρευση του βιοτικού επιπέδου. Ας ακούσουμε όλοι μας τα παιδιά και πως αφουγκράζονται την προβληματική εποχή.