Η υγεία kaput!

Όπως πληροφορούμαστε τον τελευταίο καιρό το εθνικό σύστημα υγείας, μετά την λαμπρή ιδέα να διαχειρίζεται το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων ο ΕΟΠΥΥ, οδεύει προς τον καταρράκτη. Δεν έφτασε ακόμα, αλλά επιταχύνει με τρελούς ρυθμούς. Όσον αφορά τις ευθύνες, είναι μεγάλη η λίστα των υπαίτιων και μεγάλο το χρονικό διάστημα κατά το οποίο δεν ακούγαμε τα καμπανάκια. Ακόμα (ευτυχώς) κάθε φορά που αρρωσταίνουμε νυχτιάτικα και τρέχουμε να βρούμε νοσοκομείο, μας δίνουν ένα χαπάκι και γυρνάμε στα κρεβατάκια μας. Σε λίγο καιρό (μήνες να υπολογίζετε) η καλή νεράιδα-νοσοκόμα έτσι και δεν την πληρώσεις, όχι χαπάκι δεν θα παίρνεις, αλλά ούτε ασθενοφόρο για τα επείγοντα δεν θα υπάρχει. Θα υπάρχει υγεία μόνο γι’ αυτούς που πληρώνουν ιδιωτική ασφάλεια υγείας? Και ποιός θα έχει λεφτά να την πληρώνει? Μια καλή ασφάλεια υγείας κοστίζει περίπου 400€ το χρόνο. Όταν βρεθείς στην ανάγκη να την χρησιμοποιήσεις σου παρέχουν το 60% των εξόδων σου, εάν πληροίς τους όρους. Άρα πάλι πληρώνεις.

Εάν καταρρεύσει το σύστημα υγείας θα πεθάνουμε? Φυσικά και όχι. Η καταστροφολογία είναι ένα παιχνίδι εκβιασμού και υποταγής. Όσο κακούς κι αν προσπαθούν να παρουσιάσουν τους Έλληνες, ευτυχώς είμαστε λαός συμπονετικός και τα νοσοκομεία θα συνεχίσουν να λειτουργούν και να παρέχουν περίθαλψη ακόμα και αν δεν πληρώνονται. Το πρόβλημα βρίσκεται στον εξοπλισμό και τα λειτουργικά έξοδα. Χρειαζόμαστε αναλώσιμα υλικά (γάζες, φάρμακα) και ιατρικά εργαλεία για την καλύτερη κ ταχύτερη περίθαλψη. Ο ασθενής όποια πάθηση κι αν έχει, δεν παύει να νιώθει ότι βασανίζεται και χρειάζεται φάρμακο για να νιώσει δυνατός. Από ένα απλό κοιλόπονο έως μια ανίατη μορφή καρκίνου.

Δυστυχώς ακόμα και στην περίοδο που τα νοσοκομεία είναι δωρεάν χρειαζόμαστε υπερβολικά ποσά για να εξασφαλίσουμε την επιβίωση των ασθενών μας. Για παράδειγμα, σε περιστατικά με αναπνευστικό πρόβλημα οι νοσοκόμες δεν επαρκούν για όλους τους ασθενείς. Από προσωπική εμπειρία για παραμονή 15 ημερών σε κρατικό νοσοκομείο, κατέβαλα το ποσό των 6.000€ σε αποκλειστικές νοσοκόμες και φαρμακευτικά είδη, χωρίς τα οποία ο ασθενής δεν θα επιβίωνε. Δηλαδή όπως άκουσα κι από πολλούς συγγενείς αρρώστων “αν δεν έχεις χρήματα πεθαίνεις”.

Μια ακόμη χειρότερη καταστροφή από την χρεoκόπηση της υγείας είναι σαφώς τα κέντρα αποκατάστασης και αποθεραπείας, που κοστίζουν 4.600€ μηνιαίως και δεν μπορείς να τα αποφύγεις όταν έχεις τον άνθρωπό σου κατάκοιτο και ξέρεις ότι σε αυτά τα κέντρα υπάρχει θεραπεία. Επιπροσθέτως θα ήθελα να τονίσω το μεγάλο έργο των νοσοκομείων που ασχολούνται με τον καρκίνο, ιδιαίτερα των ανηλίκων. Βεβαίως στηρίζονται σε δωρεές, αλλά χωρίς την κρατική επιχορήγηση θα είναι δύσκολη η λειτουργία τους. Εκεί μέσα δυστυχώς βρίσκεται ο μεγαλύτερος πόνος, γιατί ο καρκίνος είναι μια σκληρή επίπονη ασθένεια τόσο σωματική όσο και ψυχική. Τα περιθώρια αντοχής του  στενεύουν δραματικά. Οι υπάλληλοι του λαού (βουλευτές) υποχρεούνται να δώσουν λύση στην Ελλάδα του 2012 να μην στερηθεί κανένας την ζωή που του ανήκει.

Εμείς ίσως αδυνατούμε να στηρίξουμε οικονομικά τους ασθενείς μας, αλλά οφείλουμε να τους στηρίξουμε με δύναμη ψυχής και να ελπίζουμε στο καλό τέλος των παραμυθιών. Και μην ξεχνάτε να λέτε αυτό που βγαίνει μέσα από την ψυχή σας! Μπορεί να ‘ναι χαζό αλλά είναι αληθινό…!