Υιοθεσία και ταμπού

Η υιοθεσία στην Ελλάδα ακόμα αποτελεί ταμπού δυστυχώς. Πολλά ζευγάρια αδυνατώντας να κάνουν δικό τους παιδί δεν αποφασίζουν να υιοθετήσουν καθώς σκέπτονται τι θα πει ο κόσμος… Κι όταν τελικά το παίρνουν απόφαση, είναι πια αργά καθώς έχει περάσει η επιτρεπόμενη ηλικία για να υιοθετήσουν. Επιπροσθέτως η λατρεμένη γραφειοκρατία καθυστερεί τις αιτήσεις των υποψήφιων γονέων κι εκείνοι καταλήγουν σε παιδιά από το εξωτερικό. Κάθε χρόνο στην Ελλάδα υιοθετούνται 500 παιδιά, όμως μόνο το 1/5 προέρχεται από ιδρύματα. Συγκριτικά με τον πληθυσμό μας τολμώ να συμπεράνω με λύπη ότι είναι ελάχιστα τα παιδιά που βρίσκουν μια καλύτερη ζωή.

Σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς οι περισσότεροι δικαίως θα σκεφτούν ότι δεν μπορούν να συντηρήσουν ένα παιδί. Τονίζουμε λοιπόν πως δίνεται ένα ποσό για να καλύπτουν τις ανάγκες του παιδιού και ζητούν από εμάς να του δώσουμε αγάπη και φροντίδα που στερείται σε ένα περιβάλλον στριμωγμένο. Λόγω των περικοπών έχει μειωθεί το προσωπικό που φροντίζει τα παιδιά στα ιδρύματα. Εξαιτίας αυτού στερούνται μιας φροντίδας παραπάνω που θα μπορούσαμε να τους δώσουμε εμείς. Τα παιδιά που εγκαταλείπονται τώρα από τους γονείς τους αυξάνονται δραματικά όλο και περισσότερο. Γι’ αυτό το κράτος παρέχει ένα επίδομα στους συγκεκριμένους γονείς για να κρατήσουν τα παιδιά τους εφόσον είναι καλύτερο το σπιτικό περιβάλλον και μάλιστα με τους βιολογικούς γονείς. Παρ’ όλα αυτά μέσα στα ιδρύματα υπάρχουν και παιδιά που κακοποιούνταν και η πολιτεία θεώρησε σωστό ότι το ίδρυμα θα ήταν καλύτερο. Σύμφωνα με στοιχεία τα παιδιά που υιοθετούνται λιγότερο είναι τα άρρωστα με ανίατες παθήσεις, δυσμορφίες και πολυδάπανες θεραπείες. Παρατηρείται ότι παίρνουν κατά βάση τα μωρά, αν είναι δυνατόν και μόλις γεννηθούν.

Υπάρχει επίσης και ο θεσμός των ανάδοχων γονιών. Μέχρι να βρεθεί η κατάλληλη οικογένεια μπορούμε να φροντίσουμε ένα παιδί από το να μένει σ’ ένα ίδρυμα. Δυστυχώς τα ιδρύματα πλέον αδυνατούν να στεγάσουν παιδιά διότι χρειάζονται λειτουργικά έξοδα ( μισθοί υπαλλήλων, κτήρια). Η υιοθεσία εκτός από πράξη ανθρωπιάς και φροντίδας σώζει μια αθώα ψυχή που δεν έφταιξε σε τίποτα να στριμώχνεται σε τοίχους ιδρυμάτων και να στερείται μιας κανονικής οικογένειας. Το πιο σωστό είναι “αν δεν είσαι κατάλληλος για παιδί, μην το κάνεις”. Συγχρόνως είναι κρίμα να ψάχνουν οι Έλληνες παιδιά από το εξωτερικό όπου τα ιδρύματα έχουν καλύτερες υποδομές και να μένουν τα δικά μας στα αζήτητα λόγο γραφειοκρατίας.

Ελπίζω πως οι καιροί σιγά-σιγά αλλάζουν, δεν θεωρείται κακό να είσαι υιοθετημένος, ούτε εσύ να υιοθετήσεις. Δες το σαν να σώζεις μια ζωή. Εσύ μόνο μπορείς να του παρέχεις οικογενειακή ευτυχία και ένα μέλλον καλύτερο. Κουτσά-στραβά θα τα βολέψεις και θα το σπουδάσεις, θα το παντρέψεις, θα δεις εγγόνια. Και πάνω από όλα δεν θα θυμάσαι ότι δεν το γέννησες. Θα το αγαπάς πιο πολύ κι από βιολογικό παιδί σου. Κι αν έχεις ήδη παιδιά δεν απαγορεύει κανείς να μην σώσεις άλλη μια ψυχή. Πολλοί δεν το τολμούν λόγο της ζήλιας που θα δημιουργηθεί με τα δικά τους παιδιά. Όμως με την κατάλληλη ενημέρωση θα μάθεις και το παιδί σου τι σημαίνει ανθρωπιά ώστε κι αυτό με τη σειρά του αργότερα να πράξει το ίδιο.

Και μην ξεχνάτε “δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω”.

Τα στοιχεία του άρθρου είναι από την εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη “Πρωταγωνιστές” και από το “Κέντρο βρεφών ΜΗΤΕΡΑ”. http://www.kvmhtera.gr/index.php?detail_id=24