«Καθισμένος πίσω από την πόρτα στο δωμάτιο του, ο πεντάχρονος Χρήστος με τα χέρια κολλημένα με δύναμη πάνω στα αυτιά του, για να μην ακούει τους γονείς του που μάλωναν».
«Η Μαριάννα πάλευε απεγνωσμένα με τα μαθήματα του σχολείου, να τα κάνει χωρίς κανένα λάθος για να μην ακούει την μαμά της να της λέει συνεχώς, πως είναι ανίκανη και δεν μπορεί να μάθει τίποτα σωστά, πως είναι στον κόσμο της και θα μείνει στην ίδια τάξη. Καθόταν στο γραφείο της, την άκουγε χωρίς να μιλά, με τα δάκρυα να κυλούν από τα μάτια της και να τρέμει σαν το ψάρι».
Η καρδούλα τους πήγαινε να σπάσει, συναισθήματα φόβων τους περιτριγύριζαν από παντού. Συναισθήματα τρόμου, λύπης, έντασης, άρνησης, εγκατάλειψης, μοναξιάς, αδιαφορίας.
Όσο παράξενο και αν σας ακούγεται, αυτά τα συναισθήματα κυριαρχούν σε πολλές παιδικές καρδούλες γύρω μας. Σκεφτείτε λίγο σοβαρά και αναρωτηθείτε, πόσο πολύ επηρεάζουν αυτές οι καταστάσεις στην ψυχολογία και στην δημιουργία άσχημων συναισθημάτων στα παιδιά μας.
Πως εκδηλώνονται τα συναισθήματα παιδικών φόβων:
Ο τρόμος για παράδειγμα, στην περίπτωση του Χρήστου, θα εκφράζεται στο πρόσωπο του, κάθε φορά που θα ακούει τους γονείς του να μιλούν έντονα, με τον φόβο πως θα μαλώσουν και μπορεί και να χωρίσουν. Ή ακόμα και αν του φωνάξουν δυνατά και τον μαλώσουν άσχημα για κάτι, χωρίς εξηγήσεις, ο τρόμος θα φωλιάσει στην καρδούλα του και δεν θα το αφήνει να ηρεμήσει.
Η λύπη θα είναι συνέπεια του φόβου του, θα λυπάται κατά κύριο λόγο τον εαυτό του, που βρίσκεται και ζει τέτοιες καταστάσεις και αν αυτές τις βιώσει από πολύ μικρό, θα νομίζει πως έτσι είναι η ζωή και ο κόσμος όλος ζει λυπημένος.
Ο φόβος του δημιουργεί ένταση, μη ξέροντας πως να την αποβάλλει από μέσα του, γίνεται νευρικό, κλωτσάει, χτυπάει τους γύρω του ή πολλές φορές αυτοτιμωρείται, χτυπώντας το κεφάλι του στον τοίχο, δαγκώνοντας δυνατά τα χείλη του ή ανεβάζοντας ακόμη και πυρετό.
Μπορεί να νιώσει άρνηση για τα πάντα, να μην θέλει να φάει, να κοιμηθεί, να μη θέλει να πάει στο σχολείο του, να αρνείται να κάνει τα πάντα, ακόμα και πολύ αγαπημένες του συνήθειες.
Συνέπεια των παραπάνω συναισθημάτων θα είναι το συναίσθημα της εγκατάλειψης, της μοναξιάς και της αδιαφορίας. Θα νιώσει μόνο του, πως δεν υπάρχει κάποιος να τον καταλάβει και να τον βοηθήσει και θα αρχίσει να αδιαφορεί για όλα, ακόμη και για την ίδια του τη ζωή και όσο αυτό θα μεγαλώνει μέσα του, μπορεί να μην το νοιάζει με ποιους κάνει παρέα, να αρχίσει τις καταχρήσεις και τις υπερβολές, να δεχτεί και να ασκήσει μπούλινγκ.
Και όταν θα συμβαίνουν όλα αυτά, εμείς σαν γονείς να ψάχνουμε τις αιτίες, το γιατί το δικό μου παιδί, γιατί συμπεριφέρεται έτσι, δεν καταλαβαίνει ότι κάνει κακό στον εαυτό του και στους άλλους;
Όχι δεν μπορεί να το καταλάβει τώρα, είναι αργά, γιατί τα συναισθήματα των φόβων του που φώλιασαν μες την καρδούλα του, στην τρυφερή του ηλικία, γιγαντώθηκαν και το έπνιξαν.
Ας αναλογιστούμε λίγο πιο σοβαρά τα συναισθήματα που προκαλούμαι στα παιδιά μας, με τις συμπεριφορές μας και να γίνουμε καλύτεροι!
Τα παιδιά αν καθίσουμε και τους εξηγήσουμε τα πράγματα με το αληθινό τους όνομα, θα καταλάβουν. Δεν χρειάζονται κριτική και φωνές, εξηγήσεις ζητούν απλές κατανοητές και την αγάπη μας, την ζεστή αγκαλιά μας.
Δεν είναι θεατές στη ζωή, αλλά πρωταγωνιστές!
Με αγάπη προς τους γονείς & τα παιδιά