Κάρμα, ανεξήγητο φαινόμενο ή απλή εξέλιξη των πραγμάτων με δυσνόητο τρόπο;

Κάρμα μια τόσο μικρή λεξούλα, που πολλές φορές μπορεί να τις προσδίδουμε διαφορετικές σημασίες, άραγε τι σημαίνει στην πραγματικότητα; Ποιο να είναι το μήνυμα  να είναι το μήνυμα που προσπαθεί να περάσει; Είναι τελικά τόσο δυσνόητο όσο εμείς θέλουμε να πιστεύουμε;

Ξεκινώντας, την προσπάθεια μας να αναλύσουμε τη σημασία της λέξεως κάρμα, δε θα μπορούσαμε να μη δούμε την ετυμολογία της. Η λέξη κάρμα φέρεται περισσότερο ως σαν κριτική και σημαίνει γενικά πράξη. Κατά τον Ινδουισμό και τον Βουδισμό, το κάρμα αναφέρεται στην έννοια του νόμου της σχέσεως μεταξύ αιτίας και αποτελέσματος προσδιορίζοντας ότι κάθε πράξη είναι αποτέλεσμα αιτίας του παρελθόντος και συγχρόνως αιτία άλλων πράξεων που θα ακολουθήσουν στο μέλλον. Έτσι ο νόμος του κάρμα ταυτίζεται με τον νόμο της αιτιότητας, της αναπόφευκτης δηλαδή σχέσεως αιτίου και αιτιατού, ο νόμος της δράσης και της αντίδρασης, ο νόμος της δικαιοσύνης και της ισορροπίας, που ακολουθούν την εφαρμογή του σε κάθε εκδήλωση της ζωής με συνέπεια να διαμορφώνεται ανάλογα απ΄ αυτό το ίδιο το κάρμα. Σύμφωνα με τη δοξασία αυτή, το κάρμα ακολουθεί τον άνθρωπο κατά τις επίγειες ενσαρκώσεις του, τις συνθήκες των οποίων και προσδιορίζει. Έτσι, όσο ο άνθρωπος εξελίσσεται τόσο λιγότερο εξαρτάται από τα δεσμά του κάρμα, με συνέπεια να καταστεί ο ίδιος συνειδητός δημιουργός των συνθηκών της ζωής του. Ας δούμε όμως και την έννοια του κάρματος: Κάρμα είναι ο νόμος της ηθικής αιτιότητας. Η θεωρία του Κάρμα είναι ένα θεμελιώδες δόγμα στον Βουδισμό. Αυτή η πεποίθηση ήταν διαδεδομένη στην Ινδία πριν από την έλευση του Βούδα. Παρ ‘όλα αυτά, ήταν ο Βούδας ο οποίος εξήγησε και διατύπωσε την θεωρία στην πλήρη μορφή με την οποία την έχουμε σήμερα.

Προσπαθώντας να κατανοήσουμε την έννοια του κάρματος προέκυψαν κάποια ερωτήματα τα οποία και μας βοηθούν να προσεγγίσουμε την δύσκολη αυτή έννοια, ας τα δούμε λοιπόν:

• Ποια είναι η αιτία της ανισότητας που υπάρχει μεταξύ των ανθρώπων;
• Γιατί θα πρέπει ένα άτομο να ανατραφεί στην αγκαλιά της πολυτέλειας, προικισμένο με ωραία πνευματική, ηθική και φυσικές ιδιότητες, και ένα άλλο σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας, γεμάτη δυστυχία;
• Γιατί θα πρέπει ένα άτομο να διακατέχεται από μεγάλη εξυπνάδα και να χαρακτηρίζεται διάνυα , και ένα άλλο όχι;
• Γιατί θα πρέπει ένας άνθρωπος να γεννηθεί με χαρακτηριστικά αγίου και άλλα με εγκληματικές τάσεις;
• Γιατί θα πρέπει κάποιος να κατέχει γλωσσική, καλλιτεχνική, μαθηματική ή μουσική κλίση, από την κούνια;
• Γιατί θα πρέπει να υπάρχουν εκ γενετής τυφλοί, κωφοί ή παραμορφωμένοι (τερατογένεση);
• Γιατί θα πρέπει κάποιος να είναι ευλογημένος, και άλλοι καταραμένοι από τη γέννησή τους;

Είτε αυτή η ανισότητα της ανθρωπότητας έχει αιτία ή είναι καθαρά τυχαία, κάθε λογικός άνθρωπος θα σκεφτόταν ότι αυτή η ανισότητα αυτή η ανισότητα, και η ποικιλομορφία ίσως και μην προσδίδεται καθαρά στην τύχη ή απλά σε ατύχημα. Σε αυτόν τον κόσμο τίποτα δεν συμβαίνει σε ένα πρόσωπο εντελώς τυχαία μα για κάποιο λόγο. Συνήθως, οι άνθρωποι δεν μπορούν  να κατανοήσουν τόσο απλά τον πραγματικό λόγο ή τους λόγους. Η οριστική αόρατη αιτία ή οι αιτίες του ορατού αποτελέσματος δεν περιορίζονται κατ’ ανάγκη στην παρούσα ζωή,  μπορούν να εντοπιστούν σε ένα εγγύς ή μακρινό παρελθόν πριν ή και μετά γέννηση του. Σύμφωνα με τον Βουδισμό, η ανισότητα αυτή οφείλεται όχι μόνο στην κληρονομικότητα, το περιβάλλον, τη «φύση και την ανατροφή”, αλλά και στο Κάρμα. Με άλλα λόγια, είναι το αποτέλεσμα των δικών μας ενεργειών κατά το παρελθόν και το παρόν. Εμείς οι ίδιοι ήμαστε  υπεύθυνοι για την ευτυχία και τη δυστυχία μας. Δημιουργούμε το δικό μας ουρανό. Δημιουργούμε τη δική μας κόλαση. Είμαστε οι αρχιτέκτονες της μοίρας μας. Κατά την αρχαιότητα, ένας μύθος αναφέρει, πως ένας νεαρός σαστισμένος από τη φαινομενικά ανεξήγητη, εμφανή διαφορά που υπήρχε μεταξύ της ανθρωπότητας, αναζητώντας την αλήθεια πλησίασε τον Βούδα και τον ρώτησε σχετικά με αυτό το περίπλοκο πρόβλημα της ανισότητας: “Ποια είναι η αιτία, ποιος είναι ο λόγος, Κύριε,” ρώτησε και συνέχισε  “θεωρούμε ότι η ανθρωπότητα μεταξύ βραχύβια και μακρόβια, τον υγιή  και την ασθενή, το άσχημο και το όμορφο, εκείνοι που στερούνται επιρροής από κάποιον ισχυρό; “κι εκείνος απάντησε  “Όλα τα έμβια όντα έχουν ενέργειες (Κάρμα) ως δικιά τους κληρονομιά από τους συγγενείς. Είναι Κάρμα που διαφοροποιεί τα όντα σε χαμηλές και υψηλές καταστάσεις.” Εξήγησε στη συνέχεια την αιτία αυτών των διαφορών σύμφωνα με το νόμο της αιτίας και του αποτελέσματος. Βεβαίως γεννιόμαστε με κληρονομικά χαρακτηριστικά. Την ίδια στιγμή που κατέχουν ορισμένες έμφυτες ικανότητες που η επιστήμη δεν μπορεί επαρκώς υπόψη τους. Για τους γονείς μας, είμαστε ευγνώμονες για το ακαθάριστο σπέρμα και ωάριο που αποτελούν τον πυρήνα αυτής της λεγόμενης ον. Θα παραμείνει αδρανής σε κάθε γονέα μέχρι αυτό το δυναμικό βλαστικά ένωση αναζωογονούν την ενέργεια καρμική απαιτείται για την παραγωγή του εμβρύου. Το κάρμα είναι επομένως απαραίτητη η αντίληψη η αιτία αυτού του όντος.

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει η άποψη της εκκλησίας σχετικά με το κάρμα που, φυσικά δεν αναγνωρίζει τον όρο κάρμα μα στη θέση του χρησιμοποιεί τον όρο μετενσάρκωση, λοιπόν  Σύμφωνα με τη θρησκευτική πίστη του κάρμα και της μετενσαρκώσεως, η ψυχή υπόκειται σ’ έναν ατελείωτο κύκλο γεννήσεων και θανάτων που επαναλαμβάνονται ως συνεχής βασανισμός (samsara). Ο μοναδικός τρόπος, λένε, για να βγει κανείς από αυτόν τον συνεχή βασανισμό είναι το «να δρα χωρίς προσκόλληση». Μια φαινομενικά καλή πράξη, όταν γίνεται με συναισθηματική – υπαρξιακή συμμετοχή, έχει ως αποτέλεσμα τη συσσώρευση κάρμα, ενώ όταν, ακόμη και ένα έγκλημα, γίνεται χωρίς αυτήν την προσκόλληση, αυτός που δρα δεν συσσωρεύει κάρμα. Υπάρχουν όμως και κάποια «αδύνατα σημεία» στη θεώρηση της ορθοδοξίας που είναι ενδιαφέρουσα να τη δούμε.

• Ένα από τα αδύνατα σημεία της θρησκευτικής αυτής δοξασίας είναι ότι οι οπαδοί της αδυνατούν να δικαιολογήσουν την απουσία μνήμης των προηγουμένων ζωών. Εάν όμως, όπως λένε, σ’ αυτή τη ζωή βρισκόμαστε «για να πάρουμε το μάθημά μας και να προχωρήσουμε», τότε πώς γίνεται να μη θυμόμαστε τις πράξεις για τις οποίες πληρώνουμε; Πώς θα διδαχθούμε από αυτές, αφού δεν τις θυμόμαστε;
• Οι οπαδοί της θεωρίας της μετενσαρκώσεως που συγχρόνως – ως ανήκοντες στον ευρύτερο αποκρυφι­στικό χώρο είναι και οπαδοί του πνευματισμού, της πίστεως δηλαδή στην επικοινωνία με τον «κόσμο των πνευμάτων», πέφτουν σε προφανή αντίφαση. Και ιδού γιατί:

Εάν είναι αλήθεια ότι μέσα σε 49 ημέρες, όπως πιστεύουν, η ψυχή του νεκρού μετενσαρκώνεται, τότε με ποιες ψυχές πεθαμένων επικοινωνούν τα μέντιουμ; Εάν λοιπόν είναι αλήθεια η θεωρία της μετενσαρκώσεως, είναι ψέμα η θεωρία του πνευματισμού. Και αντιστρόφως. Εμείς βέβαια ξέρουμε ότι και τα δύο είναι ψέματα.

• Και ένα άλλο επιχείρημα από την ιστορία και τα μαθηματικά: το ότι ο πληθυσμός της γης αυξήθηκε τους τελευταίους δύο αιώνες από ένα σε έξι δισεκατομμύρια ανθρώπους, δείχνει πόσο ψευδής είναι η θεωρία περί κάρμα και μετενσαρκώσεως. Τι συνέβη άραγε και παρατηρήθηκε αυτή η εκρηκτική αύξηση; Πού ήταν αυτές οι ψυχές, και γιατί μέχρι τότε δεν έπαιρναν υλικό σώμα;

Αν μη τι άλλο δημιουργούνται κάποια καίρια ερωτήματα περί μετενσάρκωσης ή κάρματος το θέμα είναι πόσο η ορθοδοξία και γενικά η εκκλησία μας επιτρέπει να διεισδύσουμε στα ιερά και καλά κρυμμένα κείμενα και έγγραφα ούτως ώστε να προσπαθήσουμε έστω να κατανοήσουμε   κάποια από τα μυστικά της.

Στον  αντίποδα τώρα, την πλευρά της επιστήμης, ας δούμε πως ερμηνεύει την έννοια κάρμα: Η λέξη Κάρμα ερμηνεύεται και ως «Δράση». Νοείται όμως με την πλατύτερη της έννοια, δηλαδή εμπεριέχει τη δράση και την αντίδραση που η ίδια προκαλεί Είναι λοιπόν ο Παγκόσμιος Νόμος της Δράσης και της Αντίδρασης, της Αιτίας και του Αποτελέσματος. Γνωστός στο πλαίσιο της φυσικής και χημικής επιστήμης, ο Νόμος του Κάρμα λειτουργεί το ίδιο σ’ όλα τα Επίπεδα συνείδησης. Έτσι κάθε φορέας εκδήλωσης της συνείδησης δημιουργεί και ξεχρεώνει το δικό του Κάρμα. Οι ψυχολογικές και νοητικές δράσεις προκαλούν Κάρμα και συνεπώς θα υποστούν ανάλογες αντιδράσεις σ’ αυτά που, καλά ή κακά, έπραξαν. Ο Νόμος του Κάρμα είναι η δυναμική εκδήλωση του Παγκόσμιου Νόμου, Μοναδικού, Ενιαίου και Αιώνιου, που στην Ανατολή ονομάζεται ΔΑΡΜΑ. Αυτή η σανσκριτική λέξη προέρχεται από τη ρίζα DHR (ίδια  με της Ελληνικής λέξης Δρόμος) που σημαίνει «κρατάω, υποστηρίζω, συγκρατώ ενωμένα». Στα πανάρχαια κείμενα των Ινδικών Βεδών, η λέξη ΔΑΡΜΑΝ χρησιμοποιείται με την έννοια της Συμπαντικής Τάξης, του Απόλυτου Ενός Νόμου, που κυβερνά το ΠΑΝ. Από αυτόν τον Ένα και Απόλυτο Νόμο διαφοροποιούνται επί μέρους Νόμοι, ένας για κάθε Γραμμή Εξέλιξης, για τα Είδη Οντοτήτων κλπ  ώσπου φθάνει στις μικρότερες υποδιαιρέσεις του ειδικού Νόμου που διέπει ένα ορυκτό, ένα φυτό ή έναν άνθρωπο. Αυτές οι κλιμακωτές υποδιαιρέσεις του Νόμου ΔΑΡΜΑΝ ονομάζονται Δάρμα ή καλύτερα ΣΒΑΔΑΡΜΑ (το καθήκον του καθενός). Είναι ο ατομικός Ορθός Δρόμος, που κάθε οντότητα ή είδος οφείλει ν’ ακολουθήσει για να φτάσει στην Τελειότητα του Ενός, ν’ ανταποκριθεί στην πραγματική της Φύση. Μπορούμε να το παραλληλίσουμε μ’ ένα δρόμο που στα πλάγια, δεξιά και αριστερά, έχει δύο ελαστικά τοιχώματα, που εμποδίζουν τους διαβάτες να βγουν έξω από αυτόν. Όταν οι οδοιπόροι της Εξέλιξης προχωρούν ίσια στο Δρόμο, η Δράση τους είναι Ορθή και δεν δημιουργούν κανένα επιβαρυντικό Κάρμα. Αυτή η ίσια, η ορθή πορεία του Ανθρώπου στην εξέλιξη, μέσα από τις μετενσαρκώσεις ονομάζεται στα σανσκριτικό σαντάνα. Αν όμως ο οδοιπόρος ξεφύγει από το κέντρο του Δρόμου, από το Νόμο και στραφεί προς ένα από τα δύο ελαστικά τοιχώματα (τις δύο δομικές καταστάσεις των Γκούνας, Ράτζας και Τάμας) τότε όχι μόνον θα κτυπηθεί και θα πονέσει, αλλά θα προκαλέσει και μία αντίδραση, τέτοια που θα τον εκσφενδονίσει με την ίδια δύναμη προς την αντίθετη κατεύθυνση. Κάθε δράση προκαλεί μία αντίδραση και κάθε αιτία ένα αποτέλεσμα, το οποίο θα γίνει, με τη σειρά του, αιτία για ένα νέο αποτέλεσμα. Δεν υπάρχει αιτία χωρίς αποτέλεσμα ούτε αποτέλεσμα που να μην προκαλεί νέα αλυσιδωτή αντίδραση, όπως συμβαίνει στο νόμο του εκκρεμούς. Η κατάσταση ισορροπίας (Σάττβα) με την οποία ο Οδοιπόρος θα βρεθεί πάλι στον ίσιο δρόμο, θ’ αργήσει και αυτός θα περάσει από πολλές διαδοχικές, αν και όλο και ασθενέστερες, ταλαντώσεις ανάμεσα στα αντίθετα τοιχώματα.

Συνοπτικά και με απλά λόγια το κάρμα, όποιο όνομα κι αν πάρει, αποτελεί την πληρωμή των «χρεών» από ή προς τους ανθρώπους από ή προς τη μοίρα, όπως συνήθως την αποκαλούμε, ή αλλιώς κάποιος παίρνει ή δίνει το μερίδιο που του αξίζει και του αναλογεί. Για παράδειγμα θα μπορούσε με απλά και κατανοητά λόγια αυτό που λέγαν οι παλιοί αργά ή γρήγορα όλοι παίρνουν ότι τους αναλογεί σύμφωνα με αυτά που έχουν προσφέρει. Τέλος, έτσι για να μη μένουμε σε λόγια παρακάτω δίνεται ένα ενδεικτικό τεστ για το αν εκπληρώνεται το κάρμα σας. Τα συμπεράσματα καθώς και τα σχόλια δικά σας!!

http://www.lifesharing.gr/articles/new_age/
πηγή www.wikipedia.gr