Η «επανάσταση» του τένις

Λέω να «επαναστατήσω» και να μην γράψω κάτι για τον Κατίδη. Αυτό το ναζιστικό στοιχείο, το οποίο έχει στοιχειώσει τα όνειρα μας. Φρόντισαν άλλωστε άλλοι, να δείξουν τα… αντριλίκια τους και να τον τιμωρήσουν. Μέσα σε όλο αυτό τον αχταρμά μιας υπερβολικά παρεξηγημένης ενέργειας, δε ξέρω αν το πρόσεξε κανείς, αλλά διεξήχθη στη Καλιφόρνια ένα σπουδαίο τουρνουά τένις. Το περίφημο BNP Paribas open. Νικητής αυτού; Ράφαελ Ναδάλ. Υπήρξε, παρόλα αυτά, ακόμη ένας ηθικός νικητής. Για να ξετυλίξουμε, όμως, το κουβάρι λίγο πιο απλά και κατανοητά.

Το τουρνουά αυτό ξεκίνησε με όλα τα «βαριά χαρτιά», να συμπεριλαμβάνονται μεταξύ των συμμετεχόντων. Ρότζερ Φέντερερ, Άντι Μάρεϊ, Τόμας Μπέρντριτς, Νόβακ Τζόκοβιτς, Τζο Γουίλφριντ Τσονγκά, Χουάν Μαρτίν Ντελ Πότρο (κρατήστε το αυτό) και φυσικά ο μεγάλος νικητής Ράφαελ Ναδάλ. Φουλ στο ψαχνό λοιπόν, τα είχαμε όλα, τι άλλο να ζητούσαμε! Η σπουδαία αρχή έγινε με τον αποκλεισμό του Νο2 της παγκόσμιας κατάταξης, Ρότζερ Φέντερερ, από τον αιώνιο αντίπαλο, Ράφαελ Ναδάλ (ΝΟ4).  Ακολούθησε ο αποκλεισμός του Τσονγκά (Νο8) από τον μεγάλο Τζόκοβιτς (ΝΟ1). Εν συνεχεία, ο Ναδάλ απέκλεισε και τον Τόμας Μπέρντριτς και έφτασε στον τελικό. Αντίπαλος του, ο Αργεντινός Χουάν Μαρτίν Ντελ Πότρο. Πλέον, ΝΟ7 στη κατάταξη. Ο οποίος για να φτάσει εκεί, χρειάστηκε να δείξει τα δόντια του απέναντι στους κατά σειρά, Άντι Μάρεϊ (ΝΟ3) και Νόβακ Τζόκοβιτς. Αν αυτό φαινόταν αδύνατο, αυτός το έκανε δυνατό.

Ο 24χρονος πανύψηλος τενίστας, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά κατάφερε να περάσει στο τελικό και να διεκδικήσει στα ίσα το τρόπαιο. Ακόμη και αν χρειάστηκε ένας αγώνας 3 περίπου ωρών για να κάμψει το εμπόδιο του Σέρβου, Τζόκοβιτς. Με το «θανατηφόρο» forehand (φόρχαντ)  του και με παροιμιώδη ψυχραιμία, έκανε πράγματα και θαύματα. Ναι, αυτός ήταν ο μεγάλος ηθικός νικητής. Στον τελικό, όμως, αποδείχθηκε ότι ο Ναδάλ ήταν πολύ καλύτερος για τα δεδομένα του. Ίσως, να νόμισε ότι έπιασε ταβάνι και να μη το πίστεψε όσο χρειαζόταν. Δεν έχει σημασία. Όπως και να ‘ χει το ταμπλό της νίκης έγραψε το όνομα του Ισπανού. Που παρεμπιπτόντως, ήρθε στον διαγωνισμό μετά από έναν σοβαρό τραυματισμό στο γόνατο και κατάφερε να το κερδίσει. Να τα λέμε αυτά. Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.

Τα τελευταία χρόνια, το συγκεκριμένο άθλημα έχει ανέβει κατακόρυφα σε δημοτικότητα και στην Ελλάδα. Οι ακαδημίες τένις έχουνε αρκετά παιδιά. Οπότε, αν ξεφύγουμε λιγάκι από όλη αυτή τη ποδοσφαιρολαγνία, θα δούμε ότι, ναι, υπάρχει άθλημα στη χώρα μας που ενδέχεται να έχει μέλλον. Και τουρνουά όπως το παραπάνω, αν μη τι άλλο, ανοίγουν την όρεξη μας και προσφέρουν στα μάτια μας πραγματική θέαση. Άξιζε καλύτερης αντιμετώπισης και σίγουρα πολύ περισσότερης προβολής από τα ΜΜΕ, κάτι που δεν έγινε ποτέ.

Πώς να περιμένεις κάτι τέτοιο άλλωστε, όταν ασχολούνται όλοι (μεταξύ άλλων, δημοσιογράφοι, βουλευτές, υπουργοί, καλλιτέχνες) με την άμυαλη κίνηση ενός 20χρονου παιδιού; Ο αθλητισμός που μας προβάλλουν, είναι αυτός που μας προσβάλλει. Αυτός που μας αποκρύπτουν, είναι και αυτός που μας αξίζει. Δεν αξίζουμε να είμαστε εδώ, όπου μας έχουν φτάσει. Οπότε, ας μη περιμένουμε από άλλους να μας ανοίγουν τα μάτια, να το κάνουμε μόνοι μας, γιατί διαφορετικά μόνο στην αποβλάκωση μπορούμε να οδηγηθούμε.