Στις ατέρμονες περιπλανήσεις των λέξεων και των συλλογισμών μου, κρύφτηκε για τα καλά η απλότητα. Να γράφεις μικρές προτάσεις λέω στην κόρη μου στη δευτέρα δημοτικού, και εγώ ξεκινάω να γράψω και πλατειάζω. Μα με μαγνητίζει τόσο η δυνατότητα της γλώσσας να τα εκφράσει όλα συμπυκνωμένα και με ακρίβεια, που με ξενερώνει η εκδοχή να βάζω κάθε τόσο τελείες και να ξεκινάω από την αρχή, υποκείμενο ρήμα αντικείμενο.
Απλοποίηση λοιπόν.
Τι θες να γράψεις σήμερα Κατερίνα; Θέλω να γράψω για την απλοποίηση. Την απλοποίηση των συλλογισμών; Όχι, την απλοποίηση της έκφρασής τους. Γιατί θες να την απλοποιήσεις; Γιατί είχα παράπονα ότι είναι δυσνόητη. Πιστεύεις ότι μπορείς; Φοβάμαι ότι δεν έχω την υπομονή που χρειάζεται. Σκέφτεσαι καμιά λύση; Να γράφω παιδικά. Δεν νομίζεις ότι είναι λίγο συγκαταβατικό αυτό; Απλοποίηση είπα, όχι απλούστευση. Κοίτα, έτσι ίσως βρω το κίνητρο να βάλω τις σκέψεις σε αναγκαστική ρέγουλα ως προς την έκφρασή τους, αλλιώς δεν βρίσκω και ιδιαίτερο λόγο να το κάνω είναι η αλήθεια, αφού έχω ομολογήσει ήδη ότι μ’ αρέσει η συμπυκνωμένη και σύνθετη έκφραση. Θα γράφω όπως μ’ αρέσει λοιπόν, αλλά επειδή έχω τώρα μια πρόκληση μπροστά μου, δεν μπορώ παρά να προσπαθήσω να αντεπεξέλθω! Εντάξει λοιπόν, τι θα γράψεις; Για να δούμε.
Κάποτε ήταν ένας μικρός σωρός, με «πράγματα που δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε αλλά θα τα κάνουμε μια άλλη φορά»: Να παίξουμε εκείνο το παιχνίδι που θέλει πολύ χρόνο να το στήσεις, να πάμε ταξίδι στο μέρος που διαβάσαμε στο παραμύθι και πραγματικά υπάρχει εδώ κοντά, να πάρουμε τηλέφωνο τη φίλη μας από το παλιό σχολείο, ίσως και να συναντηθούμε, να διαβάσουμε το υπόλοιπο του βιβλίου που αφήσαμε στη μέση, να ολοκληρώσουμε την κουβέντα που αρχίσαμε, να πάμε στον οφθαλμίατρο και στο κομμωτήριο, να ταξινομήσουμε τα κοχύλια και τις πετρούλες που μαζεύαμε όλο το καλοκαίρι, να ξεχωρίσουμε τα ρούχα που δεν μας κάνουν ή δεν μας αρέσουν, να ξεχωρίσουμε τους μαρκαδόρους που γράφουν από αυτούς που δεν γράφουν, να βρούμε στο youtube εκείνο το τραγούδι που ακούσαμε φευγαλέα στο ραδιόφωνο, τέτοια πράγματα είχε ο σωρός.
Ο σωρός φτιάχτηκε για πρώτη φορά μόλις ο πρώτος άνθρωπος είχε την πρώτη του υποχρέωση. Έπρεπε δηλαδή να κάνει κάτι πριν από όλα τα άλλα. Για να το προλάβει το κάτι του, έβαλε τα όλα τα άλλα στο σωρό για λίγο, και μερικά τα άφησε εκεί για λίγο παρά πάνω, γιατί δεν πρόλαβε να ‘ρθει γρήγορα η σειρά τους. Και επειδή μετά είχε και μια δεύτερη υποχρέωση για ένα δεύτερο κάτι, μαζεύτηκαν κι άλλα άλλα, και μεγάλωσαν τον μικρό σωρό. Καμιά φορά και τις υποχρεώσεις του τις ίδιες τις έβαζε στο σωρό, γιατί έρχονταν μερικές μεγάλες και σημαντικές υποχρεώσεις, και σπρώχνονταν να μπουν πρώτες πρώτες, αγενέστατες και καμαρωτές.
Το άδειασμα του σωρού αποτελεί μια λυτρωτική εμπειρία. Μόλις οι υποχρεώσεις διευθετηθούν, ή μόλις γίνουν τόσο ασφυκτικές που ο υπόχρεος αποφασίσει να ξεφορτώσει λίγο από τον σωρό εν είδει διαλείμματος, γίνεται επιλογή των πιο ευχάριστων και εύκολων συσσωρευμένων ζητημάτων προς διευθέτηση. Και πολλές φορές το άδειασμα του σωρού γίνεται μανιωδώς, σε πείσμα των όσων έκαναν τον σωρό να γεμίσει, σε πανηγυρισμό της δυνατότητας ή της απόφασης αδειάσματος.
Και το άδειασμα του σωρού, μπορεί να έρθει πολλά χρόνια μετά την αρχή της δημιουργίας του. Συνήθως όταν αλλάζει η κατάσταση, ο τόπος ή οι σχέσεις. Αδειάζουμε τον σωρό μας όταν ολοκληρώνουμε την -μικρή ή μεγάλη- προσπάθειά μας (επαγγελματική, μαθητική/φοιτητική, οικογενειακή), αδειάζουμε τον σωρό μας όταν μετακομίζουμε, αδειάζουμε τον σωρό μας όταν συνάπτουμε νέους δεσμούς ή όταν σπάμε παλιούς.
Και καμιά φορά ο σωρός μας πάει στα σκουπίδια σχεδόν αυτούσιος, όταν απαξιώνουμε ή τελικά ακυρώνουμε την υποχρέωση που τον δημιούργησε. Γιατί η κάθε υποχρέωση δημιουργεί τον σωρό της, ανάλογα με τις επιταγές της. Τον χρόνο που θα πάρει, την αφοσίωση που θα απαιτήσει, την αποκλειστικότητα που θα διεκδικήσει.
Και επειδή όπως είναι προφανές δεν άντεξα και ήδη εδώ και τρεις παραγράφους γράφω όπως μου ‘ρχεται, και όχι πια συγκρατημένα χάριν της πολυπόθητης αλλά ανέφικτης απλοποίησης (ηττήθηκα), θα καταχωρήσω εδώ εντελώς καταχρηστικά πια και τον ορισμό του σωρού σε ορολογία γλώσσας προγραμματισμού, για την οργάνωση της μνήμης, όπως ξεπετάχτηκε στην οθόνη μου ψάχνοντας μια κατάλληλη εικόνα να ταιριάξει στο σημερινό κείμενο, και ο οποίος με ενθουσίασε για την αλληγορική του συνεισφορά σε αυτό που θέλω να πω!
«Σωρός (Heap), είναι μια περιοχή της μνήμης από διαδοχικές θέσεις στις οποίες μπορεί να αποθηκεύονται δυναμικές μεταβλητές. Κατά την εκτέλεση ενός προγράμματος, οι δυναμικές μεταβλητές παίρνουν κάποιες τιμές, εξάγουν κάποια αποτελέσματα και μετά καταστρέφονται για να πάρουν τη θέση τους άλλες. Έτσι επιτυγχάνεται οικονομία στη χρήση της RAM. Για παράδειγμα, ύπαρξη τμήματος σωρού στη μνήμη απαιτεί μια εντολή δέσμευσης μνήμης. Η εντολή αυτή δεσμεύει ένα τμήμα του σωρού αναλόγως της παραμέτρου, και επιστρέφει έναν δείκτη που αναφέρεται στην αρχή αυτού του τμήματος. Κάθε προσπέλαση σε αυτό το τμήμα της μνήμης πραγματοποιείται με αυξομειώσεις της τιμής του καταχωρητή δείκτη. Αυτό κάνει ένας προγραμματιστής για γρηγορότερη πρόσβαση στη μνήμη.»
Στην αλληγορική μου αντίληψη του παραπάνω ορισμού, η μνήμη είναι η ύπαρξη. Το πρόγραμμα είναι η ζωή. Ο σωρός είναι ο τρόπος που οργανώνουμε και δεσμεύουμε τις υποχρεώσεις και τις επιθυμίες μας. Οι δυναμικές μεταβλητές είναι οι επιθυμίες και οι υποχρεώσεις σε εύλογο ανταγωνισμό και εναλλαγή μεταξύ τους. Αυτό δε, το «κατά την εκτέλεση ενός προγράμματος, οι δυναμικές μεταβλητές παίρνουν κάποιες τιμές, εξάγουν κάποια αποτελέσματα και μετά καταστρέφονται για να πάρουν τη θέση τους άλλες», περιγράφει φανταστικά τη δυναμική και τη λειτουργικότητα του σωρού, ως προσωρινό στοκ απωθημένων τα οποία ανά πάσα στιγμή μπορεί να ευδοκιμήσουν και να πάρουν τη θέση τους άλλα. Η εντολή δέσμευσης μνήμης, που αποτελεί την απαρχή δημιουργίας κάθε τμήματος του σωρού, και επιστρέφει έναν δείκτη, είναι η κάθε μας απόφαση, εκούσια ή τε και ακούσια. Ο δείκτης είναι η επικρατούσα κάθε φορά υποχρέωση, που επιστρέφεται αναφερόμενη στην αρχή κάθε σωρού, και ο βαθμός εκπλήρωσής της είναι η τιμή της που αυξομειώνεται με κάθε προσπέλαση στον σωρό!
Τελικά, η (αμπελο)φιλοσοφία μιμείται την τεχνολογία ή η τεχνολογία την αμπελοφιλοσοφία; Προς διερεύνηση.
(Αφιερωμένο στην Αγγελική, για τον πρώτο μας σωρό, προ εικοσαετίας).
