Άνοιξε το φως

Από μικροί φοβόμασταν το σκοτάδι. Νομίζαμε πώς Κάποιος θα είναι στην πόρτα του δωματίου μας και μόλις έκλειναν τα φώτα, αυτός θα μας έκανε κακό. Τότε τρομοκρατημένοι από αυτές τις σκέψεις, φωνάζαμε την μητέρα μας. Αυτή ερχόταν αμέσως και μας άναβε το φως. Δεν χρειαζόταν να πούμε τίποτα απλά την κοιτούσαμε στα μάτια και αυτός ο Κάποιος έφευγε από την πόρτα και τις σκέψεις μας.

Μεγαλώνοντας συνειδητοποιήσαμε πως αυτός ο Κάποιος ήταν ένα σκοτεινό παιχνίδι του μυαλού μας και έτσι μάθαμε να ξεπερνάμε μια τέτοια παιδική σκέψη αλλά ανακαλύψαμε πως ακόμα φοβόμασταν. Μπορεί να μην είναι αυτός ο Κάποιος αλλά σίγουρα εμείς συνεχίσαμε να φοβόμαστε.

Η ζωή είναι γεμάτοι από πράγματα, σκέψεις, καταστάσεις, ανθρώπους που μας τρομοκρατούν και μας προκαλούν φόβο. Εμείς είτε μπορούμε να τρέξουμε να ξεφύγουμε από το φόβο μας και να τον προσπεράσουμε προσωρινά, είτε μπορούμε να σταθούμε εκεί μπροστά του, να τον κοιτάξουμε στα μάτια, όπως κοιτούσαμε μικροί την μητέρα μας, και έτσι να τον αντιμετωπίσουμε.

Η απορία είναι όμως η εξής:

τρομοκρατούμαστε στην ύπαρξη φόβου ή εμείς από μόνοι μας δεν μπορούμε να αντικρίσουμε τον φόβο στα μάτια και ακόμα και τώρα που μεγαλώσαμε περιμένουμε ,  την μητέρα μας να ανοίξει το φως; Εμείς, λοιπόν, καλούμαστε να έρθουμε σε μάχη με τους φόβους. Ακόμα κι’ αν μέσα μας βαθιά φοβόμαστε  πρέπει να το κάνουμε. Έτσι γινόμαστε αυτόματα θαρραλέοι, ώριμοι και ειλικρινής με τον εαυτό μας.

Επομένως, την επόμενη φορά που θα φοβηθούμε θα ξέρουμε που βρίσκεται ο διακόπτης για το φως.