Ένα από τα πιο ευχάριστα συναισθήματα στην ζωή, είναι το να προσφέρεις. Μπορείς να δώσεις ένα μικρό δώρο, ένα μεγάλο δώρο, ένα τέλειο ρούχο, ένα βιβλίο και μια όμορφη στιγμή.
Ότι, λοιπόν, αποφασίσεις να δώσεις το κάνεις με καλή διάθεση και χαμόγελο. Αν ευχαριστήσεις τον άλλον τότε θα ευχαριστηθείς κι εσύ. Αυτό είναι το συναίσθημα της προσφοράς.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχει μέσα σου ένα μικρό σκίρτημα, που σε βάζει να σκέφτεσαι ότι περιμένεις κάτι να πάρεις για αντάλλαγμα. Ξέρεις ότι είναι ευγενικό να μην περιμένεις κάποιο αντάλλαγμα, για ότι έδωσες, απλά επιθυμείς μέσα σου κάτι που θα πάρεις και συ από τον άλλον. Δεν σε νοιάζει αν αυτό που πάρεις είναι ίδιας αξίας αλλά δεν θες και να μείνεις στον άσσο νιώθοντας ότι μόνο εσύ προσφέρεις. Αυτό, λοιπόν, το πάρε-δώσε σου δίνει την ευκαιρία να καταλάβεις κατά πόσο ταιριάζει η προσωπικότητα του άλλου με την δική σου.
Το παιχνίδι της προσφοράς γίνεται ακόμα πιο δύσκολο όταν έχει να κάνει με συναισθήματα. Για παράδειγμα σε μία σχέση αγάπης, δίνεις πάθος, κατανόηση, έρωτα, κάνεις υποχωρήσεις αλλά περιμένεις να πάρεις τα ίδια από τον άλλον. Αλλιώς δεν προχωράει μια τέτοια σχέση δίνοντας ολόκληρο τον εαυτό του μόνο ο ένας. Οι σχέσεις ,λοιπόν, αγάπης και γενικότερα οι ανθρώπινες έχουν να κάνουν με το τι έδωσες και το τι πήρες. Είναι κατά κάποιον τρόπο μία συνεχιζόμενη μάχη για την επιβίωση δύο ή και περισσότερων ατόμων. Αν σταματήσει κάποιος να παίρνει τότε σταματάει και να δίνει και αν σταματήσει να δίνει τότε καταστρέφονται τα πάντα και τα δύο μέτωπα μάχης παρουσιάζουν απώλειες.
Επομένως, μπορεί όλη αυτή η θεωρία-μάχη να εξηγεί γιατί είναι πιο ωραία η σκέψη του να δώσεις κάτι σε κάποιον από το να το δώσεις. Γι’ αυτό όταν κάνουμε ένα δώρο σε κάποιον περισσότερη σημασία έχει η σκέψη παρά το ίδιο το δώρο.
