Η μισή μας ζωή περνά περιμένοντας. Ανθρώπινες μορφές αφηρημένες, σε στάσεις λεωφορείων, στο μετρό, σε ραντεβού, σε κάθε είδους αίθουσας αναμονής για οποιονδήποτε λόγο και σε οποιοδήποτε μέρος. Περιμένουμε κάτι συγκεκριμένο, άλλοτε πολύ και άλλοτε λίγο. Κάτι πάντα ψάχνουμε.
Έτσι είναι η ζωή. Εκτός από μεγάλη προσπάθεια και υπομονή, χρειάζεται και μεγάλη αναμονή. Με τις θαυμαστές αλλά περιορισμένες ανθρώπινες δυνατότητες, με το περιπλανώμενο σώμα και το κουρασμένο μας μυαλό. Σχεδόν πάντα είμαστε σε διαρκή αναμονή. Από υποχρεωτικά ραντεβού μέχρι συναισθήματα και καταστάσεις που καθυστερούν να έρθουν. Έρωτας αμοιβαίος, αγάπη, οικογένεια, αξίες τόσο απλές και ανθρώπινες, όσο πλέον δύσκολες και κορεσμένες.
Δεν είναι πάντα κακή η αναμονή, ειδικά όταν γνωρίζεις πως αυτό που θα ακολουθήσει είναι είτε ευχάριστο είτε ανήκει σε οποιαδήποτε μορφή λύτρωσης. Τι συμβαίνει όμως όταν η αναμονή αρχίζει και παίρνει μεγάλες διαστάσεις? Όταν, ενώ όσο περνάει ο καιρός θα έπρεπε να μικραίνει, εκείνη ολοένα και μεγαλώνει?
Τότε βλέπεις μέσα από το βάθος του ‘’διαδρόμου’’ να χάνεται αυτό που περιμένεις, οι άνθρωποι σε προσπερνούν και δεν ακούς ποτέ τη φωνή κάποιου να σε καλεί, παρά μόνο άγνωστα ονόματα και μορφές να σε αφήνουν πίσω. Εσύ εκεί, περιμένεις υπομονετικά. Κανείς δεν σε φωνάζει όμως.
Εκεί που βυθίζεσαι στις σκέψεις και στις θεωρίες σου, για κάνε μια παύση. Είναι δυνατόν να αποζητάς κάτι ανθρώπινο και κοινό και να μην μπορείς να το κατακτήσεις? Είναι δυνατόν να μπορούν όλοι και όχι εσύ? Μα καλά, τι σκέφτεσαι?
Αξίζει η (τόση) αναμονή? Φυσικά και αξίζει. Δεν υφίσταται να περιμένεις κάτι που μπορείς να επιτύχεις και αυτό να μην σου ταιριάζει ή να είναι ακατόρθωτο. Εκτός και αν είσαι δασκάλα/ος που λατρεύει τα ταξίδια, έχει πολύ χαμηλό εισόδημα και περιμένει ουρανοκατέβατη μια προσφορά για τον γύρο του κόσμου, με όλα τα έξοδα πληρωμένα. Ε, τότε ΝΑΙ. Σε αυτή την περίπτωση αγαπητή/ε , αδίκως περιμένεις. Κάποια πράγματα αγγίζουν τη σφαίρα του φανταστικού. Σε αυτό το άρθρο, πραγματεύομαι αυτά που διεκπεραιώνει ο άνθρωπος ,βασιζόμενος στις δυνάμεις του.
Και η αναζήτηση της αγάπης, μια αίθουσα αναμονής είναι. Θέλει μεγάλη υπομονή και προσπάθεια, όπως και μεγάλη αναζήτηση ικανών συνοδοιπόρων. Η αναμονή της αγάπης είναι ίσως η μεγαλύτερη από όλες. Αργεί πάρα πολύ το όνομά σου στη λίστα της, αλλά όταν το ακούσεις ξέρεις πως είναι στη σωστή σειρά. Θέλει όμως προσοχή. Αν προσπαθήσεις (και βιαστείς) να προσπεράσεις όλα τα υπόλοιπα ονόματα της λίστας, θα βρεθείς στο τέλος της ουράς. Γιατί η αγάπη είναι δίκαιη, και αν επιχειρήσεις να την ξεγελάσεις, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να βρεθείς με το λάθος αποτέλεσμα στα χέρια σου. Και τότε όλη σου η ζωή θα γίνει μια τεράστια αίθουσα αναμονής, χωρίς να γνωρίζεις τι ακριβώς περιμένεις.