Έχουν περάσει 4 ολόκληρα χρόνια 1 μήνας και 3 μέρες από τότε που με άφησες… Τέσσερα δύσκολα χρόνια γεμάτα δυσκολίες, πόνο, θλίψη, δάκρυα και ελάχιστες χαρές.Ξέρεις τώρα που ήρθε η ώρα να κάνω κι εγώ τον δικό μου απολογισμό κατάλαβα πως τα μεγαλύτερα λάθη της ζωής μου, τα έκανα μόλις σε έχασα… Μέσα σε αυτό το διάστημα… Πίστευα πως αν άνοιγα την καρδιά μου και αν έδινα την ευκαιρία σε κάποιον ώστε να με προσεγγίσει και να με γνωρίσει θα γινόμουν ευτυχισμένη. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν κατάφερα να γίνω ευτυχισμένη.
Άλλωστε τι είναι η ευτυχία, ποιος είναι αυτός που την ορίζει και ποιος εκείνος που είναι σίγουρος πως είναι ευτυχισμένος? Πάντα αναρωτιόμουν και απάντηση δεν μου έδινε κανείς. Άλλωστε μήπως ήμουν ικανή εγώ να βρω απάντηση σ αυτό το ερώτημα? Όχι δεν ήμουν, για αυτό και έφτασα εδώ που έφτασα. Νιώθω τόσο κουρασμένη και τόσο πληγωμένη όπως εκείνοι οι άνθρωποι που άφηναν τις οικογένειες τους για να φύγουν και να πολεμήσουν για την ελευθερία και την ευτυχία της πατρίδας τους. Έτσι κι εγώ, έψαξα να βρω την ευτυχία μου αγγίζοντας πέτσινα κορμιά, φιλώντας σάπια σάρκα, χαρίζοντας την καρδιά μου και την ομορφιά της ψυχής μου σε κενά κουτιά μεταμορφωμένα σε ”ανθρώπους”.
Άνθρωποι που μόλις κατάλαβαν πως πίσω από την “άμυνα” μου υπήρχε ένα τρυφερό πλάσμα θέλησαν επειδή έτσι αποφάσισαν να μπουν στη ζωή μου και να ληστέψουν ότι πολυτιμότερο έβρισκαν, απλά και μόνο για να ικανοποιήσουν τον εγωισμό τους,άνθρωποι που έπαιξαν με τα αισθήματα μου για να βρουν την δική τους ευτυχία, καταπατώντας την δική μου. Άνθρωποι που εκμεταλλεύτηκαν το δυναμισμό μου απέναντι σ’ αυτή την ”σκρόφα” τη ζωή και βόλεψαν τις ζωούλες τους…
Αυτοί που με έριξαν στα βαθιά και με άφησαν να πνίγομαι και να εξαντλούμαι, εκείνοι που ποτέ δεν με ρώτησαν πως νιώθω κι αν είμαι καλά, όπως έκανες πάντα εσύ. Αν ζούσες να μου μιλάς όπως τότε, θυμάσαι? Εκείνες οι ατελείωτες συζητήσεις μας που καθόμασταν στον καναπέ και έτρωγες τη σοκολάτα που σου είχα φέρει. Τα χαμόγελα και οι αγκαλιές που μου χάρισες θα είναι για πάντα η πυξίδα της ζωής μου…
Σου υπόσχομαι, πως από εδώ και πέρα θα φροντίσω να είμαι καλά και να χαμογελάω μόνο, έτσι ώστε να χαμογελάς κι εσύ από εκεί που με βλέπεις, γιατί το σώμα σου μπορεί να μην είναι πια εδώ η ψυχή σου όμως ήταν και θα είναι για πάντα όπου κι αν είμαι συντροφιά μου…
” Άλλωστε το παρελθόν μας θα είναι πάντα ο επόμενος πρόλογος μας”…