Πολλές οι ελπίδες έναν χρόνο πριν και λίγες οι πράξεις οι οποίες όμως δυστυχώς έχουν πραγματοποιηθεί μέχρι τώρα.
Μια χώρα πεπεισμένη η οποία θα αλλάξει και θα πάει προς πιο φωτεινά μονοπάτια από άποψη οικονομίας και κοινωνίας. Μια χώρα η οποία για ακόμα μια φορά πείστηκε πως θα μπορέσει με την ψήφο της να διώξει το παλιό και να φέρει το καινούργιο. Ή τουλάχιστον έτσι έμαθε να ακούει πως θα γίνει.
Όμως φτάσαμε με τα πολλά στο σήμερα,το οποίο σήμερα βρίσκει την Ελλάδα ίσως σε μια από τις χειρότερες στροφές της σύγχρονης ιστορίας της. Η ανάπτυξη που υποσχόταν η κυβέρνηση πως θα μοιράζει έχει γίνει φτώχεια,συσσίτια, φόροι και μειώσεις εισοδημάτων. Όχι πώς αύρα δεν υπήρχαν και με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, απλώς η σημερινή υποσχόταν με περίσσια άνεση όλα τα παραπάνω χωρίς πλήρως να έχει υπολόγισε, έως και καθόλου, την καταστροφή όλης της μεταπολιτευτικής περιόδου μέχρι πέρσι.
Οι χώρες κλείνουν τα σύνορα τους με αποτέλεσμα η Ελλάδα να μένει σιγά σιγά μόνη της στο να αντιμετωπίζει το προσφυγικό και όλο αυτό το μεταναστευτικό κύμα. Είναι βαθιά η κρίση ανθρωπισμού ολόκληρης της Ευρώπης και μοιάζει αδίστακτη μπροστά σε όσους μένουν άνθρωποι σε τέτοιους καιρούς. Ο ελληνικός λαός μοιάζει ήρωας για νόμπελ σχετικά με την εθελοντική δραστηριότητα που έχει αναπτύξει,αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει κυβέρνηση να τον υποστηρίξει αυτόν τον λαό.Όχι μόνο στο προσφυγικό,αλλά και γενικότερα στην κοινωνική και οικονομική κρίση που περνά.
Σαρκοφάγα πολιτικά όντα πλέον υπάρχουν και κυβερνούν έναν λαό ο οποίος προσπαθεί πλέον μόνος του πλέον να σώσει τη ζωή και το μέλλον του όπως μπορεί,καθώς επίσης και τον συνάνθρωπό του όποτε και όπως μπορεί.