Και τι είναι τα δάκρυα; Τα δάκρυα είναι ένας τρόπος εξωτερίκευσης των συναισθημάτων μας. Είναι ένας ακόμη τρόπος αντίδρασης του σώματος μας στα ερεθίσματα που δέχεται. Είναι το αόρατο καλώδιο που συνδέει σώμα, καρδιά και μυαλό. Κι έρχονται απροσδόκητα στη χαρά και στη θλίψη. Έρχονται για να αποφορτίσουν τον άνθρωπο από τη συναισθηματική πίεση. Κι είναι άφθονα, ατελείωτα, όσα χρειάζεται κανείς.
«Δεν κλαίω μπροστά στους ανθρώπους», μου λένε ορισμένοι. Κι είναι και εκείνοι οι περήφανοι άντρες που γαλουχήθηκαν με το πρότυπο ότι δεν είναι «αντρίκιο» να κλαίνε. Τα δάκρυα είναι αδυναμία πιστεύει ο κόσμος. Είναι αδυναμία γιατί είναι έκφραση συναισθημάτων, έντονων συναισθημάτων. Και κατ’ επέκταση τα συναισθήματα απορρέουν από τις καταστάσεις που βιώνουμε με άλλους ανθρώπους ως επί το πλείστον. Κι οι άνθρωποι δεν πρέπει να ξέρουν πως νιώθουμε. Γιατί ;
Πάντοτε ήμουν άνθρωπος που μου άρεσε να εκδηλώνω τη χαρά και τη λύπη μου όταν την αισθάνομαι. Μου άρεσε γιατί δεν ντρέπομαι για αυτό που νιώθω μου, δεν προσπαθώ να κρυφτώ από αυτό, δεν επιδιώκω να το κρύψω κι από τους άλλους. Όλα τα συναισθήματα είναι καλοδεχούμενα. Άλλωστε τι θα ήταν η ζωή μας χωρίς αυτά; Τι θα ήταν η ζωή μας χωρίς λίγο δάκρυ;
Οι άνθρωποι φοβούνται τους εαυτούς τους καμιά φορά. Φοβούνται και πως αν αφεθούν και πετάξουν τη μάσκα πως όλα είναι καλά, θα γίνουν έρμαια στους τρίτους. Κι οι τρίτοι μπορεί να τους βλάψουν, μπορεί να τους πληγώσουν, μπορεί να μπουν στις ζωές τους και να τα κάνουν όλα συντρίμμια. Γιατί όταν δείχνεις τα συναισθήματα σου σε κάποιον, τον καθιστάς σημαντικό στη καθημερινότητα σου, τόσο σημαντικό που έχει επιρροή πάνω σου η γνώμη και η συμπεριφορά του. Του δείχνεις με άλλα λόγια, εμπιστοσύνη. Κι εμπιστοσύνη στους ανθρώπους είναι ένα ρίσκο.
Όσες φορές κι αν έκλαψα μπροστά σε τρίτους, δεν μετάνιωσα. Τα δάκρυα με έφεραν κοντά στους ανθρώπους που αξίζουν ένα ρόλο στη ζωή μου. Με έφεραν κοντά στους πραγματικούς μου φίλους, στους ανθρώπους που νοιάζονται για μένα. Κι ήταν μια δοκιμασία από την οποία βγήκαμε όλοι πιο δυνατοί. Εκείνοι έμαθαν πως με αγαπούν κι εγώ ότι έχω κάποιον να στηρίζομαι. Χτίσαμε σχέση αμοιβαίας κατανόησης κι εμπιστοσύνης.
Άλλες φορές πάλι τα δάκρυα μου ήταν διαφωτιστικά γιατί μου έδειξαν ποιοι είναι εκείνοι που με ζηλεύουν αρκετά για να χαρούν στη θλίψη μου και να στεναχωρηθούν στη χαρά μου. Και πάλι βγήκα κερδισμένη γιατί αντιλήφθηκα ποιοι έχουν κακές προθέσεις απέναντι μου και ποιους πρέπει να αποφεύγω.
Για να καταλήξουμε όμως. Τα δάκρυα δεν είναι αδυναμία, είναι δύναμη, είναι όπλο. Χτίζει γέφυρες και γκρεμίζει δρόμους. Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο το να κλαις μπροστά σε τρίτους δεν σε κάνει ευάλωτο. Αντιθέτως ισχυροποιεί τους δεσμούς σου με τον κόσμο, δημιουργεί επικοινωνία με αυτόν.
Μην φοβάστε λοιπόν να κλάψετε, γιατί το δάκρυ είναι δοκιμασία και κάθαρση !