”Και αν η ζωή σου φαίνεται πικρή, ανακάτεψε, έχει κάτσει στο πάτο η ζάχαρη!”
Και κάθομαι εδώ στη μοναξιά μου και σκέφτομαι τι να γράψω. Τι έχω να πω αυτή τη βδομάδα. Ξεκινώ να γράφω για τα όνειρα. Αλλά ξαφνικά ακούω φωνές. Φωνές δυνατές από το διπλανό σπίτι. Παίζει η εθνική σήμερα. Οι φωνές μου τρυπούν τα αυτιά και δε με αφήνουν να συγκεντρωθώ. Φωνές που βρίζουν για να πανηγυρίσουν. Φωνές που δεν λένε τίποτα. Απλά εκφράζουν με ζωώδη τρόπο την ψυχική ευφορία του γείτονα. Είναι σχεδόν 12 και αναρωτιέμαι ο πολιτισμός των επουσιωδών έχει ημερομηνία λήξης;
Κάτι έχει πάει στραβά, κάτι κάνουμε λάθος. Συναισθήματα έχουν βυθιστεί στο τίποτα, σε μια αιώνια απάτη. Τα συναισθήματα έχασαν τον δρόμο τους, έχασαν την ουσία τους, τον προορισμό τους. Γίναν ιδιοτελή. Σκοπός τους είναι πλέον να ικανοποιήσουν τις δικές σου μόνο ενστικτώδεις ανάγκες. Και ούτε που σε ενδιαφέρει ο άλλος. Ένα κλουβί περιβάλει τον σύγχρονο άνθρωπο και δεν τον αφήνει να δει έξω από τα κάγκελα του. Ένα κλουβί στο οποίο διάλεξε ο ίδιος να κλειστεί. Το μόνο που τον νοιάζει είναι το αρρωστημένο του εγώ. Εκείνος να είναι καλά, εκείνος να περνάει καλά, εκείνος να έχει τα πολλά. Και οι άλλοι;
Εγκλωβιστήκαμε σε μια εικόνα. Σε μια εικόνα που θέλουμε να πιστέψουμε και θέλουμε να δείξουμε στους άλλους. Στο πως θα φανούμε καλοί, έξυπνοι, αστείοι, κοινωνικοί και όχι στο ποιοι πραγματικά είμαστε. Μια λάθος ταυτότητα, ένα λάθος εγώ χαμένο σε ένα δρόμο άγνωστο. Γίναμε επιπόλαιοι, ιδιοτελείς. Ο εαυτός μας είναι στη κορυφή και κάτω το χάος. Και όλα αυτά για να θέλουμε να δείχνουμε τέλειοι. Αλώβητοι. Ατάραχοι. Λες και όλα γύρω μας είναι ένα σακί τελειότητας.
Μα, κανείς δεν είναι τέλειος σκέφτομαι. Όλοι έχουν ελαττώματα, άλλοι περισσότερα και άλλοι λιγότερα. Μα, εκείνοι που προοδεύουν είναι εκείνοι που αναγνωρίζουν τα ελαττώματα τους και μάχονται για να τα αλλάξουν. Εκείνοι που συνειδητοποιούν τα λάθη τους και δεν αφήνουν τον εγωισμό τους να καλπάζει σε έναν ανούσιο αγώνα δίχως τέλος. Εκείνοι που υπολογίζουν τα συναισθήματα των άλλων και δεν αφήνουν την υπεροψία τους να τους κάνει έρμαια μιας τιτλοφορούμενης εκδίκησης. Εκείνοι που σου απαντούν με χαμόγελο ακόμη και όταν εσύ απαντάς με κακία. Εκείνοι που σου δίνουν αγάπη χωρίς να περιμένουν να τους αγαπήσεις.
Και τώρα προλαβαίνω το σχόλιο που θα πει: Μα αυτοί είναι ηλίθιοι. Όχι αγάπη μου, ηλίθιος είσαι εσύ που πιστεύεις ότι όλα κινούνται γύρω σου, που ενεργείς υπολογίζοντας μόνο τον εαυτό σου, που η αλληλεγγύη και η συμπόνοια είναι λέξεις που επιζητείς και ούτε φαντάζεσαι πως είναι να τις προσφέρεις.
Καλέ μου άνθρωπε, απαλλάξου από τα δεσμά της επιφάνειας και πάλεψε για την ουσία. Κυνήγα τα συναισθήματα στις πιο σκοτεινές γωνιές και ξέχνα πως είναι να επισκιάζεσαι. Βρες τη χαμένη σου ανιδιοτέλεια και προσπάθησε να είσαι αυτάρκης. Να μη χρειάζεσαι τον άλλον να σου πει ότι είσαι καλός, αλλά να πιστεύεις μέσα σου ότι μπορείς να γίνεις καλύτερος. Να μη περιμένεις τον άλλον να σου πει ότι είσαι έξυπνος, αλλά κάθε μέρα να αγωνίζεσαι για λίγη περισσότερη σοφία. Να μη λησμονείς μία όμορφη στιγμή που έζησες, αλλά συνεχώς να επιδιώκεις να νιώθεις άνθρωπος γεμάτος. Άνθρωπος ουσίας, άνθρωπος ποιότητας. Δώσε στη ζωή σου, το νόημα που της αξίζει, το ταξίδι που επιθυμείς. Με πλώρη τα όνειρα σου και οδηγό τη λογική ψάξε αυτό που σου λείπει. Μια αχόρταγη καρδιά και μια ψυχή δίχως όρια. Αυτά να είναι τα εργαλεία σου. Με αυτά θα γράψεις το βιβλίο της ζωής! Το δικό σου ξεχωριστό πρωτοσέλιδο…
One Comment
Γιάννης Πλουμιστός
Νιώθω ότι πρέπει να είχες πολύ ένταση την ώρα που το έγραφες και πραγματικά μου άρεσε η δυναμική σου και τα όσα εξέφρασες. Να φανταστείς έγραφα το δικό μου άρθρο εδώ στο newsfilter και ξαφνικά πήρε το μάτι μου το άρθρο σου και τα σταμάτησα όλα για να το διαβάσω. Συνέχισε έτσι.