Ένα φίδι μέσα σε ανθρώπινο σώμα…

Αμέτρητα είναι όλα αυτά τα ζώα που γεννιούνται μέσα σε ανθρώπινο σώμα και έχουν μάλιστα την απαίτηση να λέγονται άνθρωποι. Αυτά τα φίδια που το κορμί τους είναι γεμάτο από δηλητήριο και το μόνο που προσπαθούν είναι να το διοχετεύσουν στις ζωές των άλλων, ξεκινώντας από τον/την σύζυγο και συνεχίζοντας ακόμα και στα ίδια τα παιδιά τους.Βέβαια, όταν πρόκειται για τη “μητέρα”, η οποία έφερε παιδιά στον κόσμο, όταν αυτή η κόμπρα, θέλει και απαιτεί να ακούει στο όνομα “μάνα”…

Τότε εκεί τα πράγματα αλλάζουν πολύ, και μάλιστα προς το χειρότερο. Δεν είναι λίγες εκείνες οι περιπτώσεις, που μάνες έχουν καταστρέψει τη ζωή ενός από τα παιδιά τους, με μοναδικό σκοπό ζωής να ”βολέψουν” τη ζωή του άλλου.Λες και δεν πόνεσε για να γεννήσει, λες και δεν ξενύχτησε αγγίζοντας την κοιλιά της και νιώθοντας τη νέα ζωή που υπάρχει μέσα της… Ακόμα απορώ πως μπορεί μια μάνα, να θέλει και να προσπαθεί να καταστρέψει το ίδιο της το σπλάχνο για να ευδοκιμήσει το άλλο, και ειδικά όταν αυτός για τον οποίο προσπαθεί είναι σαν ένα άδειο μπουκάλι ουίσκυ, ένα άχρηστο μπουκάλι, που μόλις πιούμε και την τελευταία τζούρα, το πετάμε γιατί μας είναι άχρηστο.

Πως γίνεται να επιβιώνουν, να χαίρονται και να απολαμβάνουν την ζωή όλοι αυτοί οι παντελώς άχρηστοι… Πως γίνεται να χτίζουν τις ζωές τους πάνω στην στάχτη από τις ζωές των άλλων… Άραγε πως είναι να ζεις τη ζωή του άλλου… Ναι ρε, τη ζωή του άλλου, εκείνου.. του αδερφού σου που μεγάλωσε δουλεύοντας, που αντί να παίζει σε αλάνες στα 13 του και στα 14 του, αυτός ζύμωνε στο φούρνο της γειτονιάς ψωμί μαζί με τον πατέρα σου… κι εσύ τι έκανες ρε φίλε μου?Να σου πω εγώ τι έκανες, απλά χαίδευες τις μπούκλες σου…

Κι όλα αυτά γιατί εκείνο το φίδι, η μανούλα σας, πάντα φρόντιζε τον κοπρίτη, αυτόν που εκτός από άχρηστος, ήταν και αναίσθητος… Αυτός που φρόντιζε, να καταστρέψει τη ζωή του άλλου για να μπορεί να ζει άνετα και όμορφα… Αυτός που αντί να μάθει να δουλεύει, και να στέκεται στα πόδια του, το μόνο που έμαθε να κάνει με πολύ μεγάλη επιτυχία, ήταν να δουλεύει τον κόσμο…

Και τώρα? Από εδώ και πέρα τι γίνεται?Και τι εννοώ με αυτό? Τώρα που το ”θύμα” της υπόθεσης ερωτεύτηκε για μια και μοναδική φορά στη ζωή του μια γυναίκα? Τώρα που η καρδιά του κοντεύει να σταματήσει μόλις την ακούσει στο τηλέφωνο, τώρα που το μυαλό του χάνεται μόλις τον αγγίξει, μόλις τον φιλήσει, μόλις του σιγοψιθυρίσει στο αυτί του τη λέξη “Σ’ αγαπώ”, αυτή την μαγική λέξη, που τόσα χρόνια έψαχνε να την ακούσει, τόσα χρόνια πάλευε για να του πει κάποιος σ’ αγαπάω, που μέσα στην απογοήτευση του, προσπαθούσε ακόμα και να αγοράσει το ψεύτικο “σ’ αγαπώ” τους…

Ήρθε η ώρα μάγκες, που βρέθηκε μια γυναίκα με μπέσα και τιμή, ήθος και αξίες που του χάρισε την αγάπη της απλόχερα, βλέποντας τον στα μάτια και όχι στην κωλότσεπη… Ήρθε η ώρα που ο έρωτας του χτύπησε την πόρτα, και η ζωή του έδωσε μια ευκαιρία να ζήσει όπως θέλει και όπως του αξίζει… Με άλλα λόγια, ήρθε η ώρα σας… Ήρθε η ώρα που η ζωή σας χρωστούσε, μετά από όσα κάνατε, μετά από όσα είπατε, μετά από όσα κλέψατε, ήρθε η ώρα που για εσάς “ο μ@λ@κ@ς” της παρέας αποφάσισε να πάρει τη ζωή του και τη γυναίκα του από το χέρι κι εσείς να γίνετε απλά μια άσχημη ανάμνηση…

Ήρθε η ώρα που θα σας φωνάξει δυνατά πως “η προδοσία είναι η μόνη αλήθεια που μένει”…