Σήμερα έρχεται στους ελληνικούς κινηματογράφους ακόμη μια πολυαναμενόμενη ταινία, η Γέφυρα των Κατασκόπων, σε σκηνοθεσία Στίβεν Σπίλμπεργκ και με πρωταγωνιστή τον Τομ Χανκς, με κεντρικό ήρωα έναν Αμερικανό δικηγόρο που εμπλέκεται σε μια υπόθεση κατασκοπίας και διαπραγματεύσεων με τους Σοβιετικούς στην κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου. Πρόκειται για την 4η κινηματογραφική συνεργασία αυτών των δύο μεγάλων μορφών του σινεμά των τελευταίων 50 χρόνων (στη θέση του σκηνοθέτη και του πρωταγωνιστή, τουλάχιστον, γιατί ο Χανκς έχει παίξει και σε ταινίες που ο Σπίλμπεργκ ήταν απλώς παραγωγός), και μακάρι να είναι σαν τις τρεις προηγούμενες…
Η Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν (Saving Private Ryan)
1998, 169΄
Η πρώτη ταινία στην οποία ο Σπίλμπεργκ σκηνοθέτησε τον Χανκς είναι μάλλον και η πιο διάσημη. Ήδη καταξιωμένος τόσο στα blockbuster (Τα Σαγόνια του Καρχαρία, Ε.Τ. ο Εξωγήινος, Ιντιάνα Τζόουνς) όσο και σε πιο σοβαρές κοινωνικές ταινίες (Το Πορφυρό Χρώμα, Η Λίστα του Σίντλερ), ο Σπίλμπεργκ γύρισε, ίσως για πρώτη φορά στην καριέρα του, μια ταινία ταυτόχρονα εντυπωσιακή και ρεαλιστική. Η σκηνοθεσία του θεωρείται δικαίως μια από τις καλύτερες της εποχής, χάρη στον ωμό αλλά καλαίσθητο ρεαλισμό με τον οποίο απεικονίζει τις μάχες σε ευρωπαϊκό έδαφος στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ιδιαίτερα στο ξεκίνημα του έργου με τις ανατριχιαστικές πρώτες στιγμές της περίφημης απόβασης στη Νορμανδία. Αφορμή, μια επιχείρηση διάσωσης ενός αλεξιπτωτιστή (Matt Damon) από μια ομάδα Αμερικανών στρατιωτών με επικεφαλής το σοβαρό, λιγομίλητο αλλά ευαίσθητο και ανθρώπινο λοχαγό Μίλερ (Hanks). Ένας τυπικός ρόλο για τον Hanks, τον οποίο διεκπεραιώνει με απόλυτη επιτυχία, αλλά η σκηνοθεσία του Σπίλμπεργκ, που του χάρισε το Όσκαρ στη συγκεκριμένη κατηγορία, είναι αυτή που κλέβει την παράσταση. Μοναδικό μειονέκτημα η μεγάλη διάρκεια, κατά τ΄άλλα πρόκειται για μια επική ταινία.
Πιάσε με αν μπορείς (Catch Me If You Can)
2002, 141΄
Αυτή η ταινία αποτελεί τη μοναδική συνεργασία Σπίλμπεργκ και Χανκς στην οποία ο τελευταίος δεν είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Όχι, αυτός ανήκει στον εκπληκτικό 28χρονο (τότε) Λεονάρντο Ντι Κάπριο, ο οποίος δίνει ρέστα στο ρόλο ενός ικανότατου παραχαράκτη που κέρδισε εκατομμύρια δολλάρια και δούλεψε σε αξιοζήλευτα πόστα χωρίς να σπουδάσει τίποτα, πλαστογραφώντας ό,τι έγγραφο μπορεί να φανταστεί κανείς. Δράση, ανατροπές, χιούμορ, μια σχετικά ανάλαφρη – για Σπίλμπεργκ – ταινία, που αποτελεί την πρώτη πραγματικά σοβαρή ερμηνεία του Ντι Κάπριο. Όσο για τον Τομ Χανκς, είναι και πάλι εξαιρετικός στο ρόλο του μοναχικού, λίγο αφελούς αλλά ικανού και ξανά ανθρώπινου ομοσπονδιακού πράκτορα που έχει πάρει στο κατόπι τον Ντι Κάπριο από την αρχή μέχρι το τέλος της ταινίας, αναπτύσσοντας τελικά μια ιδιαίτερη σχέση μαζί του. Το γεγονός πως το σενάριο βασίζεται σε αληθινή ιστορία απλά ανεβάζει ακόμη περισσότερο την ταινία στα μάτια μας.
The Terminal
2004, 128’
Η συνεργασία των δύο ανδρών είχε πάρει… φωτιά στα πρώτα χρόνια της νέας χιλιετίας, και σ΄ αυτή την τρίτη ταινία που γύρισαν μαζί ο Χανκς είναι απόλυτος πρωταγωνιστής. Και είναι απλά απολαυστικός στο ρόλο του Victor Navorski ενός αφελούς ανατολικο-ευρωπαίου που, λόγω αναταραχών στην πατρίδα του, βλέπει το διαβατήριό του να ακυρώνεται εν μέσω μιας πτήσης προς τη Νέα Υόρκη με αποτέλεσμα να μείνει παγιδευμένος στο αεροδρόμιο JFK για αρκετό διάστημα. Το πρώτο μισό της ταινίας είναι ανεπανάληπτο, με τις ανατροπές να διαδέχονται η μία την άλλη και τον αφελή αλλά αρκούντως έξυπνο και πολυμήχανο Navorski να σκορπά χαμόγελα με την προσπάθειά του για επιβίωση μέσα στο τεράστιο αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης. Προς το φινάλε η ταινία διαψεύδει κάποιες από τις προσδοκίες που η ίδια δημιούργησε, με το μελοδραματικό στοιχείο να κυριαρχεί υπέρ το δέον και ένα μέρος της ομορφιάς της να μένει στη μέση, παρά την εμφάνιση και την ικανοποιητική ερμηνεία της Catherine Zeta Jones στο δεύτερο μισό του έργου. Η ερμηνεία του Χανκς, μια από τις πιο κωμικές και χαριτωμένες της καριέρας του, είναι ο κύριος λόγος για να δει κανείς την ταινία.
11 χρόνια μετά, λοιπόν, ο δις βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης και ο επίσης δις βραβευμένος με Όσκαρ ηθοποιός, πλησιάζοντας πια τα 70 και τα 60 τους χρόνια, αντίστοιχα, δούλεψαν ξανά μαζί. Οι πρώτες κριτικές που μας έρχονται απ΄ το εξωτερικό, θετικές. Τα υπόλοιπα επί της οθόνης…
