Ακούραστος στα 70 του χρόνια, ο μοναδικός Στίβεν Σπίλμπεργκ έκανε στροφή το φετινό καλοκαίρι παρουσιάζοντας μια παιδική ιστορία φαντασίας, το Μεγάλο Φιλικό Γίγαντα. Φιλοδοξία του, να μας χαρίσει λίγη από τη μαγεία ταινιών όπως ο Ε.Τ. και ο Τσάρλι και το Εργοστάσιο Σοκολάτας (από βιβλίο του Ρόαλντ Νταλ, όπως και ο Γίγαντας), αλλά και να εκμεταλλευτεί το μομέντουμ του πρόσφατα οσκαρικού Mark Rylance που πρωταγωνιστεί.
Ο Μεγάλος Φιλικός Γίγαντας (The BFG, 2016) – Φαντασίας, 115΄
Σκηνοθεσία: Steven Spielberg
Σενάριο: Melissa Mathison
Πρωταγωνιστούν: Mark Rylance, Ruby Barnhill, Penelope Wilton
Δεν έχει περάσει ούτε χρόνος από την πρεμιέρα του έξοχου θρίλερ Η Γέφυρα των Κατασκόπων, αλλά ο Στίβεν Σπίλμπεργκ στρώθηκε και πάλι στη δουλειά. Το παιδικό μυθιστόρημα φαντασίας του Νταλ έχει ήδη μεταφερθεί στον κινηματογράφο το 1989, αλλά σε μορφή animation. Θέμα του, η συνάντηση ενός ορφανού κοριτσιού στο Λονδίνο (Ruby Barnhill) μ΄ έναν τρομακτικό στην όψη αλλά καλόψυχο γίγαντα (Mark Rylance) και την μεταφορά τους στη χώρα των γιγάντων. Εκεί τα πράγματα δεν είναι εύκολα, όμως, γιατί οι άλλοι 9 γίγαντες δεν είναι φιλικοί σαν τον πρώτο, αλλά ανθρωποφάγοι. Έτσι, θα χρειαστεί η κατασκευή ειδικών ονείρων από το γίγαντα αλλά και η παρέμβαση της… βασίλισσας Ελισάβετ (Penelope Wilton), προκειμένου οι κακοί γίγαντες να πάρουν το μάθημά τους.
Από τη μια πλευρά, η ιστορία και ο τρόπος που ξετυλίγεται στην ταινία δείχνει αρκετά απλοϊκή και παιδική για να απευθύνεται σε οποιονδήποτε σινεφίλ ηλικίας 12 ετών και άνω. Από την άλλη, όμως, ο Σπίλμπεργκ μας έχει αποδείξει πως μπορεί να μεταφέρει τέτοιες ιστορίες με τόσο όμορφο και φαντασμαγορικό τρόπο που συγκινεί εξίσου μικρούς και μεγάλους. Δυστυχώς, όμως, εδώ δεν τα καταφέρνει. Το αφηγηματικό στιλ που επιλέγει, ο τρόπος με τον οποίο σκιαγραφεί τους χαρακτήρες αλλά και οι διάλογοι που αυτοί ανταλλάσσουν δύσκολα μπορούν να πείσουν έναν ενήλικα πως αξίζει να παρακολουθήσει το έργο. Συγκρίνοντας με τον Τσάρλι και το Εργοστάσιο Σοκολάτας (τόσο την ταινία του 1971 όσο και αυτή του 2005), που όπως προανέφερα αποτελεί έργο του ίδιου συγγραφέα, ο BFG αδυνατεί να δημιουργήσει αντίστοιχη ατμόσφαιρα, ούτε περιέχει κάποιο σημαντικό μήνυμα προς το θεατή όπως συνηθίζουν τέτοιες παιδικές ταινίες.
Αυτό φυσικά δε σημαίνει πως η ταινία στερείται αξιόλογων στοιχείων. Μεταξύ αυτών, ξεχωρίζει η ερμηνεία του Rylance, ο οποίος σε προχωρημένη ηλικία αποδεικνύει πως είχε πάντοτε τον κινηματογράφο μέσα του, αλλά και της 12χρονης Barnhill (δεξιά), η οποία ερμηνεύει το ρόλο της μ΄ έναν ιδανικό συνδυασμό παιδικής αφέλειας και αποφασιστικότητας. Κάποιες όμορφες και αστείες στιγμές μέσα στο έργο επίσης υπάρχουν, ενώ η σκηνοθεσία του Σπίλμπεργκ θυμίζει κάτι από Τιμ Μπάρτον –αλλά και από παλαιότερα έργα του ιδίου- και σε μεταφέρει προσωρινά σ΄ έναν κόσμο… απόκοσμο, γεμάτο γίγαντες, αναψυκτικά με… μπουρμπουλήθρες αντίθετης κατεύθυνσης και πολλά άλλα περίεργα.
Αν θέλετε μια πειστική απόδειξη πως ο Μεγάλος Φιλικός Γίγαντας δεν κατόρθωσε να αγκαλιάσει το κοινό και να έχει την απαιτούμενη απήχηση, το γεγονός πως είναι η πρώτη ταινία του Σπίλμπεργκ στον 21ο αιώνα με εισπράξεις μικρότερες από το μπάτζετ νομίζω τα λέει όλα. Όχι πως δεν προσπάθησε αρκετά ο Σπίλμπεργκ ή δεν είχε το κατάλληλο καστ, απλά το γλυκό δεν έδεσε. Ίσως το ίδιο το πρότζεκτ που επέλεξε δεν είχε μεγάλες δυνατότητες. Σε κάθε περίπτωση, η ταινία βλέπεται σχετικά ευχάριστα, ειδικά για τις μικρές ηλικίες, αλλά αδυνατεί να κερδίσει το ενδιαφέρον του θεατή, και λογικά θα περάσει στα «ψιλά γράμματα» της μεγάλης καριέρας του Στίβεν Σπίλμπεργκ.
Βαθμολογία: 6,5/10
