«Και έτσι κι αλλιώς», «που και που» και όλες εκείνες οι σχετικές εκφράσεις αοριστίας είναι αρκετές για να χαρακτηρίσουμε τις αβέβαιες σχέσεις στη ζωή μας με εκείνους τους ανθρώπους που έρχονται και φεύγουν και επανέρχονται σε ανύποπτους χρόνους, χωρίς καμία προειδοποίηση. Εκείνους που θα σου στείλουν μήνυμα να ελέγξουν πως είσαι καλά μα δεν θα νοιαστούν να απαντήσουν όταν εσύ τους ρωτήσεις αντίστοιχα. Εκείνους που σου μιλούν και σε συναναστρέφονται ανάλογα με τα κέφια τους και μπαινοβγαίνουν στη καθημερινότητα σου χωρίς να σου δίνουν μια σαφή εικόνα για τις προθέσεις τους. Εκείνους τους αναποφάσιστους!
Εάν όλα στη ζωή μπορούν να είναι άσπρα ή μαύρα γιατί κάποιοι άνθρωποι επιλέγουν να κυμαίνονται συνεχώς στις γκρι αποχρώσεις; Κι αν η καθημερινότητα μας γίνεται ευκολότερη όταν είμαστε ξεκάθαροι και κατασταλαγμένοι γιατί κάποιοι από εμάς κινούνται σε πλαίσια αβεβαιότητας; Θα σας πω εγώ γιατί.
Είναι δύσκολο να αποφασίσει κάποιος τι θέλει από τη ζωή σου; Είναι δύσκολο να αποφασίσει εάν του αρέσεις σαν άνθρωπος και θέλει να μείνει ή εάν απλώς δεν του είναι ευχάριστη η παρουσία σου; Είναι δύσκολο να αδιαφορήσει ή να ενδιαφερθεί; Είναι ακόμη πιο δύσκολο να εξωτερικεύσει το πώς αισθάνεται απέναντι σου και να μην σε μπερδεύει;
Μερικές φορές σκοπίμως κάποιος σου συμπεριφέρεται με τέτοιο θολό και ασταθή τρόπο γιατί όσο βασανιστική μπορεί να γίνει η αβεβαιότητα για εσένα που την ανέχεσαι τόσο συμφέρουσα και βολική είναι για εκείνον που την επιδιώκει. Κακά τα ψέματα λοιπόν δεν είναι δύσκολο να αποφασίσεις ποιον δρόμο θες να ακολουθήσεις με έναν άνθρωπο, είναι δύσκολο να υποστείς τις αρνητικές συνέπειες που ενδεχομένως θα έχει η επιλογή σου. Είναι δύσκολο να χάσεις κάτι για να κερδίσεις κάτι άλλο, να ξεβολευτείς, να μην τα έχεις όλα δικά σου. Είναι δύσκολο να «πληρώσεις το μάρμαρο» που λένε κάποιοι.
Όταν γνωρίζουμε κάποιον ενστικτωδώς καταλαβαίνουμε ένα αυτός ο άνθρωπος μας αρέσει ή όχι. Οι πρώτες εντυπώσεις καμιά φορά είναι και οι σωστές και αν μετά από κάποιο χρονικό διάστημα γνωριμίας δεν αλλάξουν ίσως να είναι και οριστικές. Δεν χρειάζεται να σκεφτούμε τις σχέσεις μας με τους άλλους, ούτε να τις σχεδιάσουμε, χρειάζεται απλώς να τις ζήσουμε αφήνοντας τες να εξελιχθούν. Κι είναι εκείνοι οι άνθρωποι που καταπιέζουν ηθελημένα αυτή την εξέλιξη είτε γιατί δεν αισθάνονται έτοιμοι να την βιώσουν και να την κυνηγήσουν, είτε γιατί φοβούνται πως εάν επέλθει θα απολέσουν μια ήδη σταθερή και βολική γι’ αυτούς κατάσταση, που επιλέγουν τα μεσοδιαστήματα και τα σταυροδρόμια στις νέες τους σχέσεις. Κι έχουν βέβαια κάθε δικαίωμα να προτιμούν τη συνήθεια κι όχι την αλλαγή. Έχουν κάθε δικαίωμα να νιώθουν ολοκληρωμένοι και πλήρεις και να μην κάνουν χώρο στη καρδιά τους για άλλους. Όμως δεν έχουν το δικαίωμα να διεκδικούν μια νέα σχέση υφ’ όρων. Δεν μπορούν να απαιτούν και το σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη.
Δεν είναι ηθικό να κρατάμε στην λίστα αναμονής τους ανθρώπους απλά και μόνο επειδή φοβόμαστε τις επιπτώσεις που θα έχει μια απόρριψή ή μια αποδοχή της πρότασης που μας κάνουν. Δεν είναι έντιμο να μπλέκουμε συναισθηματικά κάποιον επειδή εμείς είμαστε δειλοί και δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε τα συναισθήματα μας γι’ αυτόν. Δεν θέλουμε να επιδείξουμε την απαιτούμενη ειλικρίνεια απέναντι σε εκείνον μα και στον ίδιο μας τον εαυτό. Πάνω από όλα όμως δεν είναι δικαίωμα μας να κινούμε τα σχοινιά της ζωής κανενός σαν να ήταν η μαριονέτα μας.
Να ακολουθείτε σοφά αυτό που οι παλιοί έλεγαν, πως οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Κι αν κάποτε δεν ξέρετε τι να κάνετε, να ακολουθείτε το ένστικτο και τη καρδιά σας. Κανείς ποτέ δεν είπε πως οι ανθρώπινες σχέσεις δεν θέλουν ρίσκο και θυσία. Είναι το αποτέλεσμα όμως που σε αποζημιώνει στο τέλος.
