Διανύουμε ίσως την πιο σκληρή έκφανση της αριστερής πολιτικής μεταμεταπολιτευτικά.Μια περίοδο όπου η πολλή αριστερά βλάπτει και αρχίζει να τείνει προς τα δεξιά εκ των άκρων. Η δεξιά αρχίζει να μετακινείται πιο πολύ προς το φιλελεύθερο κέντρο και το κέντρο αυτό καθεαυτό είναι αποπροσανατολισμένο και ψάχνεται στις χαρτορίχτρες των σημαχειών μήπως και σώσει το γόητρο.Πολλοί είπαν πως φέτος είναι η χρονιά της ανασύνταξης της κεντροαριστεράς και της σοσιαλοδημοκρατίας.
Μα καλά, δεν έχουν βαρεθεί τόσα χρόνια με τις ταμπέλες? Μόνο θεωρία ιδεολογική υπάρχει και πράξη καμμία.Όλοι είναι καλοί και έχουν όλες τις λύσεις όταν είναι έξω από το χορό της εξουσίας αλλά μόλις μπουν μέσα γίνονται όλοι ίσιωμα.Ένα με το πάτωμα και μασάνε την όποια ιδεολογία και πολιτική χάραξη είχαν στο μυαλό τους. Εναρμονίζονται με το παρακράτος και γίνονται ένα με τις πελατειακές σχέσεις. Γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα δεξιοί,αριστεροί,όλοι σε ένα καζάνι να βράζουν με τις ιδέες τους και με τις επιταγές των δανειστών. Χορεύουν οι αγορές,χορεύουν οι μισθοί, γενικώς όλοι χορεύουμε και θα χορεύουμε, χωρίς όμως να ξέρουμε ιδιαίτερα ποιος παίζει τη μουσική αυτή. Το κράτος? Το παρακράτος? Η Ευρώπη? Ή μήπως επιμερίζεται σε συγκεκριμένα κράτη της Ευρώπης ο σκοπός της μουσικής αυτής?
Ο κόσμος διαλύεται και η χώρα βυθίζεται και εμείς εδώ ασχολούμαστε μεθοδικά και σταθερά με τα πιο ανούσια θέματα, όπως για παράδειγμα, ποίοι θα είναι οι αντιπρόεδροι στη ΝΔ, ποιά κομματική πλεύση θα πάρει το κόμμα με το νέο του αρχηγό, καθώς επίσης και πόσες φορές έχει πάει στα μπουζούκια το όποιο κομματικό στέλεχος ανά τα χρόνια στην Ελλάδα.
Όλα αυτά μοιάζουν αρκετά βολικά για την εκάστοτε κυβέρνηση δια την ευημερία της πολιτικής και οικονομικής εξαθλίωσης του κράτους την οποία θέλουν να πετύχουν,καλή ώρα τώρα.
Αν και παλαιότερα ήμουν κατά ετούτης της ιδέας τώρα με το πλήρωμα του καιρού ίσως είναι πιο αναγκαία από ποτέ η εθνική συνεννόηση, η οικουμενική συνεννόηση, με γνώμονα όμως τη χώρα και όχι τον κάθε προσωπικό λογαριασμό του κάθε μέλους που απαρτίζει τη κυβέρνηση την οποία θα δημιουργηθεί.
Υπάρχει μια ελπίδα τελευταία που δεν έχουμε δοκιμάσει. Το πείραμα της αριστεράς μοιάζει να αποτυγχάνει σε μεγάλο ποσοστό, με μόνο μικρά δείγματα ορθής πολιτικής. Το θάρρος για προσφυγή στα ανώτατα δικαστήρια για το χρέος μοιάζει κανείς να μην το έχει, οπότε για να σωθεί η χώρα πρέπει όλοι μαζί να βάλουν στην άκρη τις ταμπέλες τους και να συσπειρωθούν για να μαζευτούν τα σπασμένα πολλών ετών. Η ελπίδα πέθανε? Ίσως. Η ελπίδα αλλαγής υπάρχει για το μέλλον? Ίσως. Με ευθυνοφοβία δεν έχει πάει κανείς μπροστά. Ίσως έχει έρθει η ώρα.
